KARAMELİN RÜYASI [ TAMAMLANDI ]

0.6

# Can Bonomo : Hikayem Bitmedi

#The Weeknd : The Hill

Keyifli Okumalar. . .

Hayat boyu geride bıraktığı tüm günleri zifiri bir yalnızlıkla kaplıydı. Sarp olmasa bir köprüden atlayacaktı yada en sevdiği motoruna atlayıp son hızda bir duvara sürecekti. Alkol komasına girmekte seçeneklerinin arasındaydı. İçindeyken yaşadığı evi de yakabilirdi. Çok kısa bir zaman önce ölüm adına sayısız plan yapmıştı. Bunca plan dört harfli büyük bir engele takılı kalıyordu. SARP. Sarp'ın o öldükten sonra ki yaşamı. Ahsen'de ellerinin arasından kayıp giderse, onun peşinden gelmeyeceğinin bir garantisi yoktu. Yaşamasının tek sebebi Sarp'ı hayatta tutmak istemesiydi. Çünkü biliyordu ki Ahsen olmazsa  Sarp'ta olmazdı.

Zamanında hepiniz yaşamışsınızdır; Annenizle gittiğiniz davetlerde yaşıtlarınızla oyun oynamak istersiniz. Afacanlık-ta sınır tanımadığınızı bilen anneniz sizi tek cümlesiyle yerinizden kıpırdamayacak hale getirir. -Eğer uslu durursan eve gidince sana çikolata vereceğim- bu cümle için yani cümlenin içinde geçen çikolata için yerimizden kalkmayız. İşte Sarp'ta Ahsen'in yaşamasını  sağlayan çikolata. Onu tatmak pahasına, ruhu çekip alınmış bir bedenle yaşamayı sürdürüyor. Çünkü biliyor ki eğer giderse bir daha o çikolatadan tadamayacak.

Ya da en basitinden bir uçurtma düşünün. En grisini. Bulutların arasında zar zor seçilen. Gökyüzünde süzülüyor. Daha yükseklere uçmak istiyor. Ancak ip Sarp'ın ellerinde. İpi az daha salsa uçup gidecek. Ama gelin görün ki sımsıkı tutmuş ipleri ve bırakmaya da niyeti yok.

Doğduğu andan beri yalnızlığı bir türlü bırakmadı peşini. Ondan bir tane daha yoktu. Ya da bir alt modelinden. Kendine benzeyen kimsecikler olmamıştı şimdiye kadar. Ne zaman o çikolata kahvesi alevlerin sahibini gördü işte o zaman farkına vardı, yalnız değildi. Gülünce gözlerine ulaşmayan o ışık, Ahsen'in içinde yıllar önce sönmüştü. Soğuk, ifadesiz yüzüne rağmen alev alev bakan gözleri derisini geçip iliklerine işliyordu kızın. Bakışların da ki boşluğu kimsenin fark etmemesi onunda yalnız olduğunun göstergesiydi. Etrafında ki kalabalık insan gruplarına rağmen.

-

Bilge salondan çıktığında Fırat'ın ağzından kaçan kısık küfür duygularına tercüman olmuştu adeta. Karşısında duran kızın aşağılayan bakışları ikisinin üzerinde gezerken içinden dövmek zorunda kalacağı  kelimeler söylememesi için dua ediyordu.

"Sana inanamıyorum Fırat! O kız senin için ağlarken sen eve gülüşerek geliyorsun!"

Sessizliğini bozmayan Fırat onu daha da sinirlendirmiş olacak ki gözlerinde ki tiksinti dolu bakışların yerini öfke parıltıları aldı.

"Sana saygı duyan insanların  güvenini boşa çıkardığın için teşekkürler." Bilge evden ayrılırken Fırat'tan bir hareket bekledi ama o hareket gelmedi. Geçen bir kaç dakikada Fırat'ın annesinin ifadesiz bakışları Ahsen'in üzerinde gezindi. Ne düşündüğünü anlayabilmek için nelerden vazgeçmezdi. Bu sayede Fırat'ın bakışlarında ki anlamları gizlemekte olan tecrübesini nereden edindiğini anlamış oldu. Bu genetikti. Sonradan kazanılmamış annesinden ona geçmişti. Belki de şuan oğlunun ilişkisini bitirmesine sebep olan namussuz bir kız olduğunu düşünüyordu, oğlunu ayartıp sevgilisinden ayırdığını. Ciğerlerine çektiği nefes yetmemeye başladı.

Burada daha fazla durmaması gerektiğine karar verip arkasını döndü. Geldiği yolu takip ederken kapıya henüz varmıştı ki kolunun aniden tutulmasıyla savruldu. Burnu sert kaslarla oynaştı. Kafasını kaldırdığın da Fırat'ın bir uçurum kadar boş gözleriyle karşı karşıya geldi.