Beast.

14. Awkward!

'Mam, Edward, ik moet jullie iets belangrijks vertellen.' Ik ren de woonkamer in met Jason op mijn hielen. 'Ik ook!' Roept Jason. Hij kijkt me uitdagend aan. Hij denkt serieus dat ik het niet kan, dat ik niet durf. Ik kijk net zo uitdagend terug. 'Mam, weet je nog toen ik vertelde over die verfbom in mijn kluis-' 

'Ik denk dat ik weet wie die verfbom in het kluisje van Isabelle deed mevrouw Parker!'

 Ik kijk Jason verbaasd aan. Waar is hij mee bezig? Twee seconden terug kon hij niet wachten om het tegen mijn moeder te vertellen. Jason kijkt terug met een smekende blik. Ik snap het al, hij wil dat ik niks vertel. Waarschijnlijk had hij niet verwacht dat ik het echt zou willen vertellen. 

Eerst twijfel ik, maar knik dan, om te laten blijken dat het oké is.  Geen idee waarom, maar ik doe het gewoon. 'Jason, hoe vaak moet ik zeggen dat je me gewoon Joanne mag noemen?' Me moeder kijkt Jason lachend aan, terwijl ze met haar hoofd schud en ik met mijn ogen rol. 'Nou, vertel maar, wie denk je dat het is?' Edward kijkt zijn zoon nieuwsgierig aan. Jason slikt en kijkt nerveus om zich heen. 'Ehm, Nou... Sasha! Ja, Sasha! Er is zo een meisje op school, het is net een barbie pop! Ik heb gehoord dat ze Isabelle niet mag. Vandaar de rotstreek denk ik.' Zegt hij terwijl hij zijn hoofd krabt en nerveus grinnikt. Ik doe moeite om mijn lach in te houden. Serieus? Gebruikt hij Sasha Clarke?

Wacht eens even! Was Sasha nou niet dat ene meisje waar Jason iets mee had? Het was zijn eerste relatie die langer dan  twee weken had geduurd. Hij had als het goed is, iets van een maand met haar, maar Jason heeft nog eens gelijk ook! Sasha is echt net een barbie pop! Wel wat sletteriger natuurlijk. Ik heb zelfs een keer ruzie gehad met haar, alleen maar omdat we hetzelfde shirt aanhadden. Als ik wist dat zij dat shirt ook had, dan had ik hem geeneens gekocht! Verder denkt ze dat ze deze school runt, maar dat is niet zo. Wat een kreng is ze ook.

 Ik kijk Jason aan met mijn rode wangen van het inhouden van mijn lach. 'Nou ja, wij gaan maar weer naar boven, toch Isabelle?' Zegt Jason voordat onze ouders maar een woord kunnen uitbrengen. Jason loopt al naar de deur en kijkt mij met een dwingende blik aan.  Ik lach schamper, maar loop wel mee naar boven.

Eenmaal boven op mijn kamer, gooi ik mijn deur dicht, ga ertegen aan staan en kruis mijn armen, terwijl ik Jason met een grote grijns aankijk. 'Oh, kijk niet zo!' 'Wel slim om een oude vlam te gebruiken.' Zeg ik lachend, terwijl ik me op me bed laat vallen en Jason op mijn bureaustoel gaat zitten. 'Wat? Het is toch zo? Sasha en jij mogen elkaar niet. Je boft maar dat ik niks vertelt heb.' 'Dan zou ik het dus ook vertelt hebben, maar jij werd te bang. Is het niet?' Zeg ik, mijn haar om mijn vinger windend.  Jason kijkt me met een vernietigende blik aan. 'Weet je, ik gun je hier het plezier van niet. Je hebt mijn proefwerk al verbrand. Wat wil je nog meer?'

Ik voel me een beetje met stomheid geslagen. Ik wilde hem hier niet mee pesten of zo. Ik dacht dat hij het niet erg vond dat ik erom moest lachen. Ik bedoel, Jason is ook iemand die je zou uitlachen voor zoiets. 'Ik hoef helemaal niks van je, ik heb er alleen voor gezorgd dat we quitte stonden.' Zeg ik, mezelf weer herpakkend. 'Als jij denkt dat we hier quitte mee komen te staan, dan mag je dat mooi vergeten! Je hebt me tenslotte niet geholpen met het regelen van dat proefwerk!' 'Dat lijkt me nogal logisch? Ik heb wraak genomen, dan ga ik je niet helpen!' Roep ik geïrriteerd. 'Maar je weet wat dat betekent: bereid je goed voor op de hel die er aankomt.' 'Ik kan niet wachten.'

~~

'Maandag hebben we die presentatie, heb je het goed voorbereid? Was het duidelijk wat ik gestuurd had?' Vraag ik, terwijl ik de stilte verbreek, die naar mijn gevoel wel een uur lang duurde. Jason kijkt op, heel even zie een blik die ik niet kan plaatsen, maar hij herstelt zich snel. 'Ja, maar.... ik wilde dus iets vragen.' Daar is die blik weer. 'Vraag maar raak.' Zeg ik terwijl ik opsta om de presentatie erbij te pakken. 'Princess, ik ben serieus.' Zelfs wanneer hij serieus is gebruikt hij dat stomme koosnaampje? Ughh!  'Ja, ik ook. Vraag het nou maar.' 'Ga je niet lachen?' Vraagt hij dat nou serieus? Jason freaking Campbell vraagt of ik hem ga uitlachen? De jongen met het grootste ego op deze wereld, vraagt mij om hem niet uit te lachen. Ik bedoel, hij is dé populairste jongen op school.

'Nee, ik ga je echt niet uitlachen. Vertel het gewoon.' Hij kijkt me twijfelend aan. Wat is er met hem? Dit niks voor Jason. Ik loop naar hem toe, pak een stoel en ga tegenover hem zitten. Ik kijk hem bemoedigend aan. Ik vraag me eigenlijk best wel af, waarom wil ik dit zo graag weten? Was hij nou niet toevallig de jongen die beloofde mijn leven een hel te maken? De jongen die ik haat? Degene die een verfbom in mijn kluisje deed? Dan waarom, waarom in vredesnaam, vind ik het zielig voor hem?

 Jason schuifelt ongemakkelijk met zijn voet. 'Vertel het dan.' 'Beloof je dan ook dat je niks doorvertelt?' Ik rol met mijn ogen en zucht. 'Jahaa, ik zeg niks.' 'Nou, ik word altijd nerveus tijdens een presentatie, o-omdat ik altijd moet denken aan m-mijn cijfer. Daardoor vergeet ik altijd de helft van mijn tekst, d-dus wou ik vragen...-' 'Of ik je kan helpen wanneer er zoiets gebeurd? Geen zorgen, ik heb jouw tekst ook uit mijn hoofd geleerd zodat we zulke situaties voorkomen.' Zeg ik zonder Jason aan te kijken, terwijl ik naar het bestand met de presentatie zoek. 'B-bedankt.' 'Je hoeft me er niet voor te bedanken hoor.'

~~

Na een tijdje is het tijd om te gaan voor Jason. 'Jason! Schiet nou op!' Hoor ik Edward roepen. Jason staat op en pakt zijn vest, die hij had uit gedaan. Hij kijkt me nog even serieus aan en het lijkt wel alsof ik een kleine glimlach zie, daarna loopt hij mijn kamer uit zonder iets te zeggen. 'Nou, jij ook doei hoor!' Roep ik terwijl de deur achter hem sluit. Ik ga op mijn stoel zitten en probeer na te denken over de vragen die er in mijn hoofd rond dwarrelen. Waarom wil ik hem helpen? Ik haat hem!

~~

De felle zon straalt door mijn raam, recht in mijn gezicht. Ik open zachtjes mijn ogen, en ga rechtop zitten. Gisteren. Gisteren was zó raar en ongemakkelijk. Het ene moment werd ik bedreigd en het andere moment help ik degene die me bedreigd heeft? Ik snap mezelf echt niet meer. Er is iets mis met me.

Ik sta op en ga me kast in. Ik loop langs alle kledingrekken en kies uiteindelijk voor een zwart shirt met witte stippen, een zwarte broek en je raad het al, zwarte laarzen. Ik doe ook nog een chocker om met een leuke zilveren ketting erbij. Verder borstel ik mijn haar en loop naar beneden waar ik Audrey gefrustreerd haar ontbijt zie eten. 'Wat is er mis met jou?' Vraag ik lachend terwijl ik ook ga zitten en een broodje pak. 'Niet veel, ben gewoon gestrest voor een toets die ik zo moet maken.' 'Oh, succes.' Zeg ik ongemakkelijk. Ik ben nooit goed geweest in bemoedigend zijn.

Na mijn ontbijt sta ik op en loop de garage in. Ik voel iets raars wanneer ik binnenkom, ik hoor een hartslag. Ik kijk om me heen, niks. Toch heb ik het gevoel dat er iemand is. Ik hoor de hartslag luid en duidelijk, ik kan me niet vergissen. Ik snuif de geur op. Er zijn teveel geuren verspreid. Ik kan de persoon niet ruiken. Dit is echt heel raar. 'Dylan? Ben jij het?' Geen antwoord. 'Wel slim van je hoor, je gaat je verstoppen op een plek waar er teveel geuren zijn zodat ik je niet kan ruiken.' Weer geen antwoord. Ik vind dit wel een beetje verdacht. Ik loop lachend naar mij auto toe, en wil net de deur opentrekken, totdat er iemand vanachter de auto van m'n moeder mijn rug op springt.

He he, het is weer zover! Ik heb weer na een lange tijd een nieuw hoofdstuk erop gezet! Maar het zat zeg maar zo, sinds school begonnen is heb ik niet meer zoveel tijd. Niet gevreesd! Er zullen gewoon updates zijn, maar dan wat later. :D