The Guardian of the Moon (Editing)

Samen

A/N: Hiya! :) OMG! Zo sorry dat het zo laat is, maar ik heb niet zo veel tijd gehad tegenwoordig. :/ En whee! Meer dan 340 lezers! O.O Ik hou van jullie. :D Maar ach, nu door met het verhaal! Ow ja en Read, Comment & Vote a.u.b. :D

Lovies! <3 :3 x3

Met een glimlach op mijn gezicht leg ik mijn hoofd comfortabel op Ghuma's schouder. Zachtjes kan ik hem horen grinniken en ik sluit mijn ogen in genot. Ik kan nog steeds niet geloven dat dit echt gebeurt. Ghuma is hier, ik lig in Ghuma's armen, Ghuma houdt van me. Nog steeds is het ongelooflijk. Hoe vaak hij het me ook duidelijk maakt dat het echt waar is, ik kan het nog steeds niet geloven. Het is allemaal gewoon perfect. Te perfect. En daarom lijkt het allemaal ook zo niet echt. Maar mijn gedachten worden onderbroken als ik iets voel aan mijn haren. Zachtjes spin ik uit genot en wrijf me nog dichter tegen hem aan. Uit nieuwsgierigheid open ik rustig mijn ogen en bemerk dat Ghuma met mijn haren zit te spelen. Lichtjes glimlach ik en kijk op naar hem. Hij glimlacht ook en mijn hart stopt een seconde met kloppen. Zijn glimlach is een moordmachine. Het is zo mooi dat je er een hartstilstand van krijgt. Echt, zo mooi is het. Met zijn glimlach in mijn gedachten sluit ik mijn ogen en laat een ware glimlach verschijnen op mijn gezicht.

"Weet je, ik had nooit verwacht dat dit ooit zou gebeuren." hm? Verbaasd open ik mijn ogen en staar hem aan. Hoe bedoelt hij, hij had het nooit verwacht dat dit ooit zou gebeuren?

"Hoe bedoel je?" hij grinnikt zachtjes en streelt mijn haren weer. Onbewust spin ik en duw mijn hoofd richting zijn hand. Weer grinnikt hij.

"Ik bedoel precies wat ik zeg." ik frons mijn wenkbrauwen in verwarring. Hij bedoelt wat hij zegt? Huh?

"Dus je bedoelt dat je dit nooit had zien aankomen of?" in mijn stem is onzekerheid te horen, want mijn brein kan niet goed functioneren op dit moment. Daar zorgt zijn strelende vinger voor. Het maakt me licht in het hoofd. Al grijnzend knikt hij.

"Dat is precies wat ik bedoel." oké, dat verbaast me weer. En hier komt de dekselse vraag weer: Waarom had hij dat nooit verwacht?

"Waarom had je dit nooit verwacht?" verbaasdheid is het enige wat er te horen is in mijn stem. Lieflijk glimlacht hij naar me en ik smelt bijna ter plekke. Hoe kan iemand nu zo mooi zijn?

"Omdat het zo onmogelijk leek, weet je. Ik kan het nu ook nog steeds niet geloven dat we eindelijk samen zijn. Het is gewoon perfect. Te perfect. Ik moet je elke keer aanraken of anders denk ik dat je gaat verdwijnen. Dat je gewoon maar een spinsel was van mijn verbeelding, van mijn dromen. Maar ik denk gewoon dat liefde dat doet met mensen. Het laat hen denken dat degene van wie je houdt, nooit je gevoelens zal accepteren of hetzelfde zal voelen. Zo is liefde nu gewoon." mijn mond vliegt haast open. Verbaasd trekt hij een wenkbrauw op en grinnikt een beetje beschaamd. "Euhm... Wat is er?" meteen sluit ik mijn mond, maar blijf verbaasd naar hem staren. Niet te geloven...

"Zo voel ik me ook." het is echt niet te geloven... Hij voelt hetzelfde zoals ik. Het is echt ongelooflijk. Zachtjes glimlacht hij en woelt met een hand door mijn haar. Uit genot spin ik en sluit mijn ogen.

"Dat hoopte ik, eh..." hij klinkt een beetje nerveus als hij lacht en ik glimlach terwijl ik mijn ogen open. Hij is zo schattig als hij nerveus is.

"Weet je, je bent schattig als je nerveus bent." zijn ogen wijden zich en een lichte blos verschijnt op zijn gezicht. Zachtjes grinnik ik en ben inwendig trots dat ik hem heb kunnen laten blozen. Met een pruil poft hij zijn kaken op en ik grinnik luider. "Zo schattig." ik knijp in zijn wang en plots grijpt hij mijn hand vast. Verbaasd staar ik hem aan en met grote ogen aanschouw ik hoe hij mijn handpalm kust en dan zo naar mijn pols gaat. Als hij via mijn onderarm zich een weg naar boven kust, begint mijn bloed naar mijn wangen te stromen en worden ze meteen warmer. En als hij dat ziet vanonder zijn wimpers, grinnikt hij en laat mijn hand los.

"Schattig." spot hij en wrijft met zijn vinger over mijn neus. Even knipper ik om alles te laten doordringen. Als het doorgedrongen is, frons ik en pruil.

"Niet eerlijk! Je speelde vals!" ik weet dat het kinderachtig is, maar dat boeit me op dit moment niet echt. En als ik eerlijk moet zijn: Hij heeft ook echt vals gespeeld! Zomaar mijn arm opkussen! Al grinnikend rolt hij zijn ogen.

"Alsof jij eerlijk was! Me zomaar van mijn stuk brengen!" hij grijnst breed en ik pruil weer. En deze keer met pruiloogjes.

"Maar jij kuste me!" eerst kijkt hij me met grote ogen aan en barst dan in het lachen uit. Automatisch begin ik met hem mee te lachen. Dat doet zijn lach nu eenmaal met mensen. Hij heeft een zodanige lach waarmee je gewoon moet mee lachen. Zelfs een oude knorrige brompot zou mee lachen. Maar dan plots komt er iets in me op.

"Waarom was je eigenlijk bij  Elora?" verbaasd kijkt hij me aan en fronst even voordat zijn gezicht verheldert met begrip. Wanneer hij grinnikt, trek ik een wenkbrauw op. "Wat?" hij schudt alleen zijn hoofd en kijkt me dan met spottende ogen aan.

"Was je daarom opeens zo bedroefd?" als ik niks zeg, begint hij opeens kei luid te lachen. "Oh, Shari toch! Lieve, lieve Shari toch!" ik frons en kruis mijn armen koppig. Het spijt me dat ik pijn heb als ik je met iemand anders zie, eh! Dat doet liefde nu gewoon, eh! Maar Ghuma negeert mijn gedrag helemaal en blijft gewoon verder lachen. "Shari toch! Elora is mijn zus!" en daardoor knipper ik. Wacht wat? Zijn zus?! Menes?! "En trouwens ze valt toch op Diell." en nu kijk ik hem met grote ogen aan. "Ze zijn zelfs al een koppel." en nu kijk ik stomverbaasd en mijn mond staat wijd open. Als hij mijn gezicht ziet, begint hij weer luider te lachen. En na een tijdje lach ik met hem mee. Maar vergis je niet. Ik ben nog steeds boos op Diell omdat hij me niets verteld heeft over Elora! Dat had me veel pijn kunnen besparen! Tch! "Hey, Shari." hm? Verbaasd kijk ik op en meteen worden mijn wangen warmer als ik door heb dat hij dichterbij komt. Na een lange seconde drukt hij zijn lippen op de mijne. Uit genot sluit ik mijn ogen en kus hem zachtjes terug. Na een minuutje breken we af en hij staat op. Verbaasd kijk ik hem aan. Hij zucht en wijst naar beneden. "Mijn verplichtingen." meteen heldert mijn gezicht op in begrip en ik knik.

"Ik begrijp het. Zie ik je morgen?" hoop is er te horen en hij grinnikt voordat hij me op mijn voorhoofd kust.

"Natuurlijk." en dan daalt hij af met zijn wolk van zand. Als ik hem volg met mijn ogen, draai ik mezelf automatisch om en de maan draait automatisch mee. Nog steeds zijn mijn ogen gevestigd op zijn beeldschone vorm en van ver blijf ik hem observeren. En af en toe draait hij zijn hoofd om naar me te glimlachen. Als hij dat doet, glimlach ik terug en straal helderder dan ik ooit heb gedaan in de afgelopen dagen. Terwijl ik hem bekijk, dwalen mijn gedachten af naar een gelukkig leven. Met hem. Samen.

A/N: Whee! Eindelijk af! En nog eens sorry dat het zo lang heeft geduurd! Sorrieknorrie! :( Ik hoop dat ik het heb goedgemaakt met dit hoofdstuk! ;)

Lovies! <3 :3 x3