The Guardian of the Moon (Editing)

Herenigd

A/N: Hey! Sorry, sorry, sorry, sorry dat het zo VERSCHRIKKELIJK laat is, terwijl ik heb beloofd dat ik sneller zou updaten! D: Maar mijn pc is stuk en ik moet dus proberen om ergens op een pc te geraken en nu zit ik er dus op één! He! :D Maar nu verder met het verhaal, ik heb jullie al veel te lang laten wachten! :D Love you all! x3

Lovies!! <3 :3 x3

Foto: Jesse Metcalfe als Fang! *_*

Bevroren sta ik daar met grote ogen voor me uit te staren. Ik kan niet geloven wat ik net heb gehoord. Het kan gewoon niet! Het is onmogelijk! Galaxia is mijn moeder? Maar dat kan niet! Mijn moeder is... dood. Dus het is onmogelijk. Ik heb zo veel zin om nu alles roepend te ontekken. Maar ik hou mijn mond dicht. Want de woorden blijven in mijn keel vaststeken. Ik ben gewoon sprakeloos. En als ik door mijn ooghoek gluur, kan ik bemerken dat Diell in dezelfde positie is als mezelf. Galaxia, daarentegen, oogt ons beide bezorgd aan. Of zal ik maar zeggen, onze moeder?

"Shari? Diell? Gaat alles wel goed?" vraagt ze, de bezorgdheid druipend uit haar mond en ik heb zin op erg boos te worden. En weet je wat? Waarom ook niet?

"'Gaat alles wel goed?' Gaat alles wel goed?!" explodeer ik en ik bed dat mijn hoofd zo rood is als een biet van woede. Geschokt deinzen Galaxia, Diell, Ashun en Fang naar achteren en staren me met grote ogen aan. Dat is ook te begrijpen. Normaal gezien prop ik mijn gevoelens gewoon ineen en verberg ze diep in mezelf. Nog nooit heb ik mijn woede zo laten tonen. Maar eerlijk gezegd, voelt het fantastisch.

"Euhm... Shari? Gaat alles wel... Oké?" vraagt Diell zachtjes en zijn ogen staan bezorgd. Dat respecteer ik zo aan mijn broer. Hij blijft altijd kalm op momenten van complete chaos. Daarom zien de Bewakers hem ook als de 'leider'.  Diep zucht ik en neem dan diep adem. Zachtjes knik ik.

"Ja, het gaat wel... oké, denk ik." mompel ik en blijf boos naar Galaxia staren. Ik weet heus wel wat jullie denken. Waarom ik zo lelijk tegen haar doe en niet blij ben dat mijn moeder nog leeft. Wel, ik zal het je vertellen:

Dus ze is mijn moeder?

Oké. 

Ben ik blij dat ze nog leeft?

Ja. 

Ben ik blij over het feit dat ze ervoor zorgde dat ik haar vergat?

Nee. 

Ben ik blij dat ze me niet heeft verteld dat zij me'n moeder is?

Nope. 

Dus alles ineen, ben ik blij?

Niet echt. Nog steeds geschrokken blijven de rest me aanstaren. Maar ik trek me er niet zo veel van aan. Mijn woede is nog steeds aan't branden.

"Shari? Lieverd?" noemt ze me, al fluisterend, en kijkt me pleitend aan. Ik vernauw mijn ogen gewoon en grom stilletjes. Denkt ze nu werkelijk dat ze me kan sussen met bijnamen? Tch. Ik dacht het niet. Luid slikt ze en haar gezichtsuitdrukking verandert van geschrokken/bezorgd naar schuldig. Ja, voel je maar schuldig. Is je verdiende loon. "Moonpie?" vraagt ze lieflijk en voorzichtig. Wel, niet voorzichtig genoeg.

Ik knapte.

"Durf niet eens om me zo te noemen!" grom ik uit en ze krimpt een beetje ineen. Ha, net goed. En ja, ik weet het. Ik ben erg wreed, maar komaan. Wat zij heeft gedaan verdient toch zo'n harde aanpak! Ook al is ze mijn moeder. Ze verdient het. Maar het lijkt alsof alleen ik er zo over dacht. Want Diell grijpt ruw mijn schouder vast, draait me half om en kijkt me aan alsof ik net Elora een klap in haar gezicht heb gegeven.

"Waar denk dat je mee bezig bent?!" sist Diell geïrriteerd en zo stil dat het alleen voor mij verstaanbaar is. Vragend trek ik een wenkbrauw op, lijkend alsof ik echt niet weet waar hij het over heeft. Terwijl ik natuurlijk weet waar hij het over heeft. Hij heeft het over mijn gedrag tegen Galaxia, oftewel onze moeder, geen twijfel mogelijk. "Doe nu maar niet alsof je het niet weet!" sist hij weer laag en mijn plan wetend. Damn, hoe kan het dat hij me altijd zo gemakkelijk kan lezen? Waarschijnlijk omdat we een tweeling zijn.

Waarschijnlijk. 

Geïrriteerd zucht ik.

"Diell, hoe kan jij nu zo kalm blijven en niet boos worden op deze vrouw?! Ze heeft onze geheugens over haar gewist en heeft geen contact met ons gehouden voor de laatste... eeuwen!" sis ik kwaad terug en ik kan Diell horen zichten.

"Dat kan allemaal wel waar zijn, Shari. Maar ze is en blijft nog steeds onze moeder." vertelt hij me zachtjes en ik zucht diep. Daar heeft hij wel een punt. Stilletjes grom ik.

"Ik haat het als je gelijk hebt..." mompel ik zachtjes en een triomfantelijke grijns verschijnt op zijn gezicht.

"Goed, nu je verontschuldigen." beveelt hij stern en met een serieus gezicht; alle tekens van plagerij verdwenen. Diep zucht ik en draai me om naar Galaxia. En net als ik iets wil zeggen, is ze me voor.

"Ze hoeft zich niet te verontschuldigen, Diell. Ik begrijp haar volkomen en verwacht geen vergiffenis voor wat ik heb gedaan. Het verbaast me zelfs dat jij zo aardig voor me bent, zoon." spreekt ze ons toe met een stem, overvloeid met emoties, en het enige wat ik kan doen, is haar aankijken. Want ik voel geen reden tot spreken. Met nog steeds een schuldige gezichtsuitdrukking zucht ze en staart naar de diepte onder ons. "Ik wilde wel contact met jullie houden, maar..." breekt ze haarzelf af en bijt op haar trillende onderlip. Nu pas voel ik me schuldig voor mijn gedrag. Er was vast een goede reden waarom ze ons niets had verteld. Er was vast een goeie reden voor dit alles! En ze had waarschijnlijk gedacht-gehoopt dat we dat zouden begrijpen. En wat doe ik? Ik zit haar hier gewoon maar uit te kakken. Wat ben ik toch een fantastische dochter, niet?

"Galaxia..." spreek ik haar zachtjes aan, maar ze blijft maar naar beneden staren. Ik zucht en probeer iets anders. Iets waarvan ik weet waarop ze zal reageren. "Mama..." zeg ik zo zachtjes en kalmpjes dat het haast een gefluister is. Meteen schiet haar hoofd op en nu kan ik pas zien dat ze tranen in haar ogen heeft. Meteen voel ik me nog schuldiger. Ik heb mijn mama bijna laten huilen... Dat is echt het ergste. Het toppunt. Snel neem ik een diepe zucht voordat ik verderga. "Diell heeft gelijk, mama. Ik had niet zo bot tegen je moeten doen. Je bent mijn moeder en ik ben blij dat je nog steeds leeft en ik je terugheb. Maar het feit dat je ons niets hebt verteld en ons verleden had afgepakt... gaat niet zo gemakkelikk weg, begrijp je?" vraag ik stil en op een zachte toon. Met een zucht en een snik knikt ze en veegt een enkele traan weg.

"Ik begrijp het. Ik weet dat ik het niet had moeten doen. Maar ik wil dat je weet dat ik het niet wilde doen..." vertelt ze ons op een kalme toon en een vrij stabiele stem voor haar positie. Dit laat ons allen een wenkbrauw optrekken in nieuwsgierigheid.

"Maar als u ze niet wilde verlaten, waarom deed u het toch?" vraagt Fang in een onvertrouwde toon en vernauwt zijn ogen in wantrouw. Ik weet dat Fang niet de eerste-de-beste vertrouwt, daarom doet hij zo wantrouwig en dat is volkomen normaal. En het is een heel erg goede vraag. Allen kijken we Galaxia nieuwsgierig aan. Ze is vrij kalm, maar het lijkt alsof ze in tranen uit kan barsten. Met een trillende zucht kijkt ze ons recht in de ogen aan en opent langzaam haar mond. Haar lippen vormen...

"Ik werd gedwongen."

A/N: Sorry, sorry, sorry, sorry dat jullie ZO lang moesten wachten voor een update en nu er eindelijk één is, is het een korte! Zo sorry! Maar het ging moeilijk, want mijn pc is stuk en dus moest ik SUUUPER lang wachten tot ik er eindelijk één kon gebruiken! Het volgende hoofdstuk wordt hopelijk langer en komt hopelijk sneller! Hopen!

Toegewijd aan @KristaDidier, mijn mama! Love you! <3

Oh! En volg me a.u.b. op Twitter!  @Weird&Unwanted

Please!

Dank je voor je aandacht! En nog eens sorry!

Lovies!! <3 :3 x3