Mijn pad.

Deel 1

Het is hartje november. Ik moet opnieuw naar school. Een paar maanden geleden ben ik afgestudeerd aan de middelbare school en zit nu op de Universiteit van Leuven.

Het is vroeg in de ochtend, 5u32 om precies te zijn. Ik stond op, nam een douche om op te frissen en trok mijn kleren aan. Het is nogal frisjes buiten dus ik ga voor een zwarte broek, een bordeaux truitje, grijze vest en sjaal  en mijn zwarte botjes. Ik keurde mezelf goed in de spiegel. Beneden aangekomen trof ik mijn moeder, ze was het ontbijt aan het voorbereiden. "Goedemorgen lieverd!" riep ze. Zij is altijd zó enthousiast in de ochtend, tegenover mij.. "Hey" zei ik droogjes terug met een nog wat schorre stem. Ik keek op mijn gouden Michael Kors horloge die ik onlangs gekregen heb van mijn broer en zag dat het al 6u30 was. Ik greep een koffiekoek van tafel en spoelde alles door met wat appelsap. "Ik moet de trein halen, mam! Tot vanavond!" riep ik terwijl ik mijn lange zwarte jas van de kapstok greep en mijn tas van de grond raapte.

Ik stond zowat eenzaam aan de bushalte. Wachtend op de bus naar het centraal station. Na 5 minuutjes kwam hij al, maar elke seconde telt. Ik kon mijn trein nog missen! En ik wil niet te laat zijn.. Het zegt veel over je karakter als je ergens te laat aankomt. Ongeïnteresseerd, geen zin, verplicht, alles kan en zo'n uitstraling en indruk wil ik natuurlijk niet maken en geven. Ik ben iemand die overal op tijd is en heel erg gestructureerd te werk gaat.

Ik pakte mijn oortjes vanuit mijn tas en plugde hem in mijn iPhone. Ik scrolde door tot ik stopte bij 'Uncover' van Zara. Dat liedje pakt me elke keer opnieuw, het heeft zo'n diepgaande betekenis, wauw!

Aangekomen op het treinstation zag ik dat ik net op tijd was, de trein stond er inmiddels al. Ik zocht een plekje om te zitten maar alles was vol, behalve die ene plek waar die o zo knappe gast met groene ogen zit. Ik kom hem elke dag tegen maar ik heb geen idee wie het is. Ik keek naar hem en dan naar die lege plek, dus hij had door dat ik wou zitten maar ik bleef staan. Opeens zei hij: "Zet je maar hoor.." ik glimlachte vriendelijk en ging naast hem zitten. "Dankjewel" zei ik. Ik voel me nooit op mijn gemak als ik tegen onbekende mensen praat dus daarom keek ik de hele tijd door het raam, niet wetende dat hij een gesprek met me wou aangaan. "Woon je in de buurt?" vroeg hij me. Ik nam de oortjes uit mijn oren en vroeg wat hij zei. Ik had hem heus wel verstaan hoor, maar je weet nooit of het wel tegen mij was of niet.

-----------------------------------

Dag lieve lezers!

Ik ben zo blij dat ik mijn verhaal met jullie mag delen en dat jullie gewild zijn om te lezen. Laat me weten wat je ervan vindt en vergeet niet te stemmen en te delen met jullie vriendinnen!

Liefsss xx