Πάθος ή Λάθος?(Ολοκληρωμενη)

Κεφαλαιο 15

"Μα τι μαλακας", ξεφυσαει αγανακτισμενα η Μαρινα, καθως.της διηγουμαι την ιστορια μου με τον Μαρκο.

Το μπαρακι στο οποιο εχουμε ερθει παιζει κλασσικη ροκ μουσικη, η οποια ειναι αρκετα του γουστου μου. Εχει αρκετο κοσμο, κυριως φοιτητες, που κουνιουνται ελαχιστα απο το ακουσμα των ντραμς και της ηλεκτρικης κιθαρας.

"Το ξερω ρε Μαρινα και σκεψου πως ειμαστε γειτονες, μενει απο κατω μου", παραπονιεμαι ενω σβηνω ενα ακομη τσιγαρο. Η Μαρινα κανει μια λυπημενη φατσα με το να γερνει το κεφαλι της και τα χειλια της να γινονται τοξο προς τα κατω. Εγω γελαω με την εκφραση της και τσουγκριζουμε τις μπυρες μας.

"Εσυ πως πας;", την ρωταω για να ξεχαστω λιγακι απο ολα αυτα που συμβαινουν.

"Εγω μια χαρα. Στο δικηγορικο γραφειο, μονο γραμματεας δεν ημουν. Πηγαινα καφεδες, ξεσκονιζα τα επιπλα, εκανα ψυχαναλυση στους πελατες. Αντε και καμια πασιεντζα. Τα λεφτα ομως καθαρα. Τωρα εχω τεσσερα χιλιαρικα στην.τσεπη.", λεει και μου κλεινει το ματι.

"Μπραβο Μαρινακι, χαιρομαι για σενα. Κανενα φλερτ ειχες μεχρι στιγμης;", ρωταω ξανα και πινω μια γουλια μπυρα.

"Μπα τιποτα.", πεταει ξερα και διωχνει μια καταμαυρη τουφα απο το προσωπο της.

Η ωρα κυλησε υπεροχα με την παλια μου φιλη. Αναπολησαμε τις ομορφες στιγμες του παρελθοντος, αναμνησεις απο το σχολειο, τρελες απο τα επιτυχημενα παρτι της.

"Γαμωτο! Πηγε μια, αυριο εχουμε μαθημα!", φωναζω ενω κοιταω αγχωμενα το ρολοι μου. Η Μαρινα γουρλωνει τα ματια της και τιναζεται ορθια.

"Πρεπει να φυγουμε, δεν θα ξυπναμε για το μαθημα", αναφωνει καθως βαζει τη λευκη ζακετα της. Εγω πληρωνω τις μπυρες στο μπαρ και της κανω νοημα να φυγουμε. Μετα απο δεκα λεπτα περπατηματος, χωριστηκαν οι δρομοι μας και εγω εστριψα στο στενακι που βρισκοταν το σπιτι μου.

Οντας πτωμα απο αυτην την κουραστικη και εξουθενωτικη μερα, επεσα στο κρεβατι με τα εσωρουχα, μιας και δεν ειχα δυναμη να.βαλω τις.πιτζαμες μου.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Καλημερα Δαφνη, εφερα καφε", λεει η Μαρινα μολις με βλεπει να μπαινω στην εισοδο του πανεπιστημιου. Εγω της χαμογελαω νυσταγμενα και παιρνω στα χερια μου τον παγωμενο φραπουτσινο.

"Πολυ νωρις δεν ξεκινανε τα μαθηματα; Ουτε Οκτωβρης δεν μπηκε.", παρατηρω εγω ενω καθομαστε.σε ενα παγκακι στον κηπο.

"Η αληθεια ειναι πως ναι. Αλλα οχι οτι με νοιαζει. Δεν βλεπω την ωρα να κανουμε το μαθημα αυτοσχεδιασμου", αναφωνει Μαρινα πεταριζοντας τα βλεφαρα της. Εγω γελαω με τα λογια της και αναβω ενα τσιγαρο. Απο το πουθενα εμφανιζεται ενα αγορι, σωματωδες και μελαχρινο, με καταπρασινα ματια μπροστα μου.
Με κοιταει για μια στιγμη και χαμογελαει. Καλα ψυχακιας ειναι;

"Μπορω να σε βοηθησω σε κατι;", ρωταω ενω εκεινος ξυνει το κεφαλι του αμηχανα. Απο την ακρη του ματιου μου βλεπω την Μαρινα να προσπαθει να πνιξει το γελιο της.

"Ναι...συγγνωμη...μηπως εχεις αναπτηρα;", ρωταει αγχωμενα και εγω του δινω τον αναπτηρα μου. Αναβει το στριφτο τσιγαρο που ηταν στηριγμενο στο δεξι του αυτι και μου επιστρεφει τον αναπτηρα.

"Σε ευχαριστω πολυ. Καλη σας μερα κοριτσια", λεει χαμογελωντας καθως τα ματια του πρασινιζουν περισσοτερο.

"Ωραιος αυτος ε Δαφνη;", με σκουνταει η Μαρινα και με επαναφερει στην πραγματικοτητα.
Η αληθεια ειναι πως ηταν πανεμορφος και το κομπιασμα στα λογια του τον εκανε πολυ γλυκο.

"Ενταξει, καλος ειναι",λεω στην Μαρινα κρυβοντας της τον μικρο ενθουσιασμο μου.

Το κουδουνι χτυπαει και ολοι οι μαθητες μπαινουν στις αιθουσες. Η δικη μας αιθουσα ειναι ενα μεγαλο αμφιθεατρο και αποφασιζουμε να κατσουμε στις πανω θεσεις.

Η αιθουσα γεμιζει σιγα σιγα. Παρακολουθω τον καθε ανθρωπο να μπαινει, την καθε φοιτητρια και τον καθε φοιτητη. Ολων των ειδων τα στυλ κανουν την εμφανιση τους και εγω ενθουσιαζομαι ακομη πιο πολυ με την ποικιλια των ανθρωπων που υπαρχει.

Λιγα λεπτα πριν ξεκινησει το μαθημα, χτυπαει η πορτα και μπαινει μεσα το μελαχρινο αγορι. Συνοφρυωνομαι που τον βλεπω, αλλα στη συνεχεια, οταν συνανταει το βλεμμα μου του χαριζω το πιο γλυκο μου χαμογελο.

<<Ορμα Δαφνη!>>, φωναζει το υποσυνειδητο μου, μα εγω το αγνοω. Οχι, οχι, δεν μπορω να ξαναπαθω τα ιδια.