Beast.

27. Jason zijn verhaal

De bel gaat. Het is het einde van de schooldag. Ik pak mijn spullen en kijk toe hoe iedereen elkaar gedag zegt en het lokaal verlaat. Langzaam sta ik op, en gooi mijn tas om mijn schouders. Het is tijd voor corvee, het is tijd voor antwoorden. Het is tijd voor het verhaal van Jason.

Als ik aankom in de kantine, waar we ons altijd moeten melden, zie ik dat Jason er al is. Hij loopt de hele tijd heen en weer en woelt met zijn handen door zijn haar. Ik meld me bij de conciërge en loop de kantine in.

Als Jason mij hoort kijkt hij verschrikt op. 'Princess.' Ik bestudeer zijn gezicht. Er is serieus iets mis met hem. 'We moeten beginnen in de kantine. Kauwgum schrapen.' zeg ik terwijl ik gebaar naar de schoonmaakspullen die al klaar liggen. We beginnen beiden met onze taak en het is doodstil. Té stil. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik wil zijn verhaal weten.

'Jason?' 'Hmm?' Ik bijt op m'n lip. Waarom ben ik nu ineens zo bang om het te vragen? In de les was ik al aan het fantaseren over hoe ik de vragen op hem af ging vuren. Maar nu? Nu krijg ik geen woord uit m'n mond. Ben ik bang voor de waarheid? Ben ik bang om teleurgesteld te worden? Nee, niet daaraan denken nu. Eerst kalmeren. Ik probeer mezelf te kalmeren en neem diep adem.

'Ga je het me nog vertellen? Ik laat je niet zómaar mijn wang kussen.' zeg ik zo eentonig mogelijk. Ik kan aan Jason zien dat hij aan die kus denkt, omdat hij meteen begint te glimlachen, maar daarna kijkt hij me toch wel twijfelen aan. Ik begin langzaam mijn zelfvertrouwen weer terug te krijgen. 'Hallo? Vandaag nog.' zeg ik terwijl ik met mijn handen in mijn zij tegenover hem ga staan.

'Weet je zeker of je dit wel wilt weten? Ik denk niet dat je nog met me om zal willen gaan na wat ik je ga vertellen.' zegt Jason terwijl hij me bedroefd aankijkt. Ik kom dichterbij en kijk Jason strak aan. 'Dat bepaal ik zelf wel. Bovendien, ik heb hier recht op. Ik heb daarnet heel m'n levensverhaal vertelt aan jou. Ik verdien het om de jouwe te horen.' Jason slikt. 'Goed dan, wat jij wilt.'

Jason gaat zitten op een stoel aan tafel en ik volg zijn voorbeeld. 'Ken je de groep Sollicitus?' Ik slik even bij het horen van die naam. Wat ik allemaal wel niet heb gehoord over die pack. Ze deden de verschrikkelijkste dingen en hadden geen genade. Doden, in elkaar slaan, mishandeling, het is teveel om op te noemen.

Het was een groep die het geweldig vond om mensen lastig te vallen zonder reden. Ik heb ook gehoord dat ze een heleboel overvallen hebben gepleegd, omdat je als beast heel sterk bent, krijg je zo een kluis van een bank open bijvoorbeeld. De mensen die te maken met ze kregen beschreef de groep als een nachtmerrie die de hele dag in je hoofd afspeelde. Dat is hoe ze aan hun naam zijn gekomen. Alle leden van de groep hadden een maan tatoeage als symbool voor hun naam.

'Ja, maar die groep bestaat toch allang al niet meer? Ik heb gehoord dat alle leden van de pack zijn gestorven in een massamoord. Hoezo eigenlijk?' Ik kijk Jason niet-begrijpend aan. Waar wilt hij heen gaan met dit verhaal?

Jason kijkt me emotieloos aan en trekt zijn vest uit. Vervolgens houdt hij de mouw van zijn shirt omhoog. En dan zie ik waar hij heen wilt met dit verhaal. Ik kijk naar de tatoeage van de maan op zijn bovenarm. 'Sollicitus is Latijns voor-' Ik onderbreek hem. 'De nachtmerries.' maak ik af.

Alle puzzelstukjes vallen op hun plaats. De reden dat hij zo snel is, zo sterk is, zijn geur kan onderdrukken en andere bovennatuurlijke kan misleiden, is omdat hij een fucking Sollicitus is! 'Jij....Je bent...maar hoe?' Ik ga met mijn handen door mijn haar. Het voelt alsof iemand mijn keel dichtknijpt. Ik krijg geen lucht meer. Waar ben ik in beland? Ik moet hier weg, en wel meteen.

Ik sta op om te vertrekken. Meteen staat Jason ook op. 'Isabelle, luister nou even. Laat me m'n verhaal doen. Beslis daarna of je gaat of niet.' Jason kijkt me smekend aan. Zijn mooie ogen doorboren de mijne. Die mooie ogen, die normaal een mooie sprankeling hebben, lijken wel gedoofd.