Mijn pad.

Deel 18

We stonden samen af te wassen en ik vroeg achter haar verhaal. Het verhaal van hoe ze de Islam heeft leren kennen, wat ze allemaal gedacht had.. want sommige hebben een heel wreed beeld over de Islam terwijl 'Islam' juist vrede betekent.
"Ik was nog maar een klein meisje. Ongeveer 16. Ik had enkel Belgische vriendinnen en ik moest absoluut niets hebben van mensen met een ander geloof, kleur.. Zo werd ik namelijk opgegroeid. Maar ik ging naar een gemeenschappelijke school en daar leerde ik 'per ongeluk' een meisje kennen, Lamyae heet ze. Ze had me met iets geholpen en zo hielden we contact. Lamyae is iemand die altijd praat over haar geloof dus toen begon ik vragen te stellen want ik vond het gek, snap je? Islam is toch zo wreed? Waarom kiezen mensen voor dit geloof? Dus na veel boeken te gelezen hebben, waaronder de Koran, kreeg ik een positief beeld en een goed gevoel.
Op een dag kreeg ik een droom. Ik stond in een volle moskee en ik droeg een hoofddoek. Iedereen was aan het klappen en juichen en toen ik wakker werd, wist ik het. Ik wilde me gaan bekeren. Zo zijn Lamyae en ik op mijn 18de verjaardag mijn shahada gaan afleggen. Ik ben nu 10 jaar bekeerd hamdoulillah. God leidt wie Hij wil." eindigde Nahla haar verhaal. Ik gaf haar een knuffel uit vreugde, ik kreeg kippenvel van haar verhaal."Noor, kom eens even!" riep Soufiane mij vanuit de gang. Ik droogde mijn handen af en liep naar hem toe. "Ja Souf?" Hij greep me vast en duwde een kus op mijn lippen. "Die was.. Onverwacht?" zei ik blozend. "Ik miste je, ik kon het niet laten." zei hij terwijl hij op zijn lip beet. "Lieverd, Tarik en ik gaan even naar buiten. Even bekomen van alles. Wij zijn rond 23u ongeveer terug. Bel me als er iets is, goed?" Ik knikte en hij gaf me een kus op mijn hoofd terwijl hij zijn vest aandeed. Knipogend sloot hij de deur.Toen we eindelijk met alles klaar waren, ploften wij ons neer in de zetel. De jongens waren buiten gaan hangen wat dus betekende dat we er een gezellige meidenavond van gingen maken. "Hey bel Lamyae anders even op? Ik wil haar wel leren kennen hoor." zei ik met een nog wat verlegen glimlach. Nahla knikte en belde haar op. Samen verhuisden ze naar Nederland, ze wilden samen een klein winkeltje openen met Islamboeken en hoofddoeken enzovoort. Ze stond er in een no-time. We lachten en praatten veel. Ik kwam er bijvoorbeeld achter dat Lamyae 5 broers heeft, zij 3 doctoraten behaald heeft, dat haar geloof op nummer 1 staat en dat zij nog steeds niet gehuwd is. Wat ik best wel gek vond want zij is echt een knappe en intelligente dame.
"Hoe kennen jullie elkaar? Ik kan me niet herinneren dat Nahla ooit wat over je zei." vroeg ze me. "Oh, we kennen elkaar niet." antwoordde ik droogjes terug. Ik zag haar haar wenkbrauwen fronsen. "Nahla is de tante van mijn vriend.." voegde ik er aan toe. Nog steeds zat ze te fronsen. Ze vond het waarschijnlijk gek dat ik hier zomaar tevoorschijn kom, een vriendin van een neef.. Gelijk heeft ze. "Film kijken?" probeerde ik van onderwerp te veranderen. "Jij bent dus de vriendin van Soufiane?" Ik verschoot mezelf een hoedje bij die vraag. Ik knikte. "Een komedie of een horror?" vroeg ik nog eens. "Wat gek dat Soufiane me dat niet verteld heeft. Is toch niet zo erg, waarom zou hij het verzwijgen voor me?" vroeg ze aan Nahla. Alsof ik niet aanwezig was in de kamer. "Euh sorry?" vroeg ik uit verwarring. "En wie ben jij ook alweer?" vroeg ik haar. Ik zag dat ze op haar tenen was getrapt dus ik ging gewoon weg. Ik stond in de logeerkamer en belde Souf meteen op. "Hey lieverd!" hoorde ik aan de andere kant van de lijn. "Vanwaar ken jij Lamyae en wat bedoelt ze met verzwijgen dat je een vriendin hebt?!" rolden de woorden van af mijn tong."Ik sta achter het huis, kom even naar buiten." zei hij op een rustige toon. Dat stelde me eigenlijk gerust want als hij zou beginnen roepen uit 'zelfverdediging' dan is er meer aan de hand. Ik gooide mijn jas over me heen en liep via de keuken de tuin in. Daar stond een klein hekje dat me leidde tot Soufiane als ik het opende. "Waar is mijn broer?" Het viel me op dat hij nooit in de buurt was. "Ik heb hem even bij een paar gasten gelaten op zo'n pleintje." antwoordde hij. "Waar is dat pleintje?" vroeg ik. "Hmm 10minuten van hier, hoezo?" Ik kruiste mijn armen over elkaar. "Hoe kom je dan zo snel hier?" vroeg ik. Ik wist wat er me te wachten stond. "Je stond hier met Lamyae, is het niet?" De tranen vulden mijn ogen al maar ik beet stevig op mijn tanden. Hij kwam dichter en wou mijn handen vastpakken maar ik zette een stap achteruit en net wanneer ik dat deed, ontsnapte er een traantje. "Lamyae stelt niets voor, echt niet." begon hij. "Dat zei je ook over Nesrine maar als ik het mij goed herinner, hadden jullie een relatie van twee jaar. Maar oké, praat maar verder." zei ik met een valse lach. Hij leek gechoqueerd door mijn reactie maar wat wil je ook, ik laat me door niemand doen. "Ik woonde hier vroeger, zo'n 10 jaar geleden. Ik was altijd bij mijn tante en dan trof ik Lamyae daar ook aan. Ze is een pak ouder dan mij, ik moet haar niet hebben. Ik verhuisde naar België omdat ik naar een arts werd doorverwezen die zich bevond in UZ Leuven. Elke keer heen en terug was te veel voor mijn ouders. Ik sprak Lamyae dan nog af en toe via mijn tante maar daar houdt het ook op." Ik twijfelde, hij had op alles een antwoord klaarstaan. "Ik wil gewoon weten wat jullie hier deden. Alleen." zei ik alsof de rest me niet boeide. "We waren niet alleen, Tarik was er ook. We kwamen Lamyae gewoon tegen." zei hij. "Wow wacht, net zei je nog dat je Tarik hebt achtergelaten op het plein?" Ik was helemaal in de war. "Ja Noor, we waren onderweg naar het plein en toen ik Lamyae tegenkwam wilde ze bijpraten maar Tarik wilde er niet bij zijn omdat hij bijna trouwt en wilde geen problemen." zei hij."Was Tarik er nu wel of niet bij? Goed. Tenminste 1 iemand die betrouwbaar en loyaal kan zijn. Het zit in de familie. Geef me een seintje als je je verhaal beter hebt voorbereidt." zei ik met een haatkijkende blik. Ik draaide me in een ruk om en liep naar het huis. De tranen rolden over mijn wangen als een rivier die stroomde richting de zee.
Ik klapte de deur dicht en vloog richting de logeerkamer. Ik sprong op het bed en liet mijn tranen de vrije loop gaan in het kussen. Er werd geklopt op de deur maar ik wilde niemand zien, zeker Soufiane niet. Ben ik aan het overdrijven? Ligt het aan mijn vertrouwen in hem of is hij gewoon echt iemand die goed is in zichzelf te coveren bij een probleem? Er werd meerdere keren geklopt en toen werd de deur zachtjes opengedaan. Het was Nahla maar, gelukkig. "Sorry voor al de problemen. Morgen zijn mijn broer en ik hier weg." zei ik terwijl ik mijn tranen wegveegden en me rechtzette op het bed. "Welke problemen, lieve meid? Je hebt niets verkeerd gedaan. Kom op, vertel eens wat er aan de hand is, lucht je hart eens even." zei ze me troostend terwijl ze haar hand over mijn rug wreef. "Goh waar moet ik beginnen? Het werd me gewoon allemaal te veel. Lamyae, Soufiane.. Alsjeblieft vertel me dat er nooit iets was tussen hen?" vroeg ik haar uit wanhoop. Ze uitte een lachje. "Daar hoef je je dus echt geen zorgen om te maken, er is ongeveer 9 jaar verschil tussen hen. Bij hun was het altijd heel familiaal, meer niet. Een familievriendin." Legde ze me concreet uit. "Bij Lamyae ben ik nog niet zo zeker hoor.. Maar het dingen is, Nahla, ik ben niet zeker of ik hem wel kan vertrouwen. Dat klinkt echt heel absurd want wij hebben zóveel meegemaakt en toch voel ik het niet.. Die betrouwbaarheid. En ik weet echt niet hoe dat komt." Zei ik vol twijfel, nietsvermoedend dat Soufiane al die tijd aan het meeluisteren was. "Hoezo vertrouw je me niet, Noor? Na alles? Wat heb ik verkeerd gedaan, zeg het me!" riep hij doorheen de kamer. Ik was zo verrast dat hij ineens hier bij ons stond. Zijn ogen waren zo rood geworden door de tranen die hij vrijliet maar ik toonde geen medelijden.