KARAMELİN RÜYASI [ TAMAMLANDI ]

2.8

Evet Karamel sevdalılarım. Bölüm hazır. Oy verdiğiniz için teşekkür ederim. Yeni sınırımız +85 oy ve yorum. Umarım beni kırmazsınız. 

Bölümün ithafını, sınır geçsin diye dua eden ve heyecanla yorum yapan okuruma veriyorum. Tam gaz devam et kuzum. :) 

KEYİFLİ OKUMALAR 

Fikret Kızılok - Gönül 

Umut... 

Her şeye rağmen umut edebilmek isterdim. Sevdiğim kadının dudaklarından dökülen harfler kalbime pençelerini batırırken zihnime düşen toplar, taş taş üstünde bırakmıyordu. Canımı acıtıyor ruhumu kanatıyordu soğuk bakışları. Ne demişti? Seni Sevmiyorum Fırat. Üç kelime milyonlarca can kaybından oluşan cümlesi hayata dair tüm inancımı yıkmış götürmüştü. Ben ilk defa terk edilmiştim. Göz bebeklerinde sabit duran soğuk, bedenime ilmek ilmek işliyordu. Ağzından çıkan cümlenin ardından tam otuz sekiz saniye sonra kalkıp terk etti barı. Yanımdan geçerken tek bir bakışı bile değmedi yüzüme. Ayağa kalktığında gözüme çarpan detay bugün baştan aşağı gri oluşuydu. 

Ayakkabısından çantasına kadar griydi sevdiğim. Üzerinde ki tek renk yeşim yeşili gözleriydi. Hani şu alev alsa içine seve seve düşeceğim gözleri.  O mekandan çıktığında bedenime dolan acıyla tökezledim. Ayakta duracak halim kalmamıştı. Sanki tüm direncim Ahsen'in ayak bileklerine kelepçelemişti kendisini ve o gittikçe uzaklaşıyordu benden, kalbimden. Etrafımda olan insanların yeni farkına vardığımda gözlerimi hepsine tek tek değdirdim. Arkadaşlarımın gözlerinde çöküşüme şahit oldum. Görüş açım buğulanırken içimden taşan acı ve öfke karışımı bağırtım duvarlara çarparak etrafa saçıldı. Ellerim saçlarım arasında fütursuzca dolaşıyor canımı acıtmak için her bir saç telini çekiştiriyordu. Fayda alamayınca önümde duran locayı devirdim. Etrafta bulduğum her şeyi parçalara ayırıyordum ama öfkem dinmiyordu. 

Göz yaşlarım bir kimyasal gibi geçtiği yeri aleve verdi. Sinirlerim zihnimden, acım kalbimden taştığında ne ara geldiğimi anlamadığım duvarın dibine çöktüm. Beyler ihtiyatla beni izliyor gerektiği anda müdahale etmek için bekliyor gibiydiler. Ağlamam hastalıklı bir hal aldığında Rüzgar ve Merih yanıma gelip duvarın dibine oturdular. "Kardeşim.." Rüzgar dikkatimi üzerine çekmeye çalışsa da gözlerim odak noktasına Ahsen'in çıktığı kapıdan başka bir yeri almıyordu. "Neyi yanlış yaptım oğlum ben!" Gözlerim can çekişir vaziyette durdu öylece. Kimseyi odağıma almıyordum. Ondan başkasının gözlerine bakmayı inatla reddediyordum.

Dakikalarca aynı noktaya bakmayı sürdürmüş kimsenin yüzüne bakmamıştım. Etrafımda olanlardan bir haberdim. Kimseyle konuşmuyor tek kelime etmiyordum. Ahsen'in sözleri pimi çekilen bir el bombasını içime atmış patlamadan sağ kurtulabilmek için kaçmıştı. Görüş açıma giren topuklu ayakkabılar beynime acının tohumunu serpmiş, çaresizliğimle sulamıştı. Kafamı yukarıya kaldırıp onunla göz göze gelemiyordum. Bir tek o fark edebilirdi gözlerimde can çekişen kartalı.  "Kartalım." dişlerimi sıkıp boğazıma dolan acıyı aşağıya itelemek için yutkundum. Yutkunmam basit bir eylem olarak kaldı. Çünkü acı hâlâ orada oturuyordu. 

"Oğlum bak bana." yanımda dizleri üzerine çöküp ellerini suratıma yerleştirdi. Gözlerimi kapatıp acımı saklamaya çalıştım. Oysa unuttuğum tek şey annemin görmeden hissettikleriydi. Acımı her zaman benden önce sezerdi o. Sabah evden çıkmadan önce gösterdiği evhamlı davranışların sebebini şimdi anlamıştı. İçine doğan şey buydu. Çekeceğimi hissettiği acı bu! Çeneme dokunan parmaklar ısrarla suratım ile aynı hizada duruyordu. Gözlerimi açmamakta kararlıydım. Garip olan şu ki kendimi istem dışı gözlerimi açarken buldum. Mavinin huzur tonu ilk defa acıyla süslenmişti bugün. Annemin gözlerinde gördüğüm hüsran içimi kemiriyordu.