Mijn pad.

Deel 19

Er werd aangebeld. Gered door de bel, dacht ik eventjes. Nahla stond op om beneden te gaan openen en zei: "Ik open deze deur pas als jullie uitgepraat zijn." En ik hoorde nog dat ze met de sleutel hevig de deur op slot draaide. Hier zat ik dan, met de liefde van mijn leven en toch allebei in tranen. Hoe kan dat zelfs mogelijk zijn.. "En? Ik wacht nog op een antwoord?" Vroeg hij me. Ik kon er geen antwoord op geven want ik wist niet wat te zeggen. Het was een hele poos stil. We hebben ruzie om niets en dat is mijn schuld. Ik moest mijn excuses aanbieden, zo ver was ik al. "Ik.. Ik wil ehm.." Begon ik mijn excuses maar verder kwam er geen geluid uit mijn mond. "Wat wil je, Noor? Zeg het me, ik doe alles voor je!" zei hij. Ik schudde hevig mijn hoofd. "Ik wil deze kamer uit." zei mijn duivelskantje. Ik zag de teleurstelling in zijn ogen. Wat ben ik kinderachtig bezig zeg.. Ik zuchtte. "Nee, pff.. Ik wilde mijn excuses aanbieden. Het is mijn schuld en ik wist niet wat ik moest doen of denken. Lamyae had me kwaad gemaakt en dat reageerde ik allemaal op jou af." En ik sloeg mijn gezicht naar beneden. "Je hoeft je nergens voor te excuseren. Ik wil gewoon weten wat ik zo fout doe dat je mij niet vertrouwt.. zodat ik mezelf kan verbeteren." zei hij toen hij naast me op het bed kwam zitten. Ik durfde hem niet aan te kijken want ik weet dat ik dan weer in tranen uitbarst. "Het ligt aan mij, niet aan jou. Ik heb altijd problemen gehad met iemand te vertrouwen. Ik ben bang want net die ene seconde dat ik iemand begin te vertrouwen, overkomt er mij iets waardoor ik die beetje vertrouwen verlies. Dat wil ik vermijden." En nu keek ik wel naar hem, ik moest in zijn ogen kunnen lezen wat hij ervan dacht of vindt. Hij kwam dichterbij en pakte mijn handen vast, deze keer liet ik het toe en ik zag dat het hem opluchtte. "Ik snap dat volledig en daar gaan we samen aan werken, goed?" Ik knikte en hij omhelsde me. Nu mocht Nahla zolang mogelijk wegblijven. "Komt goed.." Fluisterde hij in mijn oren.Nahla kwam na een tiental minuutjes kijken hoe het zat. Alles was uitgepraat dus iedereen verliet de kamer. "Ik ben nogal moe, ik ga slapen." zei ik met een geeuw. Nahla liep met me mee om me een pyjama te geven. Ik knikte dankjewel en ze ging weg. Toen ik net aangekleed was en in het bed wou kruipen, klopte er iemand op de deur. "Binnen?" vroeg ik nieuwsgierig. Tarik stapte binnen en zette zich neer op het bed. Vol vragen keek naar hem toe. "We vertrekken morgen, het staat me hier niet aan. We zoeken wel een hotel." zei hij terwijl hij met zijn vingers speelde. Ik knikte. "Gaat alles wel goed?" vroeg hij me ongerust. "Ja het gaat.." Ik ging liggen en gooide het deken over me heen. "Slaapwel." zei hij nog voor hij wegging.

De volgende ochtend werd ik opgewekt door de geur van verse wafels en koffie. Ik fronste even mijn wenkbrauwen, wreef in mijn ogen en stond op. Het was nogal frisjes dus ik trok mijn enkelkousen aan met tijgerprint, leuk toch. Ik ging rechtstreeks naar de badkamer om mezelf op te frissen. "Wauw, lelijker kon niet zeker?" zei ik terwijl ik mijn haar aan het borstelen was. Ik neem altijd een douche als ik opsta maar dat is raar als ik dat hier ook zou doen..
Beneden aangekomen zag ik Soufiane en Nahla samen koken. "Goeiemorgen prinsesje, lekker geslapen?" zei hij met een kus op mijn wang. Ik knikte. "Wat ruikt het hier zo goed!" zei ik. "Tarik en ik zijn langs de bakker gegaan. We hadden er zin in." Zei Souf. "Waar is hij?" vroeg ik achter mijn altijd spoorloze broer. "Hij staat te bellen met Amani, hij komt zo."