KARAMELİN RÜYASI [ TAMAMLANDI ]

3.1

Merhaba karamel okurlarım. Yine olaylı bir bölüm galiba. Ama bu kez olaylar Fırat cephesinde oluyor. Umarım seversiniz ama bu cefanın sefası ikinci kitapta olacak meraklanmayın. 

Hepinize keyifli okumalar diliyorum. Bölüm sınırımız  +75 vote ve yorum. 

Bölüm Şarkısı: Andra- Love Can Save It All 

Fırat 

Boşlukta yaşadığını hissettiğin anlar olur. Sanki yer ayağının altından çekilmiştir. Adım atsan bir yamaçtan aşağı sürüklenirken bulacaksındır kendini. Öyle bir histir ki kalp atışlarının aslında gerçek olmadığını düşünürsün. Şu an öyle bir durumdaydım ki. Aslında hiç yaşamamış gibi hissediyordum kendimi. Aslında hiç Ahsen'le yaşamamış. Aslında hiç Ahsen'in sevgisini görmemişim gibi. Üniversite bitince evlenecekleri düşüncesi tüm harflerimi söküp almış bir bir kursağıma dizmişti. Konuşamıyordum. Sarp halimden anlayıp beni yalnız bırakmıştı. Mekan kapanalı bir saati geçiyordu. Çalışanların hepsi birer birer terk ediyordu Kapan'ı. Elimde tuttuğum viski bardağına bir yenisini doldurup tek yudumda mideme indirdim. 

Bardak doldurma işlemini devir daim yaparken bileğime kapanan parmaklarla bakışlarımı elin sahibine kaldırdım. "Bu kadarı fazla değil mi, Fırat Bey?" Elif başına doladığı bandaj ve kollarını katladığı gömleğiyle üzerine topladığı sıradanlığını inatla bozmamıştı. Bu kadar sıradan olup böyle dikkat çekici durmasına anlam verememiştim. Kelimeler yayvan bir şekilde dudaklarımdan dökülürken kendimden geçiyor Ahsen'den geçemiyordum. "Ruhumu adadığım kızın başkasıyla evleneceğini öğrenmişken mi? Hayır,Elif. Yeterli değil." Göz bebeklerinde perdelenen duygunun acıma olduğunu fark edebilecek kadar ayık olmak şu an için damarlarıma öfkenin bin bir tonunu nakşediyordu. 

Bir kaç saniye bakışmanın ardından yanaklarını dişleyip tezgahın altından bir bardak çıkarıp kendine de içecek bir şey doldurdu. "Ne o sende mi eski içicilerdensin yoksa?" gülerek sarf ettiğim sözlerden sonra bardağında ki kırmızı sıvıyı havaya kaldırdı. "Sadece meyve suyu Fırat Bey." Oturduğum taburede dikleşip bardağa son doldurduğum viskiyi tek seferde bitirdim. "Artık evime gitsem iyi olacak." Gözlerim yanmaya başladığında işaret parmağımın eklem yeri ile ikisini birden ovuşturdum. 

Tabureden kalkıp tezgahta duran telefonumu aldım. Araba kullanamayacağımı biliyordum. Arabanın anahtarını Elif'e uzattım. "Al bunu. Kapıda duranlardan birine ver. Arabamı evin önüne çeksinler." Geri dönüp çıkışa yürüdüm.   Üzerime sinen mayhoşluğa inat dik adımlar atmaya çabalıyordum. Korkak adımlar bana göre değildi. Mekandan çıktığımda, aylar önce bu kapıda olan tartışmaya ev sahipliği yaptı zihnim. Sarp'ın Ahsen'in bakire olmadığını öğrenişinin üzerinden aylar geçmişti. İlki olduğum kızın sonu olamayacaktım. Kadere bir kez daha küfredip kaldırım kenarında duran taksiye yöneldim. 

*

Güneş kavurucu sıcağında yakmayalı uzun zaman olmuştu. İlk defa güne gözlerini böylesi yakıcı bir ışıkla açıyordu. Yattığı yerde gerinerek elini saçlarına daldırdı. Saç diplerini kaşıyarak yataktan kalktı. Banyoya girip elini yüzünü yıkarken oldukça neşesizdi. Fırat olsaydı nasıl bir heyecanla hazırlanıp okula gideceğini bildiğinden onun yokluğunda işler sarpa sarıyordu. Dişlerini de fırçalayıp banyoda işini bitirdiğinde odasına geçip saç düzleştiricisini prize taktı. Okula giderken giymeyi tercih ettiği kıyafetleri bedenine geçirip ısınan düzleştiriciyi eline aldı. Aynada kendi cansız suratını incelerken bir yandan da saçlarına şekil veriyordu. Saçlarıyla işi bittiğinde çalan telefonu susturmak için yatağına yürüdü. 

Artık alarmla uyanmadığından telefonu yatağın derinliklerinde bir yerdeydi. Çarşafların arasında telefonu bulana kadar çağrı susmuştu. Tekrar çalmaya başladığında yatağın ayak kısmında eline çarpan sert cismi parmaklarıyla kavradı. İstemediği ama kurtulamadığı buz parçasının aradığını görünce çaresizlikle cevapladı. "Yaşıyorum ve Fırat'ın yanında değilim."  Efdal telefonun ucundan keyifle güldüğünde Ahsen yüzünü buruşturdu. "Hazırlan buz parçası akşama yemeğe çıkacağız."  tek kelime bile etmeden telefonu suratına kapattığında Efdal'de Ahsen'de o yemeğe gitmekten başka şansı olmadığını biliyorlardı.