The Guardian of the Moon (Editing)

Genegeerd

A/N: Hey, iedereen. :) Ik ben er weer. Maar moh, het is waarschijnlijk weer een kort hoofdstuk :( Ach, tja. Soms heb je inspiratie en soms niet, eh :/ Maar ik hoop dat jullie het goed vinden. ^^ Like, Comment & Vote please :3 <3

De sterren :) ===================>

Wat is dit? Nogal geïrriteerd volgen mijn ogen het wonderschone wezen dat ik eerst mijn vriend noemde. Nu ben ik daar niet zo zeker van. Hij negeert me! Ghuma negeert me! En waarom? Ha, dat is een raadsel. Het begon allemaal de vorige nacht. Die ene nacht dat Ghuma had beloofd om me terug te komen opzoeken, maar niet kwam. En omdat ik niet van plaats kon, stuurde ik de sterren naar beneden om te vragen waarom. Toen ze terug kwamen, zeiden ze tegen me omdat hij niet wilde komen. Dat maakte me en maakt me nog steeds kwaad. Waarom wil Ghuma me plots niet meer komen opzoeken? Is er soms iets gebeurd? Heb ik soms iets verkeerds gedaan? Snel denk ik nog eens aan alle momenten die we hebben gehad als vrienden. Dat is snel voorbij, want spijtig genoeg, zijn het er niet heel veel. Maar tijdens die momenten kan ik eigenlijk geen reden vinden waarom Ghuma me opeens zou negeren. Misschien heeft hij het te druk? Maar hij zei dat hij niet wilde komen. Pff, het allemaal zo ingewikkeld. Ik laat het hier maar even bij. 

Oké, nu begint het me echt te irriteren. Met ogen vol woede proberen mijn ogen gaten te schieten in het lichaam van degene die ik eerst zo bewonderde en nog steeds bewonder. Waarom negeert hij me?! Ik snap echt niet wat ik verkeerd gedaan heb! Ugh, het is zo frustrerend! Kom op, kalm Shari, kalm. Geen reden om jezelf boos te maken. Wat zit ik hier mezelf nu wijs te maken? Natuurlijk is dit een reden om boos te worden! Iemand, die je dacht een vriend te noemen, negeert je nu helemaal en je weet niet eens waarom! Het is echt frustrerend. Maar nu genoeg met mijn gezaag. Ik moet erachter zien te komen waarom Ghuma me plotseling negeert. Maar dus even nadenken. Wat zou ik mogelijk fout hebben kunnen doen? Al eerder heb ik daaraan zitten denken, maar ik doe het toch maar nog eens voor de zekerheid. Na een tijdje te hebben nagedacht, kom ik weer op de conclusie dat ik eigenlijk niks heb gedaan. Dus waarom...? Is het misschien omdat...? Dan schiet er plotseling iets in mijn hoofd. Is misschien omdat hij het beu om naar me te luisteren? Want nu ik beter nadenk, is het wel zo dat tijdens onze gesprekken ik meestal degene ben die praat en hij die luistert. Dat kan het zijn. Hij wilt mijn vriend niet meer zijn omdat ik hem nooit de kans geef om hem te laten praten. Waarschijnlijk is het omdat ik zoveel praat. Want, al zeg ik het van mezelf, ik praat veel; heel veel; super veel; ik ben een fameuze kletskous. Dus misschien daarom... Dan weet ik wat me te doen staat! Met een vastberaden en blije, omdat ik eindelijk weet wat er loods is, gezichtsuitdrukking roep ik de sterren bij me.

"Ja, wat is er Shari?" hun stemmetjes schieten nog meer de hoogte in terwijl er een oogverblindende glimlach op hun gezichten verschijnt. Automatisch verschijnt er ook één op de mijne. Je moet gewoon met ze mee lachen, dat doet die glimlach gewoon met je. "Ik vraag me af of jullie iets voor me kunnen doen?" daardoor piepen ze uit opwinding. Ik weet dat ze het leuk vinden om me te helpen; ze doen het graag; die schatten ook.

"Ik wil dat jullie Ghuma voor me gaan halen, alsjeblieft?" met een brede grijns knikken ze snel en meteen daarna zijn ze verdwenen in het duister van de nacht. Als ik mijn ogen vernauw kan ik nog een paar kleine stipjes licht zien vliegen in het duister, maar de donkere wolken van Fang blokkeren mijn zicht. Dus hij is niet in een goede bui. Ah, hij trekt wel bij; hopelijk.

"Shari! Shari! Hij komt eraan!" meteen zet ik me recht en doe wat aan mijn haar. Het is niet dat ik zenuwachtig ben of zo hoor, hehe. Hehe, hé. Uhum, oké. Met een diepe zucht zet ik me recht en wacht vol spanning op het wonderbaarlijke wezen die er aankomt. Eerst kan ik niks bemerken van zijn levensvorm, maar als hij wat dichter komt, kan ik hem bemerken door de gouden gloed die hij en zijn zand afgeven. Telkens als hij dichterbij komt, klopt mijn hart sneller en sneller. Allemaal door de spanning die tussen ons heerst. Als hij al bijna voor me staat, verander ik mijn gezichtsuitdrukking meteen naar een serieuze blik en staar hem aan vanuit mijn troon.

"Ghuma," mijn stem klinkt formeel en verbergt goed mijn overdonderende gevoelens die ik voor hem heb "ik weet, denk ik, waarom je me negeert." hij lijkt te verstijven bij mijn woorden en zijn gezicht spreekt boekendelen; hij had niet verwacht dat ik daar achter zou komen. Dat kwets me wel een beetje; wou hij soms niet dat ik het zou weten zodat ik er een oplossing voor kon vinden? Of denkt hij soms dat ik boos ga worden op hem nu ik het weet? Maar daar moet ik nu niet aan denken. Verder met het gesprek. "En ik denk dat ik een oplossing heb gevonden." nu kijkt hij verrast; had hij soms nooit verwacht dat ik er een oplossing voor zou vinden? Kwetsend. "Dus ik heb besloten dat ik jou ook meer laat praten zodat we ook over dingen kunnen praten die jij leuk vindt." dan kijkt hij me raar aan en trekt een wenkbrauw op.

"Wat?" nu kijk ik hem raar aan; hoe bedoelt hij wat? Was het dan zo onduidelijk of wat?

"Wat wat? Snap je het niet? Ik zei dat ik nu meer naar jou zou luisteren, want dat was het probleem toch? Daarom negeer je me toch en ben je mijn vriend niet meer? Omdat ik niet naar jou luister, toch?" dan laat hij een geluidje van begrip ontsnappen en zucht dan. Waarom heeft hij zo'n gekwelde blik op zijn gezicht? Met een laatste zucht draait hij zich om en hij naar beneden; de duistere diepte in; wakend over Elora.

"Dat is het probleem niet." dit heeft me van mijn veld geslagen. Hoe bedoelt hij dat is het probleem niet?

"Wat dan wel?" pas seconden later realiseer ik me dat ik mijn gedacht luid op heb gesproken. Nog steeds draait hij zich niet om en staart nu voor zich; kijkend naar de sterren.

"Het probleem is dat ik een fout heb begaan. Ik had nooit met jou vrienden moeten worden. Sorry, dat het zo is uitgelopen. Ik had je niet teveel hoop moeten geven. Want eerlijk waarom zou ik vrienden willen worden met jou?" als hij zich omdraait met die spottend blik, maakt hij het nog erger dan zijn woorden al gedaan hebben. Ik wist het. Ik wist het. Natuurlijk zou hij nooit vrienden met mij willen worden, waarom wel? Van mezelf weet ik dat mijn pupillen groter en levenloos worden. Met een levenloze blik staar ik hem aan; zonder echt naar hem te kijken.

"Ik begrijp het. Ga maar." zonder hem nog levenloos aan te staren, hoor ik hem wegvliegen met zijn zandwolk. Door het klein beetje zicht dat ik  nog heb, kan ik bemerken dat mijn zicht wazig word. In een trance voel ik aan mijn wangen. Ze zijn nat. Nee, hé. Weer die tranen. En toch hoe hard ik ook wil dat ze stoppen, ben ik toch blij dat ze rollen. Wat nu wil ik dat iedereen ziet hoe zwak dat ik ben. Ik wil dat iedereen merkt wat hij me heeft aangedaan. Ik wil dat hij merkt wat hij me heeft aangedaan. En hoe zwak het excuus ook is, hoe zwak ik ook ben. Mijn tranen zullen blijven stromen tot in de eeuwigheid en mensen en Bewakers zullen weten dat een Bewakers hart kan breken.

A/N: Nou, dit was het dan weer eens. ^^ Ik hoop dat jullie hebben genoten en ik hoop dat jullie dat ook zullen laten blijken in een reactie. Het zou me erg blij maken. ^^ Hoe dan ook, heb veel leesplezier! ^^ 

Lovies! :) :3 x3