The Guardian of the Moon (Editing)

De Waarheid of een Leugen?

A/N: Hey, ben er weer. :) MoH, dit hoodstuk zal waarshijnlijk ook weer korter zijn. :( Er is echt iets aan de hand met mijn verbeelding de laatste tijd. :/ Maar geen paniek! Waarschijnlijk zal het wel terugkomen! :) Wel, dat hoop ik, eh. ^^" Geniet van het hoofdstuk! Oh, en Like, Comment & Vote please. :3 <3

Met gespannen hart en zenuwen bekijk ik hoe langzaam de zon aan de oosterse kant daalt en plaats maakt voor de nacht. Gelukkig gaat het erg langzaam. Want nu zou ik nog niet met Diell kunnen praten. Ik moet eerst nog een beetje nadenken en rustig worden. Met een zucht sluit ik mijn ogen en laat mijn gedachten afleiden naar wat ik zal vertellen tegen mijn broer. Ik wil niet de waarheid vertellen, maar ook niet liegen. Ik weet niet wat ik moet doen. Want als ik hem de waarheid vertel, zal hij me zwak vinden en onwaardig vinden om een Bewaker te zijn. Maar als ik tegen hem lieg, zal hij me nooit meer vertrouwen en dat wil ik zeker niet. Wat een akelig conflict. Met een diepe zucht open ik rustig mijn ogen en staar de duistere hemel in. De Melkweg in. Ons zonnestelsel. En daardoor beginnen mijn gedachten af te dwalen naar het mogelijke leven in een mogelijk ander zonnestelsel. Weer vormen er vragen over dit onderwerp in mijn hoofd zoals ze al duizenden keren hebben gedaan: Zou er echt een ander zonnestelsel bestaan? Indien ja, zou er ander leven zijn? Zouden daar ook Bewakers leven? Hoe zou het dan bij hun gaan? Hebben zij ook de zodanige conflicten zoals ik heb nu? Of is daar alles gewoon een simpel leventje voor Bewaker en mens? Hoe zou het daar zijn? Zou ik daar wel gelukkig kunnen zijn geweest met mijn Ghuma? Ik wil mezelf wel op mijn kop slaan om zoiets te kunnen denken, maar ik kan mijn gedachten niet tegenhouden.

Bij deze vraag laat mijn gedachten beelden tonen van Ghuma en mij. Vrolijk. Samen. Verlieft. Hoe blij die gedachte ook is, het maakt me allemaal droeviger en droeviger. Opeens wordt het beeld van de duistere hemel waziger voor me en ik zucht uit irritatie. Hier gaan we weer. Met tranen rollend over mijn wangen probeer ik in het duister iets te vinden. Een lichtje. Gewoon 1 klein lichtje is al voldoende. Dan kan ik hopen. Hopen dat ook in mijn duister leven een lichtje brandt. Maar tevergeefs vind ik er geen één. Deprimerend, niet? Met een kleine gepijnigde glimlach staar ik weer naar beneden. Naar de mensen. Om hun weer te kunnen benijden. Ze hebben gewoon zoveel geluk. Zij hoeven zich geen zorgen te maken over al deze verantwoordelijkheden enzovoort. Gewoon, gelukzakken zijn het. Met nog een andere diepe zucht kijk ik op en bemerk dat de zon net onder is gegaan in het Oosten en gaat opkomen in het Westen. Nerveus bijt ik op mijn lip. Nee, ik kan nu nog niet met hem spreken. Ik heb nog niet eens proper nagedacht. Ik moet het verplaatsen. Ik kan niet anders. In een vingerknip staat mijn oud antiek zilveren tafeltje voor me met maanbleek papier en sterrenzilveren inkt. In sierlijke letters schrijf ik op de brief:

Geachte Zon,

Het spijt me dat ik je dit zo laat nog laat melden, maar ik kan het vrees ik des ochtends niet halen. Wat dacht je van des middags? Dan ben ik vrij. Beantwoord me zo snel mogelijk.

Hoogachtend,

Maan.

Heel zachtjes blaas ik erover en rol het dan voorzichtig op. Even nog snel verzegelen en het is klaar voor de post. "Sterren!" in een wip staan ze voor me en buigen uit respect.

"Ja, Maan?" hun stemmen zijn kil en levenloos. Hun prachtige stemmen als belletjes en gezang is verdwenen. Net zoals hun kleur, ze zijn zo dof en donker. Minder glanzend.

"Ik wil dat jullie deze boodschap linea recta* naar Diell brengen. Nu!" ze knikken als een militair en zoeven meteen uit beeld. Met een schuldige blik staar ik hen na. Dit komt door mij. Dit heb ik gedaan. Ik kan me niks anders dan schuldig voelen. De sterren waren eerst vrolijk en vol leven, vol kleur. Maar nu... Zijn ze dof en donker, kleurloos. En dat gebeurde allemaal na mijn plotselinge depressie. Dus het is allemaal mijn schuld. Oh, nee. Oh, nee. Sterren, het spijt me! Weer voel ik tranen opkomen en mijn visie verslechten. Zacht gejammer klinkt uit mijn mond en ik probeer nog zo hard het te verbergen. Tevergeefs dus. Maar als ik een licht, dof getinkel in het vizier krijg, probeer ik mezelf meteen te herpakken. Zo snel als het licht veeg ik mijn tranen weg en zet me meteen weer recht. En als de sterren terug voor me staan, ben ik weer mijn arrogante, kille zelf.

"Het bericht is aangekomen bij Diell, hij verwacht u des middags zeker. Geen verschuivingen meer deze keer, citeerde hij." het enige wat ik laat horen is een korte 'Hn' en wuif dan verveeld met mijn hand als teken dat ze moeten verdwijnen. Met een knikje walken ze in soldaten mars terug naar hun plaats. Als ze ver genoeg zijn, laat ik mijn ingehouden adem ontsnappen en adem diep in en uit. Met een opgelucht zuchtje leun ik weer met mijn hoofd naar achteren en staar weer de duistere diepte in. Even gluur ik vanuit mijn ooghoeken naar de stand van Diell en zucht. Ik heb nog twee uur. Nog twee uur en dan is het des middags. Dan ga ik naar hem toe om met hem te praten. Nog twee uur en dan aanschouwen de mensen in Europa en de andere Bewakers de zeldzame Eclips. Deze is nog niet zo vaak verschenen in onze geschiedenis, maar verschijnt alleen maar als het noodzakelijk is. Na nog een zucht sluit ik mijn ogen en maak mijn hoofd leeg. Oké, Lune, nu concentratie. Wat ga je aan Diell vertellen? Liegen is geen optie, de waarheid vertellen ook niet. Maar wat moet ik dan? Noch kan ik de waarheid vertellen, noch liegen. Het is niet eerlijk. Waarom is dit leven toch zo moeilijk? Met, deze keer, een zucht uit irritatie probeer ik me iets te bedenken, maar tevergeefs. Het kan niet anders. Ik zal...

Moeten liegen tegen mijn broer.

A/N: WoW O.o Ik denk dat Lune (Zo raar om mijn eigen naam te zeggen, eh...) een beetje gestoord aan het worden is, eh... :/ Maar ik moet eerlijk zeggen, al zeg ik het zelf en lijkt het dan alsof ik een groot ego heb, maar ik vind het best grappig eigenlijk. :p Niet vergeten te reageren, please. :3

*Latijn voor rechtstreeks.