The Guardian of the Moon (Editing)

Ghuma (Het Speciale Hoofdstuk)

A/N: Hiya mensen, ik ben terug! ^^ Waarschijnlijk vroeger dan jullie dachten, eh. ^^" Hoe dan ook, ik heb zo vroeg geüpdatet, omdat ik voor mijn ander verhaal geen inspiratie meer had en gewoon omdat ik er zin in had. :) Maar bon, ik doe niet aan lange A/N's, dus verwacht er geen van mij. Ik zeg alleen: Geniet. :) Love you all. ^^

Bedankt voor de +4.3k lezers, +460 stemmen en +200 reacties. ^^

Opgedragen aan @BlueAngel202, omdat ze lief is. ^^

Dit is "het" speciale hoofdstuk en dus is dit hoofdstuk helemaal anders: Dit hoofdstuk zal zich afspelen in Ghuma's perspectief vanaf het moment dat Shari en de anderen op reis gaan. :) Ja, jullie zullen even moeten wachten totdat ik kom op le moment suprême. ;) Hoe dan ook, terug naar het verhaal!

Rachel Hurt Wood als Vesna, de Bewaker van de Lente :) ==============>

Capital Cities - Safe and Sound, gewoon omdat ik dacht dat het erbij zou passen. :) =========>

Met een gespannen hart kijk ik toe hoe ze van me wegvliegt. Nauwelijks kan ik het geloven dat mijn enige liefde me nu al verlaat, letterlijk bedoeld, terwijl ik haar nog maar net heb en ze misschien nooit meer zal terugkomen. Mijn hart krimpt ineen bij de gedachte en ik probeer die zo hard te vermijden, maar toch blijft ze weer verschijnen. Nee, bezorgdheid mag nu niet overnemen. Ik vertrouw er op dat ze terugkomt. Ik heb er vertrouwen in. Ik vertrouw haar.

"Ghuma!", roept er een stem plotseling en ik word meteen uit mijn gedachten geschud en draai mijn hoofd naar de richting waar de stem vandaan komt. Het is mijn zus, Elora. "Kalmeer eens een beetje. Bezorgd zijn, zal je echt niet helpen.", adviseert ze me en nu pas heb ik in de gaten dat mijn vuisten gebald zijn en dat mijn kaken verstrakt zijn. Meteen ontspan ik mezelf en zucht luid.

"Ik weet het, maar ik kan gewoon niets anders dan bezorgd zijn.", vertel ik haar zachtjes en staar de verte in waar de anderen net zijn in verdwenen. Rustig sluit ik mijn ogen. "Het voelt alsof ik haar kwijt ben. Ik heb haar nog maar net bij me en we moeten ons nu al van elkaar scheiden...", mompel ik zachtjes terwijl ik mijn ogen open voordat ik mijn hoofd naar mijn zus toe draai. "Heb je enig idee hoe het voelt om je geliefden, waarmee je nog maar net samen bent, los te laten met de gedachten dat diegene misschien nooit meer terugkomt?", fluister ik zachtjes en somberheid verschijnt op haar gezicht. Luid zucht ze.

"Neen, ik weet niet hoe het voelt.", zegt ze eerlijk en weer sluit ik mijn ogen. Dacht ik al. "Maar dat betekent juist dat jouw momenten met haar nog meer moet koesteren. Denk alleen maar aan je vrolijke tijden met haar en aan niets anders.", vertelt ze me met een lieve toon en ik frons. Het gene wat ze zei, staat me niet echt zo aan.

"Je spreekt alsof ze net gestorven is.", murmel ik, de frons nog steeds paraat op mijn gezicht en ik hoor haar zachtjes grinniken. Wat? Wat is er zo grappig? Met een verwarde uitdrukking op mijn gezicht open ik mijn ogen en staar mijn giechelende zus aan. Met spottende ogen kijkt ze op en kucht even.

"Wel, dan moet jij niet doen alsof ze net gestorven is.", vertelt ze me en mijn ogen wijden zich. Doe ik dat dan? Spreek ik echt alsof ze net gestorven. Even denk ik erover na en ik realiseer me dat ze gelijk heeft. Zachtjes zucht ik en grinnik dan. Rustig reis ik mijn hand en geef me een zachte face palm.

"Dat deed ik, hé? Idioot dat ik ben.", grinnik ik en kijk dan bedroefd naar de hemel. Ik kan Elora's ogen op me voelen en ik weet gewoon dat ze met aanstaart met meelij. En dat wil ik niet onder welke omstandigheden dan ook. "Maar we moeten ons niet alleen bekommeren over haar. Diell is ook weg, en Adelina, en Talvi, en Ashun, en de anderen, dus we moeten niet vrezen om haar veiligheid. Alles komt goed. Dat weet ik gewoon.", probeer ik haar en mezelf te overtuigen. Ik vestig mijn blik weer op mijn zus en zie dat ze knikt.