The Guardian of the Moon (Editing)

Hoop?

A/N: Hey, mijn liefste lezers! Ik ben er weer met een nieuw hoofdstuk. :) Ja, ja, ik weet het, hier is ze weer met haar gezijk over vanalles en nog wat, maar deze keer zal ik er niet meer lang over doen, oké? :) Nou, zoals gewoonlijk: Read, Comment & Vote, please? :3

Lovies! :) :3 x3

Dakota Fanning als Polaris. :3 ================>

Ingedoken zit ik op mijn troon, mijn handen verborgen onder mijn armen. Mijn gesnik en geschreeuw zijn het enige wat te horen is in de stilte. Mijn tranen blijven stromen en vallen de duistere diepte in. Je ziet zelfs mijn lichaam trillen. Als ik je zou aankijken, zou je mijn lege ogen zien; dof, kleurloos, zonder leven. Het zou je afschrikken hoe ongezond mijn huid eruit ziet; bleker dan een lijk, dan de maan, zelfs dan sneeuw. Mijn haren zijn vettig en dof; ook levenloos. Ik kan niets meer voelen, niets meer zien. Het is verschrikkelijk. Het doet verschrikkelijk veel pijn. Waarom? Waarom heeft het zo moeten lopen? Waarom? Waarom ik? Waarom? Is mijn leven niet al genoeg verkloot? Dus waarom? Waarom dit er ook nog bij? Waarom? Wat heb ik ooit verkeerd gedaan? Waarom?!

"Luna?" als ik die zachte stem hoor, als een gefluister, van Polaris, trek ik mezelf nog meer in elkaar. Ik kan haar nu niet aankijken, niet zo. Niet wanneer ik zo zwak ben en kwetsbaar. Niet zo. Als ik niet antwoord, hoor ik haar zuchten. "Luna?" probeert ze nog een keer, waarschijnlijk denkt ze dat ik haar niet gehoord heb. Oh, maar dat heb ik wel liefje. Dat heb ik wel. Ik wil je gewoon niet confronteren. Ik wil gewoon niet tegen je praten nu. Ik wil gewoon alleen zijn. "Luna?" deze keer is haar stem wat harder, maar toch antwoord ik niet. Ga gewoon weg. "Luna!" haar stem klinkt een beetje geërgerd, volgens mij is haar geduld op aan het raken en is woede zich een weg aan het kruipen in haar lichaam naar boven. Goed. Wees boos op me. Haat me. Dan laat je me alleen. "Luna!" als ik haar handen op mijn schouders voel, verstijft mijn lichaam helemaal. Na een paar seconden deins ik naar achter en bots zo hard tegen de leuning dat ik kreun uit pijn. En als Polaris me wilt komen helpen, sta ik direct op; de pijn negerend.

"Ga weg..." het komt eruit als een gemompel en ik hoop dat ze het gehoord heeft. Blijkbaar niet, want ze komt meteen op me af met een bezorgde uitdrukking.

"Luna, laat me je helpen." als ze mijn hand vast neemt, ruk ik het meteen weg en ga wat stappen achteruit; richting de maan.

"Ga weg." deze keer komt het er luider uit en ik denk dat ze het gehoord heeft. Haar uitdrukking toont verbaasdheid.

"Wat?" is deze meid doof of zo? Ik zei GA WEG!

"Ga weg.", grom ik het bijna uit. Bijna. Nog steeds kijkt ze me verbaasd aan.

"Wa-...? Waarom?", fluistert ze zachtjes en onschuldig. Serieus, meid? Serieus?! En nu ben ik echt boos aan het worden.

"Waarom? Waarom?! Waarom?! Ik zal je eens zeggen waarom! Omdat ik alleen wil zijn! Omdat ik je hier niet wil! Omdat ik me door jouw stomme idee voor schut heb gezet voor Ghuma en de anderen!", klinkt mijn stem en het enige wat ik kan doen is schreeuwen, haar de schuld geven voor mijn fout en huilen. "Het is nu echt voorbij! Mijn leven is nu echt helemaal verkloot!", schreeuw ik naar haar en ik weet dat ik nu erg aan het overdrijven ben, maar zo ben ik nu eenmaal. Dat is het enige wat ik zeker weet van mezelf. "Eerst ik, dan mijn mama, dan mijn papa, dan mijn broer en nu dit!", krijs ik in haar gezicht en nu begin ik echt alles in haar schoenen te schuiven. Wat egoïstisch en wat vreselijk van mij om te doen. Nu kijkt Polaris bang en tranen vormen zich in haar mooie kleine gezichtje. Maar daar let ik helemaal niet op, mijn woede is te groot. Het maakt me blind voor alles. Alles.

"Ik... Ik... Eh, ik..." maar ik laat haar niet uitspreken.

"Ik wil het niet eens horen! Hoor je me?! Ik wil het niet eens horen! Dus ga weg!", roep ik en ze schrikt van mijn woorden en deinst achteruit; tranen nu rollend over haar wangen.