Mijn pad.

Deel 11

Ik legde de zakken terug neer in de kofferbak en liep rustig naar hem toe. Hij gaf me een stevige knuffel waardoor ik mijn tranen de vrije loop liet gaan. "Rustig maar" troostte hij me. Toen ik stopte met huilen, liet ik hem los. Ik legde hem het verhaal uit dat Nesrine net vertelde en we maakten meteen een pact, we sloten een deal. Wij laten niemand tussen ons beide komen. Geen roddels, geen meisjes of jongens, geen ouders, niemand.
We stapten de auto terug in en net toen Souf de auto wou opstarten leek het alsof hij hevig naar adem hapte. Ik wist niet wat ik moest doen! Ik belde snel de ambulance op voor het te laat was. Ik stapte vlug uit, haalde hem uit de auto en legde hem op de grond tegen de autoband. "Alsjeblieft Souf, blijf wakker!" ik hield zijn gezicht in mijn handen in de hoop dat hij zou bijdraaien maar hij verzwakte alleen maar. Op een gegeven moment glipte hij uit mijn handen en viel neer. "Nee Souf! Doe me dit niet aan!" riep ik huilend. Ik luisterde naar zijn hartslag, die was nogal traag. Te traag. Mond-op-mondbeademing, dat ga ik doen! Ik drukte een paar keer met mijn vuisten op zijn borstkas en blies daarna eventjes lucht in zijn longen via de mond. Dit deed ik 3 keer tot de ambulancier me wegnam. Ze vroegen of ik mee ging en ik zei dat ik ze wel achtervolg met de auto. Niet helder nagedacht! Ik stapte de auto in en ja, wat nu! Ik heb mijn rijbewijs niet. Ik heb nog nooit gas gegeven, ik weet niet eens waar de remmen zitten! Na eventjes te zitten prutsen en experimenteren, vond ik het. Ik reed achter de ziekenwagen aan en kwam na enkele minuutjes bij het ziekenhuis aan. Ik parkeerde nogal scheef op het voetpad en liep achter de brancard aan waar Souf op lag. Ik pakte zijn hand vast en zei: "Ik ben bij je!" en alweer liet ik zijn hand los. Ze brachten hem binnen in het OK.

Ik was de hele tijd in de wachtkamer aan het ijsberen en me rot aan het huilen. Ik hoop dat alles goed gaat.. Na een dik uur kwam er een dokter naar me. "Bent u familie van Soufiane?" vroeg hij. Ik knikte meteen. "Ja! Zijn vrouw!" zei ik. "Is hij oké? Waar is hij? Kan ik hem zien?" Zoveel vragen, ik wou enkel zo snel mogelijk antwoorden krijgen. "Zoals je weet heeft hij een vaatziekte. We gingen deze week een scan nemen om te zien of er iets aan zijn hartkleppen is. Die scan hebben wij met urgentie net genomen. Ik vrees ervoor dat meneer onder het mes moet. Hij heeft je waarschijnlijk ook verteld over het aantal procent slaagkans.. Ik heb uw toestemming nodig om deze operatie te laten doorgaan of niet, aangezien u zijn vrouw bent." vertelde hij me. Ik barstte in tranen uit. Hoe! Hoe kon dit gebeuren! Ik voelde een hand op mijn schouder, het was die van de dokter. "Wij hebben nu echt wel een antwoord nodig, mevrouw." Wat moet ik nu doen? Wat als ik de foute beslissing neem! "Wat als u geen operatie uitvoert? Blijft hij dan even ziek?" wilde ik weten. "Het zal dan langzaamaan slechter gaan, mevrouw." zei hij. "Op wat wachten jullie dan?!" riep ik kwaad. "Ik wil hem wel nog een keertje zien voor als.." de dokter knikte, gaf me een groen pak en liet me het OK binnen. "Soufiane, hoor je me? Ik ben het, Noor.. Ik heb jou die ene dag beloofd dat ik altijd aan jouw zijde ging blijven, nu bewijs ik het ook. Hou je sterk, Souf. Beloof me dat!" fluisterde ik in tranen in zijn oor terwijl ik met mijn hand zijn wang streelde. De dokter zei dat ik nu echt wel moest vertrekken. "Souf, ik heb je nodig. Ik hou van je!" En ik gaf hem een kus op zijn lippen.

Ik zat in de wachtkamer en viel na enige tijd in slaap. Op een gegeven moment schoot ik wakker. Het was 19uur. Soufiane! Dezelfde dokter kwam naar me toe. Ik keek hem met angstige ogen aan. "Mevrouw, ik moet met trots zeggen dat meneer de operatie overleefd heeft. Het is gelukt!" zei hij met een glimlach die ineens tevoorschijn kwam. Ik sprong een gat in de lucht en knuffelde hem. "Oh sorry, het is gewoon die blijdschap.." verontschuldigde ik me over die knuffel. Hij lachte. "Waar is hij? Ik wil hem zien!" drong ik op. De dokter bracht me naar zijn kamer en zei nog voor ik binnen ging dat hij veel rust nodig heeft. Ik knikte. Rustig ging ik naar binnen. Toen ik hem zag liggen op het bed, liep ik naar hem toe. "Soufiane, je hebt het gehaald!" zei ik vol vreugde. Ik kneep in zijn hand en gaf er een lichte kus op. De hele tijd keek ik naar hem in de hoop dat hij ging ontwaken, maar niets. Ik riep de dokter. "Meneer, is dit normaal? Hij is nog steeds niet wakker en we zijn al 3uur verder!" vroeg ik hem ongerust. "Ja hoor, hij heeft een operatie gehad aan zijn hart. Hij wordt ten vroegste morgenochtend weer wakker. Je mag hier overnachten als je dat prettiger vindt en als je hem wil zien wakker worden." deelde hij met me mee. Daar is geen twijfel over mogelijk! Ik blijf! Hij bood me een koffie aan en ik zei ja.
Snel stuurde ik een berichtje naar mijn moeder. 'Ben met Souf in het ziekenhuis, hij had operatie. Ik slaap hier vannacht. Niet op me wachten. xx Noor'
Meteen werd ik gebeld, het was mama. "Noor! Alles oke? Wat is er gebeurd?" vroeg ze. "Ja mama alles is oké! Hij kreeg een hartaanval in de auto, hij had net een operatie aan zijn hart. Is het goed als ik blijf tot morgen? Ik wil hem zien wakker worden.." vroeg ik aan haar. "Ja geen probleem. Ik zal morgen wat lekkers voor hem meebrengen. Wat eet hij graag?" "Euh, enkele koffiekoeken is goed. Oh! Zonder rozijnen, die vindt hij niet lekker." Zo gezegd, zo gedaan.
Ik ging zitten op een ligstoel over het ziekenhuisbed. En ja hoor, ik viel weer in slaap.

************************

Didn't see that coming huh? Wat denken jullie?

Vergeet niet te stemmen en te reageren als jullie het leuk vonden!

Liefss, Sabrine xx