Πάθος ή Λάθος?(Ολοκληρωμενη)

Κεφαλαιο 33

Εχουμε καθισει αγκαλια με τον Μαρκο στον καναπε και συζηταμε για το σχεδιο που σχεδιασα εγω με τον αδελφο μου εναντιον της Νινας. Στην αρχη ηταν δυσπιστος και δεν συμφωνουσε, αλλα τελικα τον επεισα. Φυσικα και ηξερα πως ειναι επικινδυνο να την στριμωξω και να την κανω να παραδεχτει οτι εκεινη εβαλε αυτους τους δυο να με χτυπησουν μεχρι θανατου, αλλα δεν με ενοιαζε. Θελω να τελειωσει αυτη η ιστορια το συντομοτερο. Να την κλεισουν σε ψυχιατρειο και να συνεχισουμε ηρεμα και ομορφα τις ζωες μας.

Ο Μαρκος ειναι ενα σημανικο κομματι της ζωης μου και δεν μπορω ετσι ευκολα να παραδωσω τα οπλα. Τον αγαπαω και θα κανω τα παντα για να ειναι ασφαλης.

"Να σε ρωτησω κατι;", ρωταει ενω χαϊδευει στοργικα τα μαλλια του. Με ενα μονο αγγιγμα του πεταω στον ουρανο.

"Ο,τι θες", απαντω και ανοιγω για να κοιταξω το ομορφο προσωπο του.

"Η Νινα με τον Αχιλλεα γιατι αργουν τοσο;", ρωτα απορημενος και εγω σμιγω τα φρυδια μου. Με ολα αυτα που εγιναν ξεχασα πως ειχαν παει μαζι να παρουν λαχανικα.
Μηπως συνεβη κατι σοβαρο;

Σηκωνομαι ορθια και περπατω βιαστικα στην κουζινα. Αρπαζω το κινητο μου και με γρηγορες κινησεις πληκτρολογω τον αριθμο του αδερφου μου. Αργει να απαντησει ομως τελικα το κανει.

"Ναι", λεει μια φωνη την οποια δεν μπορω να περιεργαστω.

"Αχιλλεα;", ρωταω διστακτικα παρακαλωντας να ειναι εκεινος και να μην εχει παθει κατι.

"Μαντεψε ξανα κουκλα", απνταει αυτη η τσιριχτη φωνη και τωρα πια εχω καταλαβει με ποιον μιλαω. Ή μαλλον με ποια.

"Που ειστε;", ρωταω αποτομα ξεροντας ηδη οτι η απαντηση δεν ειναι στο μπακαλικο. Κατι του εχει κανει και στη σκεψη μονο ανατριχιαζω απο οργη και φοβο μαζι.

"Καπου που δεν θα μας βρεις ποτε", απανταει μυστηρια και ακουω ενα πνιχτο γελακι να ξεφευγει απο το σιχαμενο στομα της.

Γαμωτο! Ειμαι τοσο χαζη που τον αφησα να μπλεξει στις βλακειες μου. Γιατι; Τωρα κινδυνευει και δεν εχω την παραμικρη ιδεα για το που μπορει να βρισκεται.

"Νινα πες μου ποσα θες για να τον αφησεις. Μην κανεις καμια βλακεια", εκλιπαρω καθως τα ματια μου ειναο βουρκωμενα. Ξαφνικα νιωθω ενα απαλο χαδι στον ωμο μου και γυρνω αποτομα. Ο Μαρκος στεκεται πισω μου προβληματισμενος, διχως να ξερει με ποιον μιλαω και γιατι. Εγω τον κοιταζω απεγνωσμενη για βοηθεια και μπορω να διακρινω οτι δεν εχει ιδεα το του γινεται μολις τωρα.