Soufiane's perspectief 💢
Ik hoorde luid gegil en nam aan dat het van Noor kwam. Ik greep mijn autosleutels van op het bankje en rende zo snel ik aan kon terug naar Noor. Toen ik net aankwam zag ik dat ze werd meegenomen in een wit busje, twee brede mannen waren bij haar. Ik voelde mijn benen al in elkaar zakken. De hopeloze, betraande blik die ik zag in Noor haar ogen zorgden ervoor dat ik de hoop verloor. Ze zijn achter haar aan en ik weet niet waarom. Of wie! Ik zag een deelse nummerplaat. Het leek een auto van Algerije.
Ik stapte snel mijn auto in en wou hem opstarten maar het lukte niet. Ze hebben mijn auto gesaboteerd! Mijn hartslag ging sneller, mijn bloeddruk hoger. Nog even en ik kon het weer begeven. Ik schreef met de kracht die ik nog over had de deelse nummerplaat op en belde dan naar Tarik. "Tarik je moet nu nu nu komen naar het park! Kom met uw auto, zo snel mogelijk!" riep ik hijgend in de telefoon, alsof ik een marathon gelopen had.In een no time stond Tarik er. "Verdomme Soufiane! Waar is Noor!" riep hij tegen me. Hij vertrouwde me niet, dat heeft hij nooit gedaan. "Twee mannen in een wit busje namen haar mee, ik kon niets doen. Sorry Tarik, ik was niet snel genoeg. Ze hebben haar meegenomen en dat is mijn fout! Ik wil haar terugvinden, nu nog!" zei ik met een brok in mijn keel, er ontglipte mij zelfs een traan. "Wit busje? Ik wist het. Ik wist het!" riep hij terwijl hij met zijn vuisten op het stuur sloeg. Ik snap er niets van. Wat wist hij? "Dat wit busje zag ik voorbij me rijden de eerste keer dat Noor ontvoerd werd. Welke kant reed hij op?!" vroeg hij me. Ik wees naar de hoofdweg en Tarik gaf volle gas.
We reden aan hoge snelheid op de autosnelweg in de hoop dat we het wit busje ergens tegenkwamen. Uiteindelijk was dat ook zo! Onopvallend volgden wij hen op afstand, we wilden namelijk weten waar ze Noor naartoe zouden brengen.
Edegem, Antwerpen, Turnhout. Dat was ons eindbestemming, Turnhout. Een reis van een uur.Het wit busje reed in een donker steegje die uitkwam bij een verlaten gebouw. Tarik parkeerde de auto een paar blokken verder zodat het niet opviel. Uiteindelijk zagen we Noor die uitstapte, geblinddoekt en vastgebonden. Ik zag de furieuze blik in Tarik's ogen maar hield hem tegen. Wij moesten eerst bedenken hoe we dit gingen aanpakken. Met of zonder politie? Wapen nodig of niet? Hij en ik brachten veel tijd door samen waardoor onze band versterkte. Wij wilden allebei terug wat er ons werd afgepakt. Noor.
De nacht viel en wij hadden ons plannetje overlopen. Geen politie want dan is de kans groot dat we ze wegjagen. We pakken dit zelf aan. Tarik kocht een geweer en ik vond een groot, oud slagersmes in de container naast de slagerij. Als de klok middernacht slaat, slaan wij toe.
00:00u.
We liepen het gebouw binnen en konden de vloer horen kraken. Dit was net zo'n oud, onbewoond kraakpand. We verkenden elke verdiep en hadden vangst op verdiep 5. Er stond een brede, gespierde man voor een deur en we vermoedden dat Noor in die kamer zat. Ik deed teken naar Tarik dat hij iets moest laten vallen op het einde van de gang zodat hij werd afgeleid. Op die manier kunnen we gemakkelijk toeslaan. Tarik wees naar mij en dan naar de voet van de man. Ik moest zijn enkel oversnijden, dat was duidelijk. Er was geen tijd om na te denken of ik dit wel durfde en of ik dit wel aankon. Het was nu of nooit. De man kwam dichterbij en op een gegeven moment sprong ik vanuit de zijgang naar zijn voet en sneed erin. Hij begon te roepen en viel neer. "Niet met mijn zusje spelen." zei Tarik terwijl hij de sleutel uit de man zijn zakken pakte.Voorzichtig draaide hij de sleutel in het sleutelgat en duwde de deur zachtjes open. Er leek op het eerste zicht niemand aanwezig dus we liepen naar binnen. We kwamen terecht in een beschimmelde woonkamer, er stond enkel een bankje en een tv'tje van de jaren tachtig. Je weet wel, zo van die oude bakstenen met een antennesysteem.. Het stonk hier zo hard naar zweetgeur en vervallen bananen. Ik kreeg er kotsneigingen van.
We keken rond totdat we een geluidje hoorden, het was het geluid van een deur die dichtgeslagen werd. We hoorden voetstappen onze richting uitkomen. Tarik en ik verstopten ons snel achter de bank en wachtten. Geen idee op wat of wie. Op een gegeven moment verscheen er een jongen die Tarik blijkbaar herkende. Ik zag het in zijn gezicht. Hij weet hier meer van, dat is duidelijk.
Nu moeten wij snel handelen. Als die jongen naar buiten gaat, zal hij die man zien liggen op de grond en alarm slaan.
Vluchtig liepen we een kamer binnen waar wij Noor zagen vastgebonden aan een stoel. De stoel stond in het midden van de kamer en voor de rest was het daar leeg. Het rook er naar horrorfilms, ik kreeg er een kil gevoel bij. Ik maakte Noor los met de slagersmes die ik bij me had en we liepen weer richting de bank. Nu naar buiten lopen, gaat heel fout aflopen. "Gaat het?" fluisterde ik in haar oren. Ik zag enkel rode ogen die me aankeken en ik had al meteen spijt van die vraag. Natuurlijk gaat het niet met haar. "Sorry. We zijn bij je nu, er kan je niets overkomen." zei ik vastberaden.
Wanhopig keek ik naar Tarik, ik hoopte dat ik de waarheid sprak.
JE LEEST
Mijn pad.
RomanceEen 19-jarig meisje (Noor) die er uitziet zoals elk ander meisje heeft een heftig verleden achter de rug. In de toekomst wordt ze daar dan ook elke keer weer aan herinnert. Lees het verhaal om te weten te komen wat Noor heeft meegemaakt en hoe ze e...