The Guardian of the Moon (Editing)

Onthulling

A/N: Hallo mijn lieve moonies. :) Ik ben al weer terug met het nieuwe hoofdstuk! ^^ Weet je, ik probeer om zo snel mogelijk up te loaden, maar (En ik weet zelfs niet eens waarom. --") ik heb het altijd zo druk. Ik moet altijd zo veel doen en dit en dat en tralala. Je kent het. Uhum, maar bon. Zoals jullie nu al weten, ben ik niet een persoon met erg lange A/N's, dus zal ik het hierbij houden. ^^ Heb veel leesplezier. :)

Lovies. :) :3 x3

Bedankt voor de + 3.2k lezers, + 300 votes en de + 170 reacties. ^^ Ich liebe dich all! ^^

Opgedragen aan @Shauntje, want zij heeft het geheim ontdekt, slimmerik! ;)

Nog eens de verrader, Michelle Trachtenberg als de maan ======================>

Met vastberadenheid wend ik mijn blik af naar de rest om te zien voor enige twijfel. Als op geen enkel gezicht van mijn vrienden, familie en geliefde enkele twijfel bemerk, vestig ik mijn blik voor me uit en neem diep adem. Oké, het is zover. Het is tijd. Oké. Nog eens adem ik diep in en uit voordat ik naar boven toe zweef. De andere volgen me op de voet en met vastberaden blikken zweven we richting de maan. Steeds weer als we dichter komen, voel ik mijn zenuwen groter en groter worden. En op een gegeven moment sta ik daar, voor de maan, te staren naar de grootheid en schoonheid van haar. Dat laat me afvragen: Hoe kan iets zo mooi nou zo veel schade en pijn kunnen hebben aangericht? Ach ja, het is zoals het spreekwoord zegt: Het is niet al goud wat er blinkt. Met een luide slik wend ik mijn blik nog eens af naar de rest, voor de zoveelste keer, en vraag, voor de laatste keer, bevestiging aan iedereen non-verbaal. En, weer, krijg ik hun bevestiging zonder enige twijfel. Met nog een diepe zucht kijk ik weer op en adem diep in en uit. Oké, nu genoeg met die zenuwen. Houd je onder de controle. Het is niet dat je de dood onder ogen zal moeten zien. Hehe, hehe. He. Uhum, maar bon. Alsof hij mijn zenuwen kan aanvoelen, neemt Ghuma mijn hand vast en begint met zijn vinger kalmerend over mijn handpalm te strelen. Meteen kijk ik op naar hem en hij glimlacht. Hij buigt zich over naar me en mijn adem stokt in mijn keel als ik zijn warme adem tegen mijn oor voel.

"Rustig maar, ik sta vlak achter je.", murmelt hij zachtjes in mijn oor en op de één of andere manier voel ik me meteen kalm. Al mijn zenuwen verdwijnen als sneeuw voor de zon en ik heb me nog nooit zo rustig gevoeld. Het verbaast me helemaal. Hoe is het mogelijk dat liefde zo'n groot effect kan hebben over een persoon? Hoe is dat nu werkelijk mogelijk. Maar meteen schud ik mijn hoofd en duw de gedachten weg, helemaal achter in mijn hoofd. Nee, ik heb nu geen tijd om daaraan te denken. Ik moet me nu concentreren op de maan. Oké, oké. Hier gaan we dan.

"Maan! Ik weet wie je bent en wat je hebt gedaan, dus verberg je maar niet!", schreeuw ik naar de grote satelliet en er gebeurt... niets. Helemaal niets. Geen enkel geluid, niet eens een kik, niets. Verbaasd gaap ik de maan aan en draai me dan om naar de andere. Non-verbaal stellen ze allemaal dezelfde vraag: Waarom gebeurt er niets? Maar ik kijk naar Ashun in het bijzonder. Hij is de geschiedkundige van ons allen en weet alles over... wel, alles. Misschien, waarschijnlijk, weet hij het antwoord wel. Hij begrijpt mijn blik en het lijkt wel alsof hij erover peinst. Na een tijdje lijkt het alsof er een lampje gaat branden en zijn gezicht licht op.

"Ik heb het!", roept hij uit en hij vliegt, zo snel dat het lijkt alsof hij een flits is, naar beneden; naar zijn troon. Vanaf hier zien we hoe hij door zijn boeken rommelt, op zoek naar iets. Op een gegeven moment, ik kan vanaf hier niet zien hoe, valt er plots een stapel boeken naar beneden, recht op Ashun. Gast, hij heeft zo veel boeken dat hij zelfs een eigen bibliotheek kan openen! Jezus. Hoe dan ook, na een tijdje komt hij eindelijk tevoorschijn vanonder zijn stapel boeken. In zijn rechterhand heeft hij iets vast. Waarschijnlijk een boek. "Gevonden!", roept hij luid en bevrijdt zichzelf vanonder zijn boeken voordat hij zo snel mogelijk terug naar ons vliegt. En wat heeft hij vast in zijn rechterhand? Tadadada, een boek. Het was te verwachten. Hoe dan ook, ik vraag me af hoe dat boek ons zal helpen. Staat er soms een spreuk in of zo die ons kan helpen om met een zwevend object te kunnen praten? Als dat er nu toevallig in zou staan, zou ik het boek erg dankbaar zijn. Maar dat zou het veel te gemakkelijk maken en dat kan het lot me nooit permitteren, eh. Hoe dan ook, Ashun komt bij ons aan met het boek. Het is een groot, oud dof blauw boek met daarop in grote letters 'Maanlegendes' opstaan. Huh, handig.

"Wel, dat is handig.", mompelt Fang luid op, alsof hij mijn gedachten kan lezen. Eng... Maar bon, dat is nu niet belangrijk.

"Misschien. Staat hier soms in hoe je met de maan kan communiceren?", vraag ik aan Ashun met een serieuze toon en hij knikt. Oké, het boek is werkelijk handig. Zonder een woord te zeggen, opent hij het boek en creëert een enorme stofwolk. Ik kuch luid. Oké, dat boek moet wel erg oud zijn. Zoekend bladert Ashun door het boek heen. Over de helft van het boek stopt hij eindelijk en roept een kleine 'aha' voordat hij zijn vinger plaats onder een zin in een lange paragraaf.

"Men gelooft dat men met de grootsheid zou kunnen communiceren als men in een innerlijk conflict zit met zichzelf of een situatie zal ontkennen in mens gedachten.", leest hij luid op voor en kijkt ons dan allen weer aan. En waarschijnlijk staat er alleen maar verwarring op iedereen’s gezicht geschreven. Een innerlijk conflict met jezelf? Een situatie ontkennen in je gedachten? Wat? Oké, dit is erg bizar. Ik weet nu dus dat de maan alleen maar met je communiceert via je geest. Klinkt eerlijk gezegd een beetje eng, vind je ook niet? Hoe dan ook, we moeten dus zien uit te zoeken hoe we dat dan moeten doen. Voor een lange tijd denk ik erover na nadat ik de andere heb overgehaald om dat ook te doen. De hele tijd probeer ik iets te vinden om ons te helpen en ik vind maar niks! Ugh, ik word hier gefrustreerd van! Waarom kan de maan gewoon niet met ons beginnen praten, dan was alles vele simpeler geweest!

Maar dat is toch al eens gebeurd.

Verward trek ik een wenkbrauw op. Wat?

Je hebt al eens met de maan gesproken.

Wat? Wat zit je me nu allemaal te vertellen? Wanneer?

Kom op, denk dan eens goed na voor de eerste keer, heks.

Als dat woordje door mijn gedachten echoot, slaagt realisatie me met een baksteen recht in het gezicht. 'Heks', dat was hetzelfde woord dat de maan gebruikte om mijn moeder aan te spreken. Dan dringt er nog iets tot me door. 'Een innerlijk conflict met jezelf.' toen ik was aan het beslissen of ik tegen Diell zou liegen over Ghuma of niet. Toen begon het stemmetje plots tegen me te praten. Oh mijn god. Plots voel ik mezelf zinken in een zwart gat, steeds weer dieper en dieper terwijl dezelfde stem zich steeds weer herhaalt door de donkere ruimte.

Je bent te laat.

Ik sluit mijn ogen en word overwelfd door de duisternis.

Ik ben te laat. Tranen vormen in mijn ogen vallen richting het licht dat steeds verder en verder weg gaat. De realisatieverdrinkt me helemaal.

Ik ben te laat.

A/N: Wel, dat was het dan. Ik weet dat het nogal aan de korte kant is, ik wilde het wat langer maken, maar dan zou de spanning er niet meer inzitten. :p Dus tja, sorry. :p Hoe dan ook, nog eens gefeliciteerd aan @Shaunty, omdat zij het als eerste door had, echt goed gedaan hoor. ;) Bedankt voor het lezen iedereen, tot het volgende hoofdstuk! ^^

Lovies! :) :3 x3