Πάθος ή Λάθος?(Ολοκληρωμενη)

Κεφαλαιο 9

Το επομενο πρωι ξυπνησα με μια υπεροχη ζαλαδα. Δεν ηταν απο τη μεθη, δεν μπορω να εξηγησω γιατι συνεβαινε αυτο, αλλα το χαμογελο ειχε καρφωθει στα χειλη μου και δεν ελεγε να φυγει.

Ενιωθα καθε αγγιγμα του, στο μηκος της πλατης μου, στο λαιμο μου. Γευομουν ακομη αυτην την γευση. Την γευση των χειλιων του.

<<Καποια ερωτευτηκε>> τραγουδαει το υποσυνειδητο μου και εγω χαμογελαω περιφρονητικα.
Ερωτευτηκα;

Η μητερα μου, καθοταν στην κουζινα πινοντας καφε και καπνιζοντας χαλαρη.
"Καλημερα Δαφνη. Πως κοιμηθηκες;" με ρωταει και σηκωνεται για να αφησει το αδειο της ποτηρι στο νεροχυτη.

"Υπεροχα μπορω να πω." ,λεω ξεφυσωντας ευχαριστημενη. Το χθεσινο βραδυ ηταν τελειο και οσο να μην θελω να το παραδεχτω, υπεκυψα σε εκεινον. Και οι δυο μας υποκυψαμε. Το ειδα μεσα στα ματια του.
"Χαιρομαι. Ηθελα να σε ρωτησω κατι", λεει η μητερα μου και στεκεται στον παγκο με ενα σοβαρο βλεμμα.
"Το αγορι που σε πηρε προχθες με το αμαξι,ποιος ηταν;", ρωταει με σηκωμενο το φρυδι, αλλα διακρινω εναν ενθουσιασμο.
"Ενα παιδι", πεταω ξερα και μπαινω στο μπανιο. Δεν μου αρεσει να λεω στη μαμα μου για αγορια. Συνεχεια μου λεει να προσεχω και το εχω βαρεθει.

Ξαφνικα η πορτα ανοιγει και μπαινει μεσα με ενα σπαστικο χαμογελο.

"Το αγορι σου ηταν;", φωναζει απο χαρα, καθως με προδιδει το ντροπαλο γελακι μου.

"Χαιρομαι πολυ κορη μου, ελπιζω να ταιριαζετε", ξεφωνιζει και με αγκαλιαζει σφιχτα. Ανταποκρινομαι.ζεστα στην αγκαλια της και χωνομαι αβιαστα στην στοργη της.

Μετα απο πεντε λεπτα μεσα στην αγκαλια της, ξεγλιστρω διακριτικα και αποφασιζω να τον παρω τηλεφωνο.
Χτυπαει μια.
Χτυπαει δυο.
Τρεις, τεσσερις, πεντε.
Δεν το σηκωνει. Μα που πηγε; Δεν μπορει να κοιμαται, ειναι μεσημερι.
<<Ισως το μετανιωσε>>,ξεφυσαει αγανακτισμενα το υποσυνειδητο μου και οι παλμοι της καρδιας μου αυξανονται.
Λες;
Χθες ηταν πολυ ομορφα και δεν τον ειδα να το μετανιωνει.
Ξαπλωνω αμιλητη στον καναπε, κοιτωντας το ταβανι. Χιλιες σκεψεις περνανε απο το μυαλο μου για το τι συνεβη.
<<Ξαναπαρε>>,μουγκριζει το υποσυνειδητο , βγαζω το κινητο και ξανακαλω.
Τιποτα.
Δεν απανταει.
Τι σκατα;
Τι λαθος εκανα;

Και τοτε το αγχος μετατρεπεται σε πεισμα και πειθω τον εαυτο μου να ηρεμησει λιγο. Παιρνω τηλεφωνο το Σταυρο και κανονιζουμε να παμε στην παραλια. Η φωνη του ηταν τραχια και βραχνη. Λογικο, τοσα τσιγαρα που.εκαναν χθες και τοσες μπυρες. Αυτο το παιδι δεν θα αλλαξει ποτε.