Πάθος ή Λάθος?(Ολοκληρωμενη)

Κεφαλαιο 29

ΜΑΡΚΟΣ pov.

Μια εβδομαδα! Μια γαμημενη εβδομαδα περασε χωρις να την ακουσω,χωρις να της μιλησω. Τοση πολλη αδιαφορια πια; Δεν ενιωσε τιποτα για μενα; Ημουν ενα γαμημενο παιχνιδι για αυτην!

Τωρα βαζω στοιχημα πως θα ειναι με γκομενο και εμενα θα με εχει γραμμενο. Προσπαθησα να επικοινωνησω με την Μαρινα, αλλα ουτε και εκεινη αξιωθηκε να μου απαντησει.

Και εχω μεινει τωρα εφτα μερες να αναζητω εξηγησεις που κανενας δεν μου δινει.

"Ε, ξεκολλα ρε", φωναζει ο Ιακωβος διακοπτοντας τις σκεψεις μου.

"Ρε εγω πιστευω οτι κατι εχει γινει. Δεν μπορει να σε παρατησρ ετσι", λεει καθως στριβει ενα τσιγαρο. Εγω ξεφυσω και πινω λιγο απο τον καφε μου.

"Δεν ξερω ρε γαμωτο, παντως αν την πετυχω μπροστα μου δεν μπορεις να φανταστεις τι βρισιδι εχει να φαει", μουγκριζω και εκεινος ξεσπα σε γελια. Του κοβονται ομως οταν τον κοιταω με το πιο δολοφονικο βλεμμα που διεθετα.

"Ωχ, η Νινα ρε", αναφωνει ξαφνιασμενα και εγω στρεφομαι αμεσως προς εκεινη. Φοραει ενα κοκκινο, καθημερινο φουστανι και τα μαλλια της ειναι ατιμελητα. Φαινεται πολυ χαρουμενη. Λογικο, θα τα φτιαξε με τον κολλητο μου τον Στεφανο.

Εκεινη, μολις μας εντοπιζει, χαμογελαει σαρδονια και μας πλησιαζει. Την ορεξη της ειχαμε μεσημεριατικα.

"Γεια σας αγορια", λεει ξεπνοα και απευθειας καθεται στα ποδια μου. Ποσο πουτανακι παιζει να ειναι τελος παντων; Αμεσως της πιανω τη μεση και την αναγκαζω να καθισει στη διπλα καρεκλα. Εκεινη με κοιταει αμηχανα, ομως δεν παυει να χαμογελαει.

"Τι κανουν οι κουκλοι;", ρωταει κοιτωντας με μες τα ματια. Γαμωτο, θελω να την χτυπησω ασχημα.

"Καλα Νινα. Πως και απο δω;", ρωταει ο Ιακωβος βγαζοντας με απο τη δυσκολη θεση.

"Ηρθα να παρω καφε. Εσεις τι κανετε καιρο εχουμε να μιλησουμε. Μαρκο πως πας;", ξαναρωταει χαρουμενα και μου κλεινει το ματι. Αισθανομαι πολυ αβολα επειδη συμπεριφερεται λες και δεν τρεχει τιποτα.

"Ολα καλα", απανταω ξερα και πινω μια γουλια καφε. "Ο Στεφανος τι κανει;", τη ρωταω και εκεινη αμεσως συννεφιαζει καθως τα ματια της οργιζονται.

"Δεν ξερω δεν μιλαμε", απανταει αδιαφορα και ριχνει τα μαλλια της πισω. Ναι καλα, σε πιστεψαμε Νινα.

"Ξερετε ποια ειδα χθες σε ενα μπαρακι;", ρωταει ενθουσιασμενα χτυπωντας παλαμακια. Μην πει αυτη που σκεφτομαι θα πεθανω.

"Τη Δαφνη! Με εναν ψηλο, σωματαρα, κουκλο παιδια! Χορευαν ασταματητα και ειχαν γεμισει σαλια ολο το μαγαζι. Μπραβο της παντως εχει καλο γουστο!", μονολογει χαρουμενα και κοιταει μια εμενα και μια τον Ιακωβο που εχουμε μεινει να την κοιταμε σαν χανοι.

Δεν το πιστευω. Ωστε ειναι αληθεια λοιπον; Η Δαφνη με παρατησε για εναν σωματαρα, κουκλο και με αφησε στα κρυα του λουτρου να την περιμενω και να πεθαινω απο την αγωνια μου.

Αυτο ηταν. Δεν προκειται να ξανασχοληθω με εκεινη, με πληγωσε ασχημα, με προδωσε. Το κερατο μου! Δεν επρεπε να μπλεξω απο την αρχη, καλα εκανα και εφυγα απο την γαμημενη την Ευβοια.

"Νινα θες να παμε μια βολτα;", ρωταω μεσα στη θολουρα μου και εκεινη πεταγεται ορθια. Μου απλωνει το χερι της και το παιρνω εκουσια. Πρεπει καπου να ξεσπασω, να ξεχασω ποσο ποναω τωρα. Και η Νινα φαινεται καλος αντιπερισπασμος.