The Guardian of the Moon (Editing)

Verleden

A/N: Hey, hier ben ik al weer met het volgende hoofdstuk! :D Nu ik mijn laptop EINDELIJK heb, kan ik vele sneller updaten! :3 Nou, ik heb geen zin in die lange A/N's, dus ik ga het hierbij laten! :D Veel leesplezier! :3

Lovies!! <3 :3 x3

Foto van Michelle Trachtenberg als de maan! $_$

Verbaasd en zwijgend blijf ik naar Galaxia staren. Ik kan nu gewon geen enkel woord vormen. Gedwongen? Hoe bedoelt ze gedwongen? Hoe kan ze nu gedwongen worden om onze geheugens te wissen en geen contact met ons te houden? Dat begrijp ik echt niet. Terwijl ik in mijn gedachten verzonken ben, gaat de wereld rond me heen verder en heb ik dus niet door dat Diell als een maloot voor mijn ogen staat te zwaaien.

"Hallo!! Zon aan maan, heb ik nog verbinding?! Hallo!" blijft Diell maar schreeuwen en schreeuwen, maar ik veroer me niet. Ik ben gewoon té diep in mijn gedachten verzonken. Het zit me gewoon zo dwars dat ik het niet snap. Ik bedoel, wie zou haar nu dwingen om geen contact met ons te houden? Ik kan maar op niks komen, want niks lijkt me een logisch antwoord. Ik snap het echt helemaal niet. Maar ik word deze keer wel uit mijn gedachten geschud als Ashun maar besluit om een paar natte, gescheurde herfstbladeren over me heen te gooien. Ik kreun uit dislike.

"Ashun!!" gil ik uit en probeer alle walgelijke bladeren uit mijn haar en kleren te krijgen. Op de achtergrond hoor ik iedereen lachen, zelfs Galaxia lacht mee! Eerst staar ik ze allemaal boos aan voordat ik gewoon zelf begin mee te lachen. Na een momentje van gelach sterft het af en zij we allemaal stil, maar nog steeds met een brede grijns op onze gezichten.

"Nou, nu we allemaal zijn uitgelachen en we ons nu gaan gedragen als volwassenen," begin ik rustig en kalm, maar stuur een betekenisvolle blik naar Ashun en ik kan zien dat hij zijn best doet om niet weer in lachen uit te barsten. Ik moest zelf ook alweer bijna lachen. "Maar dus, Galaxia," spreek ik haar aan en met een half spottende, half serieuze blik kijkt ze mijn richting uit en ik neem diep adem. Wel, hier komt het moment van de waarheid. "Hoe bedoel dat je werd 'gedwongen'? En door wie?" vraag ik kalm en haar ogen wijden zich. Meteen wordt haar gelaat overspoeld door emoties. Meteen is iedereen heel geïnteresseerd in Galaxia's antwoord, maar omdat we weten dat dit moeilijk voor haar ging zijn, geven we haar tijd om te antwoorden. Na een lange minuut geeft ze eindelijk antwoord. Maar niet het antwoord dat ik verwachtte.

"De maan." fluistert ze zachtjes, maar ik heb het gehoord. Ik heb het gehoord, maar ik kan het niet geloven. Wat?! De maan heeft mijn eigen moeder gedwongen om geen contact met me te houden en me voor te liegen?! Dit is niet mogelijk! Koppig schud ik mijn hoofd.

"Nee. Dit kan niet. De maan zou me dat nooit aandoen, ik geloof je niet." vertel ik haar koppig en met grote en boze ogen staart Galaxia me aan.

"Je gelooft me niet?! Mijn eigen dochter gelooft haar moeder niet, maar wel de Maan?! Waarom?!" vraagt ze al schreeuwend en zwaait furieus met haar handen. Ik kan alleen maar toekijken met gekruiste armen en haar boos aanstaren.

"Omdat de maan nog nooit tegen mij gelogen heeft, integendeel tot andere." snauw ik naar haar en ze knarst boos haar tanden.

"Dat is omdat ik gedwongen werd! Waarom begrijp je dat niet?!" roept ze naar me en ik frons.

"Waarom zou ik iemand geloven die al eens tegen me gelogen heeft? I.p.v. iemand die nog NOOIT tegen me gelogen heeft?" argumenteer ik terug en beweeg arrogant mijn hoofd. En dan schreeuwt ze gewoon. Letterlijk. Ze schreeuwt gewoon haar frustratie eruit. Eerlijk gezegd, is het wel een beetje... Eng.

"Euh... Galaxia?" vraagt Ashun zachtjes en neemt rustig een stap naar voren, maar deinst meteen weer naar achter wanneer hij een glare* ontvangt van Galaxia. Na een tijdje neemt ze diep adem en zucht dan. Rustig wandelt ze naar ons toe en staat recht voor ons stil. Snel zucht ze nog even voordat ze haar mond weer opent...