Πάθος ή Λάθος?(Ολοκληρωμενη)

Κεφαλαιο 6

Όλα είναι σκοτεινά στο γυρισμό, μόνο τα φώτα από το αμάξι φωτίζουν το δρόμο. Δεν έχει μιλήσει καθόλου απ' όταν φύγαμε και δεν μπαίνω στον κόπο να ξεκινήσω συζήτηση. Ξέρω, φαίνομαι εγωίστρια, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τη σκηνή στη θάλασσα. Το άρωμα του τρυπούσε τα ρουθούνια μου έναν απολαυστικό τρόπο και η γλώσσα του ταξίδευε στη δική μου μοναδικά. Τα βογκητά του που έσκαγαν στο λαιμό μου, όταν τον φιλούσε με έκαναν να ανατριχιάσω και τα χάδια του στην κοιλιά μου ήτα ερεθιστικά.

Απορώ με τον εαυτό μου. Πως συγκρατήθηκα;

Γιατί συγκρατήθηκα;

<<Βασικά γιατί τον ξέρεις τρεις μέρες>> , πετάγεται το υποσυνείδητο μου και σιωπώ νικημένη μέσα μου.

Το ραδιόφωνο παίζει ένα κομμάτι μεγάλης διάρκειας που μιλάει για άσχημο πεπρωμένο.Η μελωδία όμως είναι τόσο μεθυστική, που με κάνει να θέλω αρπάξω τον Μάρκο και να... όχι, όχι. Συγκρατήσου, Δάφνη.

"Ξέρω τι σκεφτεσαι...", πετάγεται ο Μάρκος και εγώ ξαφνιάζομαι στη βραχνή φωνή του.

"Και για πες, τι σκέφτομαι;", ρωτάω με σηκωμένο το φρύδι γεμάτο ειρωνεία.

"Τι κάναμε πριν.", ψιθυρίζει και χαμογελάει πρόστυχα. Γαμώτο.

"Και πως το κατάλαβες;", συνεχίζω να μιλάω με απορία καθώς ανεβάζω το φουστάνι μου αρκετά ψηλά, σε μια προσπάθεια να τον ερεθίσω. Θα τον κάνω να με παρακαλάει για ένα φιλί.

"Καταρχήν, βαριανασαίνεις και χαμογελάς κοιτώντας το υπερπέραν. Σφίγγεις τα μπούτια σου και τα χέρια σου βρίσκονται εκεί κάτω ..", λέει και παρατηρεί τα μπούτια μου. Γλείφει τα χείλη του και συνεχίζει "έχω διαβάσει τη γλώσσα του σώματος".

"Μπράβο Μάρκο", τον επικροτώ χτυπώντας παλαμάκια γεμάτα ειρωνεία. Εκείνος κάνει υπόκλιση καθιστός κοιτώντας τον δρόμο. Γελάμε και οι δύο και εκείνος πλησιάζει το χέρι του στο μηρό μου. Παίρνω ανάσα καθώς τα δάχτυλα του ταξιδεύουν πάνω μου και τον κοιτάω.

Εκείνος κοιτάει τον δρόμο, αλλά το μικρό χαμόγελο που έχει σχηματίσει με προκαλεί. Πιάνω το χέρι του, μπερδεύω τα δάχτυλα μου με τα δικά του και τα φέρνω στο πρόσωπο μου. Τα χέρια του είναι σκληρά, αρρενωπά. Ενώ τα παρατηρώ, σκέφτομαι να παίξω και εγώ βρώμικα, όπως εκείνος. Ξεχωρίζω το δείκτη από τα υπόλοιπα δάχτυλα του και αγγίζω τη γλώσσα μου στην άκρη του. Εκείνος δεν αντιδρά και έτσι αποφασίζω να το δαγκώσω. Εκείνος γυρνάει, με βλέμμα που μοιάζει ζαλισμένο και χαμογελά.