KARAMELİN RÜYASI [ TAMAMLANDI ]

FİNAL

Merhabalar Karamellerim. Acı tatlı bir kitabı sonlandırdık. Karamelin Rüyası benim acemiliğimdi. Bu yüzden birçok hata var. Bunları düzenleyecek zamanım yok. Kitabı bastırmak gibi bir niyetimde olmadığından düzenlemeye gitmeyeceğim. Karamelin Rüyası tüm hataları ile burada kalacak. Ve yazma hayatımda ne kadar yol kat ettiğimi gösterecek. İkinci kitapta bu tür hatalara yer vermeden yolumuza devam edeceğiz. Bana destek olacağınızı umuyorum. Gidişatı kimsenin tahmin edebileceğini sanmıyorum. Ama edenler olacaktır.

Yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen. Hepinizi seviyorum. Kendinize iyi bakın. Yazma hayatına diğer kitabım Sanal Aşk'la devam edeceğim. Kalemimden kopmak istemiyorsanız sizi dopdolu bir kurguya davet ediyorum. Onu seveceğinizi biliyorum.

Yeniden Karamelin Rüyası devam kitabında görüşmek üzere.

👋👋👋👋👋👋

FİNAL

Bölüm şarkısı: Zella Day - Sacrifice

Göz kapaklarıma konan tuğlalar ağırlığını korurken çevremden kulağıma dolan yabancı sesleri seçmeye çalıştım. Bedenim acıyla öyle bir buluşmuştu ki tek bir huzur dalgası esmiyordu ruhuma. Gözlerimi açmakla uğraşırken parmaklarımı esnettim. Yüreğime çöreklenen hazımsız his kalp kapakçıklarımda kasılmaya sebep oluyor aldığım nefesin parmaklarımı sızlatmasına neden oluyordu. Bir kere daha gözlerimi beyaz bir tavana araladığımda kirpiklerim birbirinden ayrı kalamadı. Yüzümü asıp derin bir nefes aldım. Burnuma dolan karamel kokusuyla beynimden vurulmuş gibi uyandım. Kalp atışlarım sesini arttırdı. İçimde taraflarını bilmediğim bir savaş başladı. Bu kokuya ruhumun verdiği tepki beni korkutuyordu. Odaya bakınca kimseyi görmemek yine tenime dikmişti o boşluk hissini. Yatağı terk edip duşa girdim, soğuk suyun hücrelerime kazınması, kalbimde ki yangına yanıcı sıvıyı saçmış ateşi korlaştırmıştı. Acıyı öyle bir kucaklamış ki ruhum, acısız bir gün dahi geçiremez olmuştu. Ahsen'in getirdiği mutluluğu öylesine benimsemiştim ki o gittikten sonra darma duman olmuştum. Onun böylesi büyük bir acıyı sığdırdığı bedeni kollarımın arasında ufacık kalırken verdiği huzur, yeri dolmayan bir boşlukla cezalandırıyordu beni. Duştan sonra giyinip alel acele Kapan'a geçmek için aşağı indim. Evdekilerle iletişimimi azaltmıştım son günlerde. Arel'in somut varlığı beni daha gergin bir insan yapıyordu. Eve geç saatlerde gelip erken saatlerde ayrılıyordum. Yine eve geç gelip erken ayrıldığım bir güne uyanmış olmak boğuyordu. Hayatımda olmasını istediğim yegane şey eksikken ne mal ne mülk ne yanımdaki insanlar bana iyi hissettirmiyordu. Bir çok insan halime şükretmem gerektiğini söyleyecek. Ama hepiniz bilirsiniz ki parayla saadet olmaz. Evet ailem yanımda. Annem sağlıklı kız kardeşim sağlıklı. Mutlu olmam gerekiyor değil mi? Bir gerçek daha var ki; buna hepiniz birinci dereceden tanık olmuşsunuzdur. Kalp akıldan emir almıyor. Mantık her zaman kusursuz işlemiyor. Aşık olarak hayatım boyunca yememem gereken tek bokuda yemiştim. Benim neyimeydi ki birine kapılmak? Omuzlarımda iki kadının sorumluluğu varken onların geleceğini güvence altına almadan nasıl olurda kendim için bir gelecek planlardım? Kapıdan çıkmak üzere atılan ilk adımım annemin sabit sesiyle kesildi. Ayağımı adım atma pozisyonundan alıp yüzümü döndüm.

"Buyur anne?"

Tüm sessizliği gözlerine toplanmış bana çığlıklarını sunarken durdum. Öylece zamanı dikkate almadan bekledim. Tek kelime etmeden bedenime dolan tüm duyguları annemin gözü önüne bıraktım. Beni en iyi o bilirdi. Bıraktım... Anlasın artık. Yaşamla, yaşamdan kurtulmak arasında asıldığım ipten beni alsın yada ipi kesip uçurumdan atsın istiyordum.

"Artık Arel geldiğine göre..." cümlenin devamını getirmek zor olsa da dilime takılan her harfi bir cümleye kurban verdim. "Benim kendime bir ev alma zamanım geldi. Yalnız değilsiniz artık." annem gözlerine yaydığı hayal kırıklığında boğduğu ruhuma iyi gelmeye çalışarak gülümsedi. "Daha fazla burada durmayacağını hepimiz biliyorduk." başımı aşağı yukarı sallarken boğazıma dolan yoğunluk yutkunma hissi bıraktı. Yutkundum. "Ben yalnızca onunda seninle aynı kanı taşıması affetmene sebep olur sanmıştım. Arel'i kalbinden böyle uzağa attığını bilmiyordum." kurduğu anlamsız cümleye güldüm. Alaycı bir gülüştü. Anneme kullanmak istemediğim bir gülüştü.