The Guardian of the Moon (Editing)

Het Moment van de Waarheid

A/N: Hey, mijn lieve lezertjes! :D Dank jullie wel voor de zo veel reads en stemmen! :3 En voor de genen die reageren: Ik wijd een hoofdstuk aan iemand die als eerste een reactie plaatst! :3 Hopen dat je de eerste bent? :D Nou, verder met het verhaal dan maar! :D

Lovies!! :D :3 x3

Kaley Cuoco als Grisma =============>

Nog steeds in schok blijf ik voor me uit staren. Ik kan het nog steeds niet geloven. De maan. Al die tijd was het door de maan. De maan! Ik! Ik ben de maan! Dus komt het allemaal door mij! Ik voel me verschrikkelijk! Met tranen in mijn ogen zak ik in op mijn knieën en begin te snikken. Het komt allemaal door mij dat Diell en ik niks meer wisten over ons leven. Over onze familie. Sommigen denken waarschijnlijk wat er zo erg aan is. Wow, door jou ben je je geheugen kwijt over de dood van jezelf enzovoort, dat is toch niet zo erg. Maar ik zeg het je, voor een Bewaker is je geheugen heel kostbaar. Kostbaarder dan welk goud dat er ook bestaat. Het bewijst ons dat we ooit mens zijn geweest. Dus het is erg belangrijk voor ons. En om te weten dat ik ervoor heb gezorgd dat Diell, mijn vader en ik onze geheugens zijn kwijtgeraakt door mezelf, voel ik me verschrikkelijk. Ik voel me een nog ergere vijand dan degene waarvan we de naam niet noemen. Het is een verschrikkelijk gevoel. Uit schok schiet ik een meter in de lucht als ik een hand op mijn schouder voel. Verbaasd draai ik me om en ontmoet twee dezelfde zeeblauwe ogen als de mijne. Diell.

"Shari, zus, je moet jezelf niets verwijten. Je hebt niks verkeerds gedaan.", probeert hij me duidelijk te maken. Herhaal, probeert. Maar ik voel me te schuldig om mezelf vergiffenis te geven. Ik verdien het niet. Eerst beweer ik dat mijn eigen moeder de slechterik is in dit alles en dan blijkt het dat ik, of eigenlijk te maan, de slechterik is. Daar verdien ik geen vergiffenis voor.

"Nee, Diell. Ik verwijt mezelf alles. Het is mijn schuld. Dat jij, pap en ik ons geheugen kwijt zijn geraakt, is mijn schuld. Het is allemaal mijn schuld.", snik ik en vestig mijn blik op de grond. Na een tijdje voel ik weer een hand, maar deze keer op mijn andere schouder. Verbaasd kijk ik op en ontmoet weer twee dezelfde zeeblauwe ogen. Maar deze zijn niet van Diell. Nee, ze zijn van mijn mama. Galaxia.

"Shari, Moonpie, Diell heeft gelijk. Je moet jezelf niets verwijten. Het is niet jouw schuld. Het is de schuld van de maan.", probeert Galaxia me ook duidelijk te maken. Nog eens 'probeert'. Koppig schud ik mijn hoofd en tranen stromen nu over mijn wangen.

"Maar ik ben de maan! Dus is het wel mijn schuld!", schreeuw ik en begin nu boos te worden op mezelf. Maar als Galaxia me omhelst, voel ik mezelf kalmeren.

"Shari, het is niet jouw schuld. Jij en de maan zijn niet dezelfde personen. Jullie mogen misschien verbonden zijn, maar jullie zijn zelf heel verschillend van elkaar. Jij ben jij en niet de maan, Moonpie. Vergeet dat nooit.", murmelt Galaxia in mijn oor en ik zucht diep. Ze heeft gelijk. Ik ben de maan niet. Ik ben ik. Ik ben Shari, Bewaker van de Maan, zus van Diell, Bewaker van de Zon en dochter van de machtige Galaxia, Bewaker van de Galaxie. Niet de liegende maan. Nee. Met dat in mijn gedachten glimlach ik en kijk op naar mijn moeder.

"Dank je, mam.", fluister ik naar haar en ze glimlacht zachtjes naar me.

"Geen probleem, Moonpie.", mompelt ze en wiegt me nog even heen en weer in haar knuffel. Met een glimlach gluur ik door mijn ooghoeken en zie Diell glimlachend naar ons staren. Maar het is niet zijn typische blije glimlach, deze lijkt wel... Bedroefd. Oh nee! Ik sluit Diell uit! Wij sluiten Diell uit! Opeens voel ik me erg schuldig. Rustig trek ik me weg van mijn moeder's omhelzing en open mijn arm en wenk Diell om te komen. Met een verbaasde uitdrukking kijkt Diell me aan en Galaxia ook. Maar na een momentje heeft ze het door en kopieert mijn beweging. Langzaam en onzeker komt Diell dichterbij. Als hij binnen handbereik is, trekken we hem in een dikke berenknuffel. Op het begin was het een beetje oncomfortabel, maar nu zitten we elkaar comfortabel te knuffelen. Wel, totdat we een kort kuchje horen achter ons en verbaasd kijken we op om Ashun te zien kuchen en Fang te zien grijnzen als een idioot.