Beast.

25. Where is Jason?

Ik loop hoofdschuddend de school uit. Ik snap er helemaal niets meer van. Sinds dat gevecht in de kantine gisteren heb ik Jason niet meer gezien. Zelfs niet met corvee, wat we nog de hele week hebben. Ik was gewoon aan het praten en toen ik me omdraaide was hij weg. Hij was vandaag ook al niet op school. Het lijkt wel alsof hij van de aardbodem is verdwenen. Is hij een weerwolf? Of een beast, net als ik? Een vampier kan hij nooit zijn. Die hebben misschien wel rode ogen, maar geen klauwen. Misschien probeert hij me te mijden, omdat hij weet dat ik vragen ga stellen. Hoe kan je iets zó lang geheim houden namelijk? Of was ik zelf zo blind? Er moest toch wel iets zijn waardoor je kon merken wat hij is? Op de geur heb ik nooit gelet, en me gevoel zei me ook nooit iets. Ik loop in gezonken gedachten naar mijn auto.

Ik stap m'n auto in en rij de straat uit. Ik ga eerst even langs bij Audrey om te kijken en daarna ga ik naar Allison, waar Owen zoals gewoonlijk ook is. Ik vind het zo lief van hem dat hij de hele tijd bij Allison is, omdat hij weet dat ik niet op twee plaatsen tegelijk kan zijn. De ouders van Allison denken inmiddels dat Owen haar vriendje is trouwens. Ze zouden eens moeten weten. Allison kan Owen een soort van niet uitstaan, terwijl Owen het goed bedoelt en bij haar blijft zodat ze niet wordt meegenomen. Ik kijk in gedachten gezonken naar de weg. Er rijdt een zwarte Porsche in volle snelheid langs me. Ik kijk verbaasd op. Ben ik nou gek of was dat Jason? Als ik wat beter kijk zie ik dat hij een zonnebril opheeft om niet herkent te worden. Ik wissel snel van rijbaan en ga achter de auto rijden. Audrey kan wel even wachten.

Wanneer we aankomen bij een stoplicht zie ik dat Jason in z'n achteruitkijkspiegel kijkt. Snel duik ik weg, maar het is al te laat. Hij heeft door dat ik achter hem rij. Jason geeft vol gas terwijl het nog rood is. Ga ik dit doen? Ik wil geen boete. Ik voel hoe ik vanzelf het gaspedaal in trap. Oeps, al gedaan. Jason rijdt steeds sneller en sneller. Waarom wilt hij zo graag van me af? Ik zie dat hij richting het winkelcentrum rijdt. Daar is het altijd druk rond deze tijd. Hij probeert van me af te komen, maar natuurlijk! Ik geef vol gas, dat gaat niet gebeuren!

Hij stopt zijn auto bij een parkeerplaats en rent de auto uit. Waar is hij mee bezig? Hij neemt geeneens de tijd om z'n auto fatsoenlijk te parkeren. Ik stop mijn auto midden op de weg en ren ook de auto uit. 'Jason, blijf staan!' Ik zie dat hij een klein stukje van z'n super snelheid gebruikt. Hij kan niet veel snelheid gebruiken, als iemand hem ziet is hij de pineut. Dat betekent dus dat hij een beast is. Hij kan nooit zó snel zijn voor een weerwolf.

'Jason het enige wat ik wil doen is praten.' Ik zet ook wat snelheid in en kom naast hem te rennen. Hij kijkt me aan met een blik waaruit ik niks kan opmaken. Alsof hij iets probeert te zeggen, alleen ik weet niet wat. Hij ziet er niet boos uit, eerder bezorgd. 'Jason, ik ben sneller, stop nou gewoon!' Jason schudt wild met zijn hoofd en en verdwijnt ineens in een lichtflits. Ik stop abrupt met rennen. Onmogelijk dat je zó snel kan zijn.

~~

Eenmaal thuis gooi ik mezelf neer op de bank. Ik moet nog steeds even bevatten wat er zojuist gebeurde. Jason was zó snel. Zou hij daarvoor getraind hebben? Ik schudt de gedachtes weg. Ik moet bij Audrey gaan kijken. Ik sta op en loop naar boven. Ik loop naar haar kamer en duw de deur open. Ik voel me benen verslappen en hartslag omhoog gaan als ik het bed leeg en netjes opgemaakt aantref. Nee, dit kan je niet menen. Kate heeft zich echt aan haar woord gehouden.

'Hey Belle, had je iets nodig? Ik hoorde je helemaal niet binnenkomen.' Ik herken die stem uit duizenden. 'A-Audrey.' zeg ik zonder om te draaien. Ik kan niet geloven dat ze wakker is. Ik draai me om en storm op haar af. Ik klem haar stevig tegen me aan. 'Waar is dit voor nodig? Ik dacht dat jij niet van knuffels hield?' vraagt Audrey terwijl ze naar lucht hapt en probeert los te komen uit mijn greep. 'Audrey, ik ben zo blij dat je wakker bent! Ik moet eerlijk zeggen, ik was zo bezorgd om je! Ik weet dat je dat niet gewend bent van me, maar ik was zó bang dat je dood zou gaan.' 'Hoezo, wat is er gebeurd?' zegt Audrey terwijl ze een hand voor haar mond slaat bij het horen van het woord dood. Ik kijk haar met open mond aan. 'Herinner je je echt niks meer van wat er allemaal gebeurd is? Voelde je ook helemaal niks toen je wakker werd?' Ik kruis mijn armen en kijk haar onderzoekend aan.