KARAMELİN RÜYASI [ TAMAMLANDI ]

1.0

# The neighbourhood -  R.I.P 2 My Youth

# Mabel Matiz - Bir Hadise Var

Bölüm ithafı kitabımı heyecanla bekleyen canım kuzenime gidiyor. Kendisine ufak bir spoi vermiştim yazarken çatlamamıştır umarım ben yazana kadar :D 

Keyifli okumalar! ! !

**

Arabayı evinin bahçesine park edip yalnız başına kaldığı dubleks evin kapısına doğru yürümeye başladı. Annesini kaybettikten sonra babasıyla yaşayamayacağını anladığında bu evi satın almasını istemişti. Evladından köşe bucak kaçan bu adamla ısrarla aynı evi paylaşamazdı. Onunla kaldığı eve gelmemek için bir otel odasında uyuyan adama karşı bomboştu kalbi. Annesinin gidişi onu dipsiz bir çukura sürüklerken babası çoktan o çukurun dibini yaşanır hale getirmişti. Günlerini büyük bir belirsizlikle yaşıyordu. Kendi canını önemsemeyip ölüme kucak açan bir kadının yürekliliği  nereden baksan anlaşılıyordu. Babası ise bu fedakarlığı oğlundan uzak durarak cezalandırıyordu. Aşık olduğu kadın başka bir adamdan peydahladığı oğlunu kurtamak için ölmüş, ardında Merih'i miras bırakmıştı. Son sözleri 'oğluma iyi bak'  olmasaydı Merih çoktan bir yetiştirme yurduna bırakılırdı kalpsiz babası tarafından. Aralarında kan bağı olmadığını on sekiz yaşına girdiğinde babasından acı bir yolla öğrenmişti. Yıllardır doğum gününü kutlamayan bu adam o yıl büyük bir parti vermiş herkesin içinde ona piç muamelesi yapıp küçük duruma düşürmüştü. O gece hıçkırarak ağlamış sabaha kadar anne diye sızlanmıştı. O an gerçekten ihtiyacı vardı o sıcak kollara. Hayatı boyunca onu gerçekten seven tek insan olan annesine ihtiyaç duymuştu. Allah'a yalvarmıştı ölmek için. Tüm yalvarışları cevapsız kalmış Merih o gece ölmemişti. İntihar edecek kadar zayıf birisi olmamıştı hiç bir zaman. Annesi öldüğünde bile ağlamamıştı. Bu yüzden babası ona hakaretler etmiş sevdiği kadının ölümüne sebep olan çocuğu kalpsizlikle suçlamıştı. Duygusuzlukla. Bilmediği bir şey vardı ki o suçlamalar Merih'i gerçek anlamda kalpsiz biri haline getirmişti. O zamanlar anlamıştı aslında bu adamın babası olamayacağını. Evin kapısına anahtarı takıp kilidi açtığında sabah çıkarken kilitlediği kapının şimdi açık olduğunu fark etti. Adımlarını hole ilerletip salona girdi. Babası konumunda olan adam yayvan bir şekilde koltuğa oturmuş onu bekliyordu. "Sonunda gelebildin,"  sırıtarak ağzından tutarsızlıkla çıkardığı kelimeleri sarhoş olduğunun göstergesiydi. Yine başlıyoruz dedi Merih içinden. Senelerdir rutin haline gelen bu hareket onun için acıyla son buluyordu. Kolunda ki saati çıkarıp televizyon ünitesinin kenarına koydu. Üzerinde ki ceketi çıkardı. Çıkan ceketi tişörtü takip etmişti. Salonun ortasına geçip babasına sırtını döndü. Ne yapacağını ezbere biliyordu.  Karşı koymuyordu, koyarsa babasının kuduracağını ve bu rutini insan içinde gerçekleştireceğini biliyordu. İlk okulda ondan kaçmış diyetini arkadaşları içinde dayak yiyerek ödemişti. Aynı şeyin Fırat'ların yanında olmasına izin vermezdi. İnsanların içinde küçük düşmekten bıkmıştı artık. Bu sebeple onları doğum gününe bile çağırmamıştı. Babasının oturduğu koltukta hareketlendiğini hissetti. Pantolonunun kemerini çıkardığını, birbirine değen metal seslerinden ve kemerin kumaşa sürtünürken çıkardığı seslerden anlamıştı. Dişlerini sıkarak içinden saymaya başladı. Doksan saniye sonra bitecekti tüm bunlar. Babası her sene kaç yaşındaysa o kadar kemer darbesini sırtına indirip sinirini çıkarıp gidiyordu. Her ayın beşinde gelen bu eziyet nisan ayının beşinde onu hastanelik edene kadar durmuyordu. On saniye sonra ilk darbeyi aldı teni. Sırtında can bulan pembemsi kızarıklığı görmeden hissedebiliyordu. İkinci darbede kalbine düşen acı tohumu, üçüncü darbeyle suyunu almıştı. Dördüncü, beşinci darbelerde cildi yanmaya başladı. Altıncı vuruşta acıdan inlememek için yanaklarını dişlemişti. Canı yanıyordu ama ruhu çok daha büyük yangınlar arasında mahsur kalmıştı. Üzgün değildi artık. Onunki üzülme evresini geçeli yıllar olmuştu. Henüz sekiz yaşında yediği ilk kemer darbesini hatırladı. Zihninde canlanan anıyı kovacak gücü bulamamıştı kendinde.