Πάθος ή Λάθος?(Ολοκληρωμενη)

Κεφάλαιο 4.

Αυτός ο ύπνος ήταν τόσο βαθύς και ξεκούραστος. Κυριολεκτικά όπως έπεσα στο κρεβάτι, έτσι ξύπνησα. Σηκώνομαι με ελαφρύ κεφάλι και ξεκάθαρες σκέψεις και κατευθύνομαι στην κουζίνα να φτιάξω ένα καφέ. Όσο περιμένω να ζεστάνει το νερό, το κινητό μου κουδουνίζει και κοιτάζω την οθόνη. Έχω ένα μήνυμα από έναν άγνωστο αριθμό  <<Καλημέρα όμορφη! Μάρκος εδώ>>

Τι στο καλό; Ο Μάρκος! Τον είχα ξεχάσει εντελώς και είχα ξεχάσει επίσης αυτό που κάναμε στην θάλασσα. Ένα κύμα άγχους κατακλύζει το σώμα μου και ανήσυχες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου. Γιατί φέρθηκα έτσι χθες; Δεν λειτουργώ έτσι συνήθως, δεν αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο πριν νιώσει οικεία με κάποιον. Δεν δείχνω ποτέ εμπιστοσύνη σε κάποιον που ξέρω μόλις δύο μέρες! Γαμώτο. "Φταίει το ποτό Δάφνη ηρέμησε, ηρέμησε. ", καθησυχάζω τον εαυτό μου, μα δεν εξακολουθώ να μην πιστεύω όσα έγιναν χθες. Βγάζω το νερό και ανακατεύω το μείγμα καφέ μου. Πίνω μια γουλιά ζεστού καφέ και συνοφρυώνομαι.

 Ζεστό καφέ καλοκαιριάτικα;

Δεν είμαι καλά.

Χύνω τον καφέ στον νεροχύτη και παίρνω τηλέφωνο τον Σταύρο. Φυσικά δεν το σηκώνει και έτσι αποφασίζω να καλέσω την Νάντια.

"Ναι;", απαντάει με τραχεία και σιγανή φωνή.

"Γαμώτο, σε ξύπνησα; Συγγνώμη", απολογούμαι και ξύνω το κεφάλι μου αμήχανα. Γιατί νιώθω αμήχανα; Είναι η κολλητή μου προς Θεού!

"Σιγά τα λάχανα! Θες να πάμε για καφέ, ακούγεσαι προβληματισμένη", με καθησυχάζει και σχηματίζεται ένα χαμόγελο στα χείλη μου από την κατανόηση της καλύτερης μου φίλης.

"Ναι, το χρειάζομαι...Σε πόση ώρα να έρθω να σε πάρω;", ρωτάω καθώς βάζω ένα σχισμένο σορτς.

"Σε μισή ώρα. Κάτσε, να έρθεις να με πάρεις; Με τι;", ρωτάει απορημένα και εγώ γελάω δυνατά. Φυσικά και δεν της το είπα, πως να της το πω με τα μυαλά που έχω. Την ημέρα που γνώρισα τον Μάρκο, μου τηλεφώνησαν από τη σχολή οδηγών και μου ανακοίνωσαν ότι πήρα το δίπλωμα για μηχανάκι.

"Πήρα το δίπλωμα για το μηχανάκι, ξέχασα να στο πω", εξηγώ και εκείνη αναφωνεί με χαρά δίνοντας μου συνεχόμενα και ασταμάτητα μπράβο και γελάμε και οι δύο στο ακουστικό.

"Τέλεια, θα σε πάρω μόλις είμαι έτοιμη", φωνάζει η Νάντια και κλείνω το τηλέφωνο.

Ενώ περιμένω την κολλητή μου να με πάρει τηλέφωνο, έχω πάρει το μηχανάκι του αδερφού μου και περιπλανιέμαι στους δρόμους. Είναι ακόμη πρωί και ένα δροσερό αεράκι με χτυπάει ευχάριστα στο πρόσωπο, κάνοντας με να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, μια συνήθεια που είχα ξεχάσει τις τελευταίες δύο μέρες. Προσπαθώ να απαντήσω στις εσωτερικές μου ερωτήσεις, μα ειλικρινά δεν φαίνεται να γνωρίζω τι θα συμβεί με μένα και τον Μάρκο.