Mijn pad.

Deel 8

Na deze geweldige dag bracht hij me naar huis. Voor ik uitstapte bedankte ik hem en gaf ik hem een kus waarna hij op zijn lip beet. Ik zag zijn gezicht al helemaal ophemelen. Snel stapte ik uit en zwaaide nog. Hij deed het raam naar beneden en zei: "Ik bel je vanavond, schat." ik knikte en liep door.
Toen ik thuis binnenkwam zag ik weer een kattebelletje op de toog. 'We draaien extra schiften vanavond en Tarik is naar Nederland met zijn vrienden. Nodig de meiden uit. xx Mams'
Wauw, deze dag kan gewoon echt niet meer stuk. Meteen belde ik Nesrine op en voegde daarna Nuria toe aan het gesprek. "Dus komen jullie af? Logeren eh!" zei ik. "En school dan?" vroeg Nuria. "Euh ja, pak jullie spullen mee! We gaan samen naar school van hieruit." Iedereen was akkoord en in een halfuurtje stonden de meiden al voor de deur. We knuffelden elkaar en gingen daarna richting mijn kamer. Ik haalde een veldbed en zette die naast mijn tweepersoonsbed. "Iemand van ons slaapt hierop.. Wie?" vroeg ik. Nuria bood zich aan. "Ben het al gewend van op kamp vroeger." Zo gezegd, zo gedaan. "Meisjes, ik moet jullie wat vertellen.." begon ik. We zaten gezellig op mijn bed met vele kussens en met een klein lampje aan. Het was even stil. "Ga je het nog vertellen?" drong Nesrine aan. Zij is de ongeduldige van de groep. "Ik heb sinds kort wat met Souf.." zei ik verlegen en stiller naar het einde toe. Nuria begon te schreeuwen van blijdschap maar Nesrine? "Dat kan je toch niet menen?" zei ze. Ik verschoot hier echt van. Gunt ze mij dat dan niet? Hoe erg is dit!

Ik uitte een sarcastisch lachje. "Euh, excuseer?" zei ik nogal geïrriteerd. "Kom op Noor, vind je het zelf realistisch? Je kent hem nog maar enkele weekjes. Wie weet is dat iemand met een dubbel leven he, je weet nooit!" zei ze als rot excuus. "Je gunt het me niet eh? Wat voor vriendin ben jij! Je bent jaloers omdat ik EINDELIJK de liefde van mijn leven heb ontmoet! Eerlijk! Wat doe je hier zelfs nog?" riep ik kwaad terwijl ik recht schoot en naar de deur wees. Nuria stond op en liep aan hoge snelheid naar de deur. "No way! Niemand gaat hier weg voor dat het is uitgepraat. Nesrine vertel het dan?" voor ik het wist pakte Nesrine haar spullen in en duwde ze Nuria opzij zodat ze weg kon gaan. "Je weet de weg naar de deur eh!" riep ik nog vanaf de trappen. Waar ging dat allemaal over. Zij is gewoon hartstikke jaloers! Wat een misgunner. Ik hoorde de deur nog dichtslaan. "Nuria? Wat is er met haar? Wat moet ze vertellen?" vroeg ik haar. "Ach, ze draait wel bij.. Kom slapen." ik zag in haar manier van praten en doen dat ze iets voor me verbergt maar ik wou er niet verder op in gaan. "Die veldbed is niet meer nodig, kom naast me slapen." en dat deed Nuria direct. Voor ik het licht uit deed zei ze nog: "Wees voorzichtig, Noor." Oh gosh, zij ook al! Wat is dit! Ik deed het licht uit en keerde mijn rug naar haar.
Op een gegeven moment werd ik gebeld, het was Soufiane. Ik was al helemaal vergeten dat hij me zou bellen. "Hoi" zei ik zacht. "Heey lieverd, ik heb je toch niet wakker gemaakt he?" vroeg hij. "Nee helemaal niet. Ik ben blij dat je belt.." "Hoezo, is er wat gebeurd?" vroeg hij zich bezorgd af. "Ik leg het je morgen uit, nu gaat dat niet echt.. Ik ga maar eens slapen, denk ik." zei ik. "Oke lieverd, ik houd van je." Die woorden raakten me echt, ik word geliefd. "Ik ook van jou, Souf. Slaapzacht." en ik hing op. Ik woekerde de hele tijd, ik dacht aan Nesrine. Ik wou het me niet aantrekken maar het voelde net alsof ze een mes met doorns in mijn rug stak, goed duwde en draaide en het daarna er weer uitgehaald had alsof ze me geen pijn gedaan had. Na 2 uur draaien in mijn bed, viel ik eindelijk in slaap.

Nuria en ik stonden vroeg op. "Goed geslapen?" vroeg ik haar. "Jaa heerlijk, jij ook?" Ik begon te lachen. "Je speelde echt karate met het deken joh, het zou geen wonder zijn als ik vol blauwe plekken sta." zei ik speels. Ze moest er om lachen en ging dan richting de badkamer. Terwijl ik wachtte, maakte ik het bed op en greep dan naar mijn gsm. Geen berichtjes. Al had ik wel verwacht dat Nesrine me zou sturen met een uitleg of zelfs een simpele sorry zou voldoende zijn. Ik kan er nog steeds niet bij, ik kon niet doen alsof er niets aan de hand is. Ze verzwijgt iets en ze was duidelijk iets van plan.

Op het station aangekomen, zag ik haar. Nesrine. Ze stond bij iemand maar ik kon niet goed zien wie. Het leek net alsof ze ruzie maakten want Nesrine praat altijd met haar handen als ze boos is. Uiteindelijk draaide hij zich om en de tranen schoten al in mijn ogen. No way, ze gaat echt niet nog eens een mes in mijn rug steken. Ik keek naar Nuria en ze zag eruit alsof ze spijt had, ze sloeg haar blik naar beneden. Ik liep op hen af en keek met haat in mijn ogen naar Nesrine, mijn ogen spuwde vuur. "Wat moet je?" zei ik bruut. "Mijn vriendje terugwinnen." zei ze arrogant. Wat?! Dus toen Soufiane het had over zijn relatie van 2 jaar lang, bedoelde hij Nesrine? Zij heeft me er nooit iets over gezegd! "Soufiane, wat is dit?" hij sloeg zijn blik neer. En net toen hij dat deed wist ik genoeg. "Ik weet genoeg." zei ik terwijl er een traan over mijn wang rolde. Een sterke meid was iemand die ik altijd wilde zijn, of tenminste ik wilde sterkte en kracht uitstralen maar ik was gebroken. Ik liep weg, ik ging niet naar school, niet naar huis, ik ging gewoon weg. Net toen ik dacht dat ik alles had, werd het zomaar van me afgepakt. "Noor, wacht!" hoorde ik Soufiane roepen. Ik liep sneller in de hoop dat hij me niet zou inhalen maar dat deed hij wel. Hij pakte me mee naar zijn auto maar ik weigerde in te stappen. "Noor stap in alstublieft." zei hij.

****************

So, girls? Wat vinden jullie er tot nu toe van? Hadden jullie een voorgevoel van Nesrine?

Laat het me weten!

Als je het leuk vond, vergeet dan niet te stemmen!

Liefss, Sabrine xx