Πάθος ή Λάθος?(Ολοκληρωμενη)

Κεφαλαιο 2

"Είμαι χάλια", κλαψουρίζω μπροστά στον καθρέπτη πιάνοντας το στομάχι μου.

"Θα σταματήσεις επιτέλους; Είσαι μια χαρά,δεν σου λείπει τίποτα!", πετάει η θυμωμένα η Νάντια και με πλησιάζει.

Πάντα είχα κόμπλεξ με το σώμα μου, ποτέ δεν μου άρεσε. Προσπαθούσα συνέχεια να αδυνατίσω, μα δεν πετύχαινα ολοκληρωτικά το στόχο μου. Αγαπάω το καλό φαγητό, αλλά αγαπάω και την γυμναστική. Είναι δύσκολος συνδυασμός. Ξεφυσώντας απογοητευμένη, βάζω ένα κοντό φανελάκι και ένα σχισμένο σορτς και φοράω στα μαλλιά μια γαλαζοπράσινη μπαντάνα.

"Είστε έτοιμες κορίτσια;", μια φωνή ακούγεται πίσω από την πόρτα και όταν ανοίγει εμφανίζεται η μητέρα μου, φορώντας μαγειρική ποδιά.

"Ναι μαμά! Θα πάμε με τον Σταύρο, εντάξει;", την ενημερώνω και φοράω βάζω τα γυαλιά μου. Κατεβαίνουμε τις σκάλες και φτάνουμε στην εξώπορτα.

"Δάφνη, περίμενε", με σταματάει η μητέρα μου. Βγάζει από την τσέπη της κάποια λεφτά και τα χώνει στην ψάθινη τσάντα μου. " Μην πιεις πολύ", προειδοποιεί και σφίγγει το χέρι μου. Εγώ στριφογυρίζω τα μάτια μου, την βεβαιώνω με ένα χαμόγελο και φεύγω. Η Νάντια σχεδόν τρέχει πίσω μου, πασχίζοντας να με φτάσει.

"Μην τρέχεις!", φωνάζει ξεψυχισμένα, μα εγώ την αγνοώ. Το μόνο που θέλω είναι να μπω στο αυτοκίνητο του Σταύρου και να πάω στο beach party. Θέλω να δω τον Μάρκο, αν εμφανιστέι βέβαια. Μου κίνησε το ενδιαφέρον απ'την πρώτη στιγμή και θέλω να μάθω περισσότερα για εκείνον.
"Και αυτοί οι κοιλιακοί"αναφωνώ από μέσα μου.
"Πάψε λυσσάρα!", μαλώνω τον εαυτό μου και όταν επιστρέφω στην πραγματικότητα, έχουμε ήδη φτάσει στην παραλία.

"Ουάου!Πολύς κόσμος", λέει εκστασιασμένος ο Σταύρος και η Νάντια συμφωνεί μαζί του.
"Να δούμε που θα κάτσουμε", αναστενάζω και οι δυό τους με κοιτάνε λες και τους χάλασα το όνειρο. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, σ'όλο το μήκος της παραλίας, μέσα στο μαγαζί και στον δρόμο διασκορπισμένοι. Άλλοι κολυμπούν, άλλοι παίζουν ρακέτες, άλλοι χορεύουν και άλλοι μεθάνε. Καθώς μπαίνουμε στο μαγαζί, εντοπίζω ένα άδειο τραπέζι και καθοδηγώ τα παιδιά για να καθίσουμε. Τα ποτά μας έρχονται και πίνω μια γουλιά από το δροσιστικό μοχίτο μου,ενώ χαζεύω τους ανθρώπους που παίζουν παθιασμένα ρακέτες. Ξαφνικά μιαφιγούρα εμφανίζεται πίσω από τις ντουζιέρες και καταλαβαίνω πως είναι ένα αγόρι που προσπαθεί να πιάσει ένα μπαλάκι. Είναι ψηλός, ιδρωμένος , φοράει μαύρο μαγιώ και.. ο Μάρκος!
Απευθείας το σώμα μου μουδιάζει και η καρδιά μου χτυπά πιο γρήγορα, ενώ τα χέρια μου αρχίζουν να ιδρώνουν. Γαμώτο,είναι τόσο όμορφος!

"Δάφνη είσαι μαζί μας;", ένας ψίθυρος που μετατρέπεται σε δυνατή φωνή ξεμπλοκάρει την όραση μου και αντικρύζω τον Σταύρο με δύο ρακέτες στα χέρια .

"Ορίστε; Τι έγινε;", μιλάω σαν χαμένη και εκείνος ξεσπά σε γέλια.
"Έλεγα να πάμε να παίξουμε λίγο, να ξεσκουριάσουμε",λέει και χτυπά παιχνιδιάρικα την κοιλιά του.

"Να μιλάς για τον εαυτό σου" κοροϊδεύω και σηκώνομαι,αφού πιω άλλες τρεις γουλιές από το μοχίτο.

Η άμμος καίει απίστευτα και πατάω στις μύτες μέχρι να φτάσουμε κοντά στις ντουζιέρες, όπου το νερό κυλάει και βρέχει την αμμουδιά. Εγώ στέκομαι έναντι του ήλιο, φορώντας τα γυαλιά μου και ξεκινάω χτυπώντας το μπαλάκι απευθείας στη ρακέτα του Σταύρου.
Είμαστε πραγματικά καλοί, έχουμε κάνει ελάχιστα λάθη και έχει περάσει σχεδόν μισή ώρα. Ξαφνικά, όταν προσπαθώ να αποκρούσω ένα δυνατό καρφί, το μπαλάκι εκτοπίζεται και πέφτει πάνω στο κεφάλι ενός αγοριού.

"Ωχ!Χίλια συγγνώμη",φωνάζω και πλησιάζω το νέο. Όταν ακουμπάω το χέρι μου στον ώμο του, γυρίζει και τότε παγώνω. Τα γνώριμα καστανοπράσινα μάτια έχουν καρφωθεί στα δικά μου και δεν μπορώ να αντιδράσω.

"Δάφνη!Χαίρομαι πολύ που σε βλέπω", μιλαέι τελικά χαϊδεύοντας το χτυπημένο του κεφάλι συνοφρυωμένος αλλά τελικά ένα γλυκό χαμόγελο εμφανίζεται στα χέιλη του.

"Και εγώ χαίρομαι...νομίζω.Είσαι καλά;", τραυλίζω και χαμηλώνω το βλέμμα μου.

"Καλά, λίγο ζαλισμένος", γελάει και γελάω και εγώ μαζί του ενώ το έντονο άγχος μου διαλύεται στην όψη του ξάνθού άνδρα που βρίσκεται απέναντι μου.

"Πως θα επανορθώσεις όμως;", συνεχίζει και μου χαμογελάει σαρδόνια.

Πριν προλάβω να απαντήσω,νιώθω ένα άγγιγμα στον αγκώνα μου και γυρνάω απότομα. Ο Σταύρος λαχανιασμένος, στηρίζεται πάνω μου και χαμογελά ευγενικά στον Μάρκο.

"Γειά σου φίλε, είμαι ο Σταύρος", λέει και απλώνει το χέρι του.
"Μάρκος. Η κοπέλα σου παραλίγο να με σκοτώσει!", λέει και αρχίζει να γελάει ,ενώ διακρίνω στο γέλιο του μια μικρή ενόχληση.

"Με το Σταύρο είμαστε κολλητοί", μιλάω απότομα και χαμογελάω αχνά, βλέποντας μια ανακούφιση στο πρόσωπο του.

"Τελικά τι θα γίνει; Θα συνεχίσουμε Δάφνη;", πετάγεται ο Σταύρος και κατσουφιάζει όταν απορρίπτω την πρόταση του.

"Έλα πάνω Μάρκο, κερνάμε σφηνάκια", φωνάζει και το χαμόγελο του επιστρέφει.

"Εντάξει, θα φέρω και τον αδερφό μου τον Στάθη". Τα μάτια του λάμπουν και φεύγει ρίχνοντας μου ένα πονηρό βλέμμα.

"Να το το γκομενάκι Δάφνη", ψιθυρίζει ο Σταύρος και με σκουντάει απαλά στον ώμο. Εγώ κοκκινίζω και χαμογελάω καθώς φτάνουμε στο τραπέζι.