Πάθος ή Λάθος?(Ολοκληρωμενη)

Κεφαλαιο 14

Χωμενη στα σεντονια του νεου μου κρεβατιου, κλαιω ασταματητα και σκεφτομαι τροπους για να εκδικηθω τον Μαρκο.

Απ'την αλλη σκεφτομαι πως δεν αξιζει να στεναχωριεμαι για εναν μαλακα με περικεφαλαια. Εξαλλου δυο φιλακια δωσαμε και καναμε κατι παραπανω. Σιγα! Απορω γιατι αντιδραω ετσι.

<<Ισως γιατι σου ειπε ψεμματα καταμουτρα και ολα οσα πιστευες για αυτον δεν ειναι αληθεια>>, υπενθυμιζει το υποσυνειδητο μου και εγω αλλαζω πλευρο μουτρωμενη.

Ειναι αληθεια, οι πεποιθησεις μου για εκεινον γκρεμιστηκαν σαν το τειχος του Βερολινου, μολις τον ειδα να βγαινει απο αυτην την πορτα.

Και ειμαστε και γειτονες! Ευτυχως που μια βδομαδα μετα την συναντηση κορυφης, δεν τον εχω ξαναπετυχει μπροστα μου.

Καθως σκεφτομαι ολα αυτα και νευριαζω ακομη περισσοτερο, η οθονη του κινητου μου αναβοσβηνει,καταστρεφοντας την ατμοσφαιρα που ειχα φτιαξει μεσα στο σκοταδι.

Κοιταζω την οθονη και γραφει πανω "Μαρινα". Τι στο καλο;

Με αυτην την κοπελα εχουμε να μιλησουμε τρεις μηνες απο τοτε που εφυγε στην Αγγλια με το προγραμμα ανταλλαγων.

Με την Μαρινα ειμασταν συμμαθητριες και πολυ καλες φιλες, αλλα οταν εφυγε για να δουλεψει ως γραμματεας σε ενα δικηγορικο γραφειο στην Ουαλια, χασαμε καθε επαφη. Αυτη ειχε πολλη δουλεια και εγω ημουν απασχολημενη με τον μαλακα της χρονιας.

"Μαρινα!!Χρονια και ζαμανια φιλεναδα. Τι κανεις;", αναφωνω με χαρα και σηκωνομαι αποτομα απο το κρεβατι.

"Δαφνη χαιρομαι τοσο πολυ που σε ακουω! Ειμαι μια χαρα, επεστρεψα στα πατρια εδαφη και μαντεψε που βρισκομαι αυτη τη στιγμη", φωναζει και εκεινη ολο ευτυχια, ενω εγω ανοιγω το αδειο μου ψυγειο. Πρεπει να παω για ψωνια καποτε.

"Που εισαι;", ρωταω με απορια καθως ξαπλωνω με δυναμη στον καναπε.

"Θεσσαλονικη! Περασα στο Αριστοτελειο και ενα πουλακι ονοματι Σταυρος μου ειπε οτι θα ειμαστε συμφοιτητριες", λεει σαν να μην συμβαινει τιποτα, ενω εγω εχω γουρλωσει και εχω μεινει με το στομα ανοιχτο.

Δεν το πιστευω πως θα εχω εναν δικο μου ανθρωπο στη Θεσσαλονικη! Αυτο ειναι τοσο καταπληκτικο!

"Αληθεια; Δεν το πιστευω αυτο Μαρινα, ειναι τελειο!", ουρλιαζω κυριολεκτικα και χοροπηδω πανω κατω απο τη χαρα μου.

"Ναι και εγω ανυπομονω να σε δω, μου εχεις λειψει απιστευτα", ομολογει και εγω χαμογελαω απο ευτυχια.

"Θες να βρεθουμε στην Αριστοτελους και να παμε για καμια μπυριτσα; Μενω πολυ κοντα στο κεντρο", προτεινει .

"Φυσικα, εγω μενω κανενα δεκαλεπτο απο το κεντρο. Σε μιση ωρα λοιπον;", ρωταω και την βαζω σε ανοιχτη ακροαση ενω ξεντυνομαι.

"Εγινε φιλεναδα. Τα λεμε απο κοντα", φωναζει και η κληση τερματιζεται. Μπαινω βιαστικα στο μπανιο και κανω ενα χλιαρο ντουζ.

Επιτελους, ειχα πολυ καιρο να περπαρτησω στους δρομους της πιο ερωτικης πολης. Μου ειχαν λειψει οι κεφατοι ανθρωποι που περπατανε περα δωθε στους δρομους.

Χαιρομαι τοσο πολυ που θα εχω μια κοντινη μου φιλη συμφοιτητρια. Θα ηταν πολυ δυσκολο για μενα να κανω καινουριους φιλους. Ειδικα μετα την προδοσια που υπεστη απο τον φιλτατο-μαλακα Μαρκο.

Βαζω ενα ψηλομεσο τζιν σορτσακι και μια κοκκινη κοντη μπλουζα. Εχει ακομη ζεστη εξω, παρολο που βρισκομαι πιο βορεια. Βαζω αρωμα και λιγο μεικ απ , παιρνω την τσαντα μου και βγαινω απο το διαμερισμα. Κλειδια μην ξεχασω, μην παθω τα ιδια με το πρωι.

Κατεβαινοντας βιαστικα τις σκαλες, πετυχαινω τον Μαρκο με δυο μαυρες σακουλες σκουπιδιων στα χερια.

Σκατα, μην με δει, μην με δει, μην με δει. Με ειδε.

Χαμογελαει σαν να μου ζηταει συγγνωμη αλλα εγω τον αγνοω. Δεν εχω καμια ορεξη να του μιλησω.

Φοραει ενα αμανικο, λευκο φανελακι και ενα καπρι μαυρο. Οι μυες των χεριων του διαγραφονται τελεια και οι φλεβες στο λαιμο του αχνοφαινονται.

Γαμωτο, ειναι σεξι.

<<Δαφνη, συγκρατησου. Σε εξαπατησε>>. Για αλλη μια φορα το υποσυνειδητο μου με επαναφερει στο παλιο καλο μισος μου για εκεινον. Τον προσπερναω χωρις να πω κουβεντα και χαμογελαω ασυναισθητα οταν μυριζω το γνωστο αρωμα του, που τρυπουσε τα ρουθουνια μου ηδονικα οταν φιλουσα τον λαιμο του. Ξεκολλα Δαφνη.

Ουσιαστικα κατεβαινουμε μαζι τις σκαλες, μονο που στεκεται ακριβως τρια σκαλια πιο πανω. Εγω δεν μιλαω και κανω πως κοιταω το κινητο μου.

"Εισαι πανεμοφη Δαφνη", μουρμουριζει ξαφνικα και πνιγω την εκπληξη μου. Εξακολουθω να μην του δινω σημασια και οταν φτανουμε στην εισοδο, την σπρωχνω με δυναμη και βγαινω εξω.

"Δεν εχεις να πεις τιποτα;", ρωταει φωναζοντας απο πισω μου ενω απομακρυνομαι.

"Δεν μιλαω σε ξενους.", πεταω με θυμο χωρις να γυρισω να τον κοιταξω. Εκεινος δεν μιλαει και ακουω πισω μου τον καδο να ανοιγει.

Οταν στριβω για να βγω στον κεντρικο δρομο, ενα δακρυ κυλησε υπουλα στο μαγουλο μου, αλλα το σκουπισα γρηγορα.

Γιατι ρε Μαρκο;