Πάθος ή Λάθος?(Ολοκληρωμενη)

Κεφαλαιο 13

Ο Μαρκος; Αυτο το ξανθο αγορι που βαδιζει προς το μερος μου αυτη τη στιγμη ειναι ο Μαρκος;

Τι σκατα συμβαινει; Δεν βρισκομαι στην Κοζανη. Στη Θεσσαλονικη ειμαι. Και ο Μαρκος τη δουλεια εχει εδω; Και αυτη κοπελα γιατι βρισκεται σχεδον γυμνη διπλα του;

"Εγω ειμαι η Νινα και απο εδώ το αγορι μου ο Μαρκος", λεει χαμογελαστα η κοπελα , ενω ο Μαρκος διπλα της εχει χλωμιασει εχοντας ανοιχτο το στομα.

Τι υποτιθεται πως πρεπει να κανω εγω τωρα; Να το παιξω ανηξερη ή να του χωσω μια ωραιοτατη κλωτσια στα αχαμνα;

"Δαφνη, χαρηκα", επανερχομαι απο τις σκεψεις μου και τους δινω το.χερι. Ο Μαρκος δεν κανει χειραψια μαζι μου και η Νινα τον κοιτα περιεργα.

"Λοιπον, σου βρηκα κλειδαρα τωρα το μονο που εχεις να κανεις ειναι να τον καλεσεις ", μου εξηγει με ενα χαμογελο δινοντας μου ενα.χαρτακι με τον αριθμο του κλειδαρα.

"Δεν καταλαβα,κλειδωθηκες απ'εξω;", ψελλιζει ο Μαρκος συνοφρυωμενος. Μονο η φωνη του με γεμιζει οργη.

"Εμ, ναι.", πεταω αδιαφορα, βαζοντας μια τουφα πισω απο το αυτι μου.

"Ισως μπορω να σε βοηθησω εγω, να γλιτωσεις και χρηματα", προσφερεται δηθεν ευγενικα και με το που παω να αρνηθω, η Νινα αναφωνει και χτυπαει παλαμακια χαρουμενη. Αυτη η κοπελα μου φαινεται χαζοχαρουμενη.

"Πολυ καλη ιδεα, μπραβο αγαπη μου", τσιριζει κυριολεκτικα και τον αρπαζει απο τους ωμους και τον φιλαει παθιασμενα.

<<Θα ξερασω>>, μουγκριζει το υποσυνειδητο μου και συμφωνω μαζι του.

"Ενταξει, αλλα αν γινεται λιγο γρηγορα γιατι πρεπει να παω και στη σχολη", λεω ψεμματα και ο Μαρκος νευει.

Χανεται για λιγο απο το οπτικο μου πεδιο, αλλα επιστρεφει γρηγορα με δυο παραμανες στο χερι.

Ναι λες και θα δουλεψει.

"Παμε;", λεω και βγαινω βιαστικα απο το διαμερισμα. Ανεβαινω τα σκαλια και του δειχνω την πορτα μου.

Μετα απο μιση ωρα προσπαθειας, τελικα ανοιξε την πορτα και μου χαμογελασε ζεστα.

Τι υποκριτης Θεε μου!

"Ευχαριστω πολυ, σας χρωσταω παιδια", λεω καπως αδυναμα και κουρασμενα και μπαινω στο σπιτι μου χτυπωντας την πορτα πισω μου. Πριν κανω αλλο ενα βημα, χτυπαει το κουδουνι.

Ελεος πια!

" Τι θα ελεγες για μια μπυρα το απογευμα;", λεει η Νινα στηριγμενη στα θεμελια της πορτας.

Δεν εχω καμια ορεξη πραγματικα. Ειμαι τοσο θυμωμενη και νευριασμενη αυτη τη στιγμη, που θα μπορουσα να την αρπαξω απο το μαλλι και να την φερνω σβουρες για τρεις μερες. Αληθεια δεν θα με πειραζε.

"Οχι μωρε, ειμαι κουρασμενη, πρεπει να τακτοποιηθω κιολας. Αλλη φορα", την ξεφορτωνομαι με μεγαλη απολαυση και βλεπω ενα συνοφρυωμα, αλλα ακολουθησε ενα χαμογελο.

"Ενταξει, μπορεις να πεις και στο Μαρκο, οποτε θες, γειτονακια ειστε πλεον", λεει ενθουσιασμενα και φευγει. Εγω κλεινω την πορτα και πεφτω με δυναμη στον καναπε.

Και τοτε ξεσπασα σε δακρυα. Πολλα, μικρα, δακρυα κυλουν στα μαγουλα μου και αναφιλητα στολιζουν τη φωνη μου.

Τοσα ψεμματα, ολα ηταν απλα μια παρασταση. Ηθελε απο την αρχη να παιξει μαζι μου. Δεν με ηθελε.

Και εγω η ηλιθια τον πιστεψα, πιστεψα το παραμυθι του. Γαμωτο σου Δαφνη.