Beast.

9. Revenge is sweet.

Ik sla met me hand op me wekker zodat hij stopt met piepen. Ik ga rechtop zitten en rek me even uit. Vervolgens sta ik op, en loop naar me kast. Ik zoek een outfit uit en doe alle dagelijkse dingen die iedereen doet.

Ik schuif aan bij de ontbijttafel. 'Goedemorgen.' Zegt me moeder met een glimlach. Ik glimlach kort en begin met eten. Even later komen Dylan en Audrey ook naar beneden. Als iedereen eenmaal zit is het stil aan tafel. Ik kijk naar Audrey die me bezorgd aan kijkt. Dylan schraapt zijn keel en kijkt me aan met dezelfde blik als Audrey. 'Lieverd, gaat het wel goed met je?' Vraagt me moeder. Ik frons met me wenkbrauwen. 'Ja, het gaat prima. Waarom zou het niet goed moeten gaan?' 'Nou, door gisteren.' Zegt Audrey zachtjes. Ik denk terug aan gisteren. Er is zoveel gebeurd gisteren. 'Als het niet gaat met je, moet je het wel zeggen he? Ik snap dat je misschien niet naar school wilt.' 'Nee, het gaat prima.' 'Wil één van jullie dan op z'n minst vertellen wat er aan de hand is? Ik ben jullie moeder! Voor je moeder heb je geen geheimen.' 'Ik wil er niet over praten. Ik ga naar school.' Ik sta op en pak me tas. 'Belle, wacht! Het is Dylans eerste dag. Kan jij ons brengen?' Ik knik zachtjes. 'Ik wacht in de auto.'

Even later ploft Audrey in de bijrijdersstoel en Dylan achterin. 'Waarom duurde het zo lang?' 'Mam heeft ons ondervraagt. Ze weet dat jij het haar niet gaat vertellen.' 'Jullie hebben niks vertelt toch?' Audrey schud haar hoofd. 'Onze moeder is net als ons, koppig. Ze zal er zelf wel achter komen op een gegeven moment.' 'Laten we erop hopen dat ze er nooit achterkomt en dat dit alles weer snel voorbij zal gaan.' Ik start de auto en rij ons terrein af. Ligt het aan mij of zag ik nou iemand in de bosjes?

Ik gooi de deur van me auto dicht en loop het schoolplein op. Ik zie Allison al vanaf de overkant van het schoolplein zwaaien. Meteen komt ze op ons af gerend. 'En, hoe gaat het met me favoriete beast?' 'Prima. Kan iedereen nu meteen kappen met het vragen of het goed met me gaat? Wat gebeurd is, is gebeurd oke?' 'We willen gewoon dat je je niet verdrietig voelt Belle.' 'Ik ben niet verdrietig. Jongens stop gewoon met vragen, oké?' Iedereen knikt zachtjes, en we lopen met z'n allen naar binnen. Allison en ik sluiten ons gelijk aan bij Hanna, Amy en Megan. 'Zo meisjes, hoe gaat het met jullie?' 'Heeel goed! We zijn allemaal uitgenodigd naar het feest van Bryan! Het liefje van Amyyy!' Roept Hanna. Amy begint met blozen en kijkt naar de grond. 'Hé hé, willen jullie arme Amy met rust laten?' Vraag ik lachend. De meisjes beginnen met lachen, maar kijken mij dan aan. 'Oh mijn god! We moeten ook iemand voor jou vinden Belle!' Roept Megan. 'Nee, meisjes doe geen moeite, ik wil niks met jongens te maken hebben.' Megan begint te grijnzen. 'Dat komt nog wel.' 'Nee, ik ben serieus. Ik wil geen vriendje.' 'Hmm, wat dacht je van die ene Owen? Ik zie wel dat er iets is!' 'Nee gatver! Belle heeft iemand nodig die net zo populair is als haar!' 'Oké, wat dacht je dan van Ha-' 'Ik moet naar de les meisjes. Ik zie jullie later!' Ik begin met lopen, en ga steeds sneller lopen. 'Ren maar weg Belle! Maar we weten allebei dat het me gaat lukken om iemand te vinden' Roept Megan

Ik plof neer op een stoel en buk om al mijn boeken te pakken uit m'n tas. Als ik weer omhoog kom zie ik dat Owen naast me zit. 'Shit, ik was vergeten dat ik deze les met jou had.' Owen begint met lachen en pakt ook zijn spullen. 'Het gaat goed met me oké? Dan hebben we dat alvast gehad.' 'Ik ga niet vragen hoe met je gaat. Maak je geen zorgen.' 'Eindelijk! Iemand die zich geen zorgen maakt!' 'Ik zei niet dat ik me geen zorgen maak, maar het is vast irritant om het de hele tijd te horen. Trouwens, ik praat heel veel. Je gaat liever hebben dat ik me zorgen maak, vertrouw me.' 'Wedden van niet?'

~~

Lachend lopen Owen en ik het lokaal uit. Ik heb volgens mij nog nooit zo hard gelachen in de klas. We werden bijna naar de rector gestuurd, maar het was het waard. 'Goed, ik moet de andere kant op. Bedankt voor deze les. Dat had ik echt nodig.' Ik zwaai kort en loop dan de andere kant op. Al gauw komt Jason naast me lopen. 'Wat moet je Jason?' 'Oh, ze praat weer met me hoor!' 'Heb ik een keuze?' 'Nee, maar anyway, wie is die gast?' 'Dat gaat je niks aan.' 'Hoezo? Het was de eerste jongen die je heeft laten lachen sinds Wesley.' 'Ik kan toch gewoon vrienden hebben? Jongens en meisjes kunnen vrienden zijn.' 'Oké, oké. Goed dan heb ik een andere vraag. Is die nieuwe jongen echt jouw broertje?' 'Ja, hoezo?' 'Dan is hij de jongen die nu daar aan het vechten is.' Jason wijst naar de rechterkant. Ik draai me hoofd om, en zie inderdaad Dylan met een jongen vechten. Ik ren er gelijk heen. 'Dylan! Laat los!' Ik probeer Dylan weg te duwen. 'Dylan stop nou!' Ik duw Dylan tegen de muur aan. 'DYLAN!' Schreeuw ik en laat me ogen roze gloeien. Dylan stopt gelijk en lijkt te kalmeren. Ik laat hem los en pak zijn tas op en geef hem aan. 'Jullie Parkers hebben allemaal problemen met jullie woede.' Ik draai me om naar Jason die lachend een paar jongens aanstoot. Ik krijg een geniepige lach op mijn mond. 'Gaan we weer beginnen over het kluisje? Over hoe grappig het wel niet was?' Ik pak een blaadje uit me tas en laat het aan Jason zien. 'Is dit ook grappig? Volgens mij ben je deze kwijt?' Ik hou het proefwerk voor zijn gezicht. 'Mijn proefwerk! Hoe kom je daar aan?' 'Ik heb zo mijn connecties.' 'Geef terug! Ik heb dat proefwerk nodig!' 'Jammer, want je krijgt hem niet. Met mij moet je geen grappen uithalen.' Ik prop het blaadje in me tas en ren naar het lokaal. De leraar wil net de deur sluiten, maar ik loop net onder zijn arm door naar binnen. Ik ga aan het raam van de gang zitten en kijk Jason met een triomfantelijke lach aan.

~~

Ik loop naar de kantine en ga aan een tafel zitten met mijn eten. Al snel komen de meiden er ook bij zitten. Ik stop wat eten in me mond. Ineens trilt me telefoon en geeft het aan dat ik een bericht heb. Ik open het bericht, hij is van Jason.

*Ik heb dat proefwerk echt nodig. Geef het terug.*

Ik krijg een lach om mijn gezicht als ik eraan terug denk.

*Laat me erover nadenken. Hmm, nee!*

*Parker doe normaal en geef het gewoon!*

*Ik heb geen alsjeblieft gehoord.*

*Best. Mag ik -alsjeblieft- mijn proefwerk terug?*

*Ik wacht in lokaal 136.*

Ik loop de trap op en ga lokaal 136 binnen. 'Mag ik voor u weggaat snel naar me oorbel zoeken? Ik heb hem volgens mij laten vallen.' De leraar haalt onverschillig zijn schouders op en loopt weg. Ik ga op het bureau zitten kruis mijn benen. Een minuut later stormt Jason naar binnen. 'Goed, laten we dit snel doen. Geef me proefwerk en dan kan ik gaan.' 'Ik vraag me nog steeds af waarom ik je proefwerk terug zou geven.' 'Omdat het belangrijk is voor me.' 'Precies. Ik had ook belangrijke dingen in mijn kluisje.' 'Maar dit is echt belangrijk. Kom op Isabelle, geef het gewoon.' 'Geef de reden waarom het zo belangrijk is.' 'Dat gaat je helemaal niks aan.' Ik haal me wenkbrauw op en pak het papier. Klaar om het doormidden te scheuren. 'Wacht! Niet doen. Goed, ik zal het zeggen. Ik wil mijn vader trots maken met dit cijfer. Ik stel hem altijd teleur. Dit is het hoogste cijfer dat ik heb gehaald deze periode.' Er verschijnt een kleine glimlach rond mijn lippen. 'Goed, wacht even.' Opgelucht zie ik hem zuchten. Ik begin hardop te lachen. Hij denkt dat ik hem echt ga geven. Ik pak een aansteker uit me tas die ik had afgepakt van een meisje dat altijd rookt op school. Ik steek hem aan en hou het proefwerk erboven. 'Isabelle wat doe je?!' Jason kijkt geschokt naar het proefwerk. 'Doen waar ik goed in ben. Mensen recht in het hart raken.' Ik hou het blaadje nu in de vlam en hij begint langzaam te verbranden. Ik kijk Jason vies aan en gooi het blaadje en de aansteker in de metalen prullenbak van meneer Anderson. 'Nou, veel succes met het uitleggen wat er met je proefwerk is gebeurd.' Ik sta op en laat Jason alleen achter in het lokaal. Don't mess with me.

Ik loop terug naar de kantine en ga weer aan tafel zitten. 'Waar was je Belle?' Vraagt Megan me. 'Wc.' Zeg ik kort. 'Oh ja, Owen vroeg naar je.' 'Meg! Dat zouden we haar niet vertellen!' Roept Hanna verontwaardigd. Én waarom was je van plan dat niet te vertellen? Wat vroeg ie?' 'Of je hem kon helpen met Scheikunde.' 'Ga je het doen?' Vraagt Hanna met grote ogen. 'Ja? Hanna, hij heeft hulp nodig.' 'Maar jullie zitten totaal niet op dezelfde lengte qua populariteit.' Ik rol met me ogen. 'Ik ga hem gewoon helpen. En daarmee uit meisjes.'

~~

Ik steek de sleutel in het slot en open de deur. 'Nog bedankt dat je me wilt helpen.' Zegt Owen terwijl we naar binnen lopen. 'Nog niet te snel bedanken. Je weet geeneens of deze uitleg echt gaat helpen.' 'Izzy, je bent een wonderbrein ik denk wel dat ik het zal snappen.' 'Izzy? I like that, maar ik vind wel dat-' Ik stop met lopen en kijk op de salontafel. Een pakketje? 'Raar, wij krijgen nooit pakketjes.' Dit is een beetje vreemd. Ik pulk al het plakband eraf, en begin met uitpakken. . 'Hij stinkt wel heel erg vind je niet?' Ik knik en knijp me neus dicht met één hand. Als ik de doos open klap voel ik al het bloed in me gezicht wegtrekken. 'En, wat is het?' 'Een hart.' Zeg ik zachtjes. Ik pak het briefje dat boven op het hart ligt en lees het voor.

'Dit is de laatste keer dat we het vriendelijk vragen. Het amulet van Archontia of je krijgt bij het volgende pakketje het hart van één van je vrienden. Tick tock, tick tock.

De familie De la Ruelle.'

Okeee, dus morgen heb ik vrij en de dag daarna is me laatste toets van de toetsweek! *Vreugde dansje* Maarrr hierna heb ik dus vrij! Ik hoef dan alleen nog terug om mijn rapport op te halen en om mijn boeken in te leveren. Ik ben zooo blij ben helemaal in de vakantie mood. Hopelijk jullie ook! Outfit van wat Belle droeg tijdens dit hoofdstuk staat weer bovenaan en op de instagram van het boek: wattpad.beast