The Guardian of the Moon (Editing)

Dame van het Multiversum

Hey daar iedereen. :) Ik ben er weer. Ik wil jullie iets vertellen... Dit is (denk ik) het voorlaatste of laatste hoofdstuk van The Guardian of the Moon. :/ Ja, het boek is bijna ten einde. Na dit hoofdstuk komt misschien nog een hoofdstuk of de epiloog. We zullen wel zien hoe het uitpakt. :) Ah ja, en dit hoofdstuk is dan ook weer terug in Shari's POV! ^^ Just so you know. ^^

Bedankt voor de +5.5k lezers, +690 votes en +270 reacties. :)

Opgedragen aan @CSIHaler, omdat ze een grote fan is en fantastisch lief. ^^

Dame van het Multiversum :) ===============>

_______________________________________________________

Duisternis omringt me.

Het slokt me helemaal op.

Ik blijf zinken en zinken.

Dieper en dieper de duisternis in.

Niets kan ik horen, behalve het gelach van haar.

De maan.

Ik had het kunnen weten. Ik had het moeten weten. Zucht, er valt niets meer aan te doen. Ze heeft gewonnen en ik heb verloren. Ik kan niets meer doen. Ik heb me nog nooit zo nutteloos gevoeld in mijn geheel onsterfelijk leven. Maar wat had ik anders kunnen verwachten van mezelf? Ik ben toch overal verschrikkelijk in. Heh. Ik sluit mijn ogen en laat alles me overwelmen. Het is voorbij...

"Lune!", roept er een heel bekende stem me en mijn ogen schieten open. Ghuma? Ghuma! Ghuma! Plots begint mijn lichaam zich automatisch te verzetten. Ik moet mijn Ghuma helpen! Eerst neem ik nog eens diep adem en probeer met mijn overgebleven krachten mezelf omhoog te trekken. En laat me het je vertellen: Dat is niet simpel. Maar ik mag niet opgeven, ik moet Ghuma helpen. Al is het het laatste wat ik doe. Met veel moeite en energie kan ik mezelf bewegen in de duistere abyss. Wanhopig blijf ik naar bovengaan, op zoek naar het licht; het einde van de donkere tunnel. Sneller gezegd dan gedaan. "Lune! Lune!", schreeuwt Ghuma weer en mijn hart krimpt ineen. Door de plotselinge uiting van zwakheid verliest mijn lichaam zijn wil en ik zink weer naar beneden. Oh, nee! Dit mag niet gebeuren! Ik moet blijven doorzetten! Met veel moeite krijg ik mijn lichaam weer aan de praat en ben weer naar boven aan het gaan. Telkens als ik meer en meer de hoogte in ga, voel ik mezelf sterker en sterker worden, alsof mijn lichaam aan het vechten is tegen de indringer. Ik voel de controle die ze over mijn lichaam heeft, beetje bij beetje weggaan. Iets moet haar dus aan het verzwakken zijn, maar wat? Even verdrink ik in mijn gedachte om het antwoord te kunnen vinden, maar ik kan er maar niet opkomen. Wat kan het nu zijn? Wat kan het nu mogelijk zijn? Zucht, ik kan er nu echt niet opkomen. Misschien denk ik te hard na. Meestal moet je niet ver zoeken en ligt het antwoord recht voor je neus. Recht voor je neus? Dat is het! Wat is de tegenpool van duisternis en haat? Liefde. Ghuma is het antwoord. Dus mijn liefde voor Ghuma zal me redden? Wat moet ik dan doen? Moet ik gewoon denken aan hem of moet ik iets zeggen? Terwijl ik hierover nadenk, zucht ik luid op. Gewoon luid op zeggen waarom ik van hem houd, besluit ik op het einde maar te doen. Dat is het veiligste. Oké, hier gaan we dan.

"Ghuma... Ik houd zo veel van hem.", begin ik zachtjes en neem nog eens diep adem voordat ik verder ga. "Ik houd van hem, omdat... God, hij is gewoon perfect en hij is mooi... en grappig... en... en... aardig, vriendelijk, lief, ongelooflijk, schattig, de lijst gaat oneindig door. Ik houd van hem met heel mijn hart. Ik heb nog nooit zo veel van iemand gehouden en zal dat ook nooit meer doen. Als hij glimlacht, doet hij mijn hart in mijn keel kloppen. Als hij lacht, verandert mijn bloed in de warmste lava en de vlinders in mijn buik staan op springen. Wanneer hij me kust, kan ik niet eens meer ademen en normaal rechtop blijven staan, omdat mijn knieën er gewoon van knikken. Zijn ogen stralen altijd zo veel blijdschap uit dat mijn hart er lijkt van te barsten en als er tranen in zijn prachtige ogen vormen, probeer ik altijd meteen om ze te laten verdwijnen. De blos die soms verschijnt op zijn wangen laten me smelten uit adoratie. Ik houd van alles wat hij doet, als is het goed of slecht. Ik zal altijd aan zijn zijde staan en van hem houden.", vertel ik allemaal in één adem en compleet eerlijk. Even moet ik stoppen  om alle gevoelens te laten ontsnappen. Mijn hele lichaam wordt overwelmt door het gevoel van liefde. Kleine, blikende parels rollen over mijn bleke wangen en vallen dan naar beneden, de diepe abyss in. Ik slaak een diepe zucht en mijn stem huiverde bijna toen ik de volgende vijf woorden uitsprak: "Ik houd van je, Ghuma.", en plotseling ontsnapt al mijn lucht me en het voelt alsof ik lag op een wolk, al zwevend. Zo snel als het hart van een konijn begint het mijne te kloppen. Wanneer ik weer lucht krijg in mijn longen, voel ik me plotseling als een zacht lentebriesje in de open lucht; zo klein en niets betekend, maar toch ben ik er. Ik voel me zo...