The Guardian of the Moon (Editing)

Liefde

A/N: Hey, ben er weer en ara? Wat zie ik hier? Meer dan 200 lezers! :O Le me is happy! :3 Dus daarom heb ik voor jullie lieve schatten een nieuw hoofdstuk achter de hand. :) Hoop dat jullie het leuk vinden! :) Ow ja, en Read, Comment & Vote, please. :3

Lovies! :) :3 x3

Schattige kusscéne, ne? :3 ==============================>

Roxette - Listen to Your Heart :) ==========================>

Met grote ogen kijk ik hem aan. Zei hij nu net...? Zei hij nu net dat...? Zei hij nu echt...? Nee, dat kan niet. Ik moet aan het dromen zijn! Het kan niet anders! Dat is onmogelijk! Gewoon weg onmogelijk! Dat zou hij nooit zeggen, toch? Ik geef het eerlijk toe: Dit is best verwarrend. Dat had ik echt nooit verwacht. Ghuma... Ghuma haat me niet? Nee. Hij zou me NOOIT haten. Dat is wat hij zei. Maar waarom? Je kan wel zeggen dat ik die vraag tegenwoordig wel vaak stel, maar het is ook zo. Waarom? Waarom zou hij me niet haten? Sorry, waarom hij me NOOIT zou haten? Dat is gewoon... Ik weet het niet, maar het klinkt gewoon zo onmogelijk. Maar misschien laat liefde dat aan iedereen voelen? Misschien laat liefde je denken dat zoiets onmogelijk is? Misschien is dat wel zo? Maar dat weet ik spijtig genoeg niet.

"Shari?" ik schrik even van het plotselinge geluid van hem, maar ontspan meteen als hij me met bezorgdheid aankijkt. Dat verbaast me ook een beetje eigenlijk. En hier komt de vraag weer: Waarom kijkt hij me bezorgd aan? Waarom? Ja, ik snap nu wel dat hij me nooit kan haten, maar daar heeft bezorgdheid toch niets mee te maken? Toch...? Het kan natuurlijk niet bezorgdheid zijn. Maar als het dat niet is, dan lijkt het er verdomme hard op.

"Shari?" deze keer klinkt zijn stem luider en hij zwaait met zijn hand voor mijn ogen. Ik knipper en ben uit mijn gedachten geschud. Nu kijk ik hem verbaasd aan.

"Wat?" hij zucht uit... Wat was dat? Opluchting?

"Ik dacht al dat er iets aan de hand was. Want je zweeg de hele tijd en bleef stomverbaasd voor je uit staren. Een grappig gezicht eigenlijk. Maar toch was ik bezorgd en...-" hij kan zijn zin niet afmaken omdat ik hem het ook niet laat afmaken.

"Wacht. Wat?" nu ben ik echt verbaasd. Het was dus toch bezorgdheid? Oké, dit is echt verrassend. Nooit had ik gedacht dat Ghuma bezorgd over me zou zijn en het ook zou toegeven ook. Dat is echt verrassend. Dat zorgt ervoor dat er een vreemde kriebel door mijn hele lichaam sjeest. Ik moet het weten. Ik moet weten waarom. "Bezorgd?" en hier komt de dekselse vraag: "Waarom?" en natuurlijk verwacht ik niet meteen een antwoord en voor het eerst deze nacht voldoet hij aan mijn verwachtingen.

"Erm..." is het enige wat er uit zijn mond komt terwijl de kleur roze lichtjes verschijnt op zijn wangen. Ik grinnik. Hoe hij er nu uitziet, vind ik best schattig. Wat een geluk dat ik een fotografisch geheugen heb. Nu is dit prachtige beeld voor altijd in mijn geheugen opgeslagen. Dat is nu een voordeel aan het zijn van een Bewaker. Momenten zoals dit voor altijd in ons geheugen is gekerfd. Voor altijd...

"Erm... Ik... Erm..." Ghuma's beschaamde stem brengt me weer tot mijn zinnen en ik kijk hem recht in de ogen aan; afwachtend. "Wel... Omdat... Erm..." Nerveus krabt hij zijn achterhoofd en wrijft met zijn linker, rechter van zijn standpunt, voet over zijn rechter, linker van zijn standpunt, been. Weer grinnik ik. Hij is echt zo schattig als hij beschaamd is. "Ik... Ik... Ik kan het niet..." zijn stem klinkt teleurgesteld, bijna treurig, en hij buigt zijn hoofd naar beneden; starend naar zijn voeten of zijn zandwolk. Één van de twee. Dit, natuurlijk, maakt me nieuwsgierig. Hij kan het niet? Hij kan wat niet? En dat is ook exact wat ik hem ga vragen.

"Je kan wat niet, Ghuma?" verrast kijkt hij op en kijkt me met grote ogen aan. Waarom...? Ah. Waarschijnlijk was het niet zijn bedoeling om dat te zeggen. Waarschijnlijk is hem dat per ongeluk ontsnapt uit zijn mond. En toch moet ik het weten. "Ghuma, wat kan je niet? En je hebt ook geen antwoord gegeven op mijn vorige vraag. Waarom was je bezorgd om me?" even opent hij zijn mond om hem dan weer te sluiten. Nu kijkt hij me gewoon zwijgend aan. Hij beweegt niet of lijkt zelfs niet te ademen. Hij is net een standbeeld. Een Adonis van een standbeeld.