Mijn pad.

Deel 2

(Foto hierboven is Soufiane)

Hij lachte en herhaalde de vraag. Wat een knappe glimlach! "Ja, niet zo ver van het station.." en toen was het stil. "Euh en jij?" voegde ik er snel aan toe. "Hetzelfde." ik knikte. Dat was het dan. Ik keek weer naar buiten en wou echt mijn hoofd tegen de ruit slaan. Achterlijke dat je bent! Dacht ik over mezelf. "Jij gaat naar het unief van Leuven eh? Heb je daar al eens zien rondlopen." zei hij om de stilte te verbreken, je zag dat hij zenuwachtig was.. wat ik niet begreep. "Ja klopt! Jij ook dan?" vroeg ik alsof ik hem nog nooit gezien heb. "Ja ik ook, dan kunnen we samen de trein pakken. Gezelschap is altijd fijn. Hoe heet je trouwens? Ik ben Soufiane." zei hij aan 1 stuk door, zo zenuwachtig was hij. Best wel schattig. "Ik ben Noor, jouw nieuwe gezelschap." en meteen had ik spijt dat ik dat gezegd heb. We hadden het over koetjes en kalfjes tot onze treinhalte.We liepen samen richting school en namen dan afscheid van elkaar in de gangen. "Meid! Wie was dat zeg.. best wel een knappe jongen!" riep Nuria die aangewandeld kwam met Nesrine. "Oh hij? Kwam hem gewoon tegen, meer niet." zei ik en ik voelde mijn wangen al rood worden. "Meer niet he, je ziet zo rood als een tomaat!" zei Nuria met een opgetrokken wenkbrauw. "Kom! We komen nog te laat voor de les." veranderde ik van onderwerp en ik sleurde hen mee. Nesrine en Nuria zijn mijn enige vriendinnen die ik al jarenlang ken. Twee topmeiden, plezier gegarandeerd!

Op een gegeven moment ontving ik een smsje van Tarik, mijn broer. Ik stond er versteld van!

'Ey Noor, kan je rond de middag naar huis komen? Ik heb groot nieuws! Ik wil Amani haar hand gaan vragen. Ik wil dat je erbij bent als ik het onze ouders vertel.' stond er in dat berichtje. Ik was zo gelukkig, maar dat liet ik niet merken. Hoeveel ik ook van mijn meiden hou, ik weet dat mijn broer het liever nog geheim wilde houden. "Hey meiden," fluisterde ik "ik ga subiet naar huis. Family business." Nuria en Nesrine bleven aandringen en vroegen waarom maar ik ben best wel koppig dus ik hield mijn mond.
Het was middag en ik zag Soufiane voorbij lopen. Zou ik hem roepen? Ach, wat heb ik te verliezen. "Souf!" riep ik luid genoeg zodat hij me kon horen. Hij draaide zich om en kwam naar me toe gestapt. "Hierse!" begroette hij me. "Zeg, ik moet nu naar huis dus ik kan subiet niet mee met de trein.. Ik wou het je gewoon even zeggen." zei ik. "Oh waarom ga je al weg?" vroeg hij me uit nieuwsgierigheid. "Ik heb afgesproken met mijn vriend." zei ik heel serieus. Ik keek naar hem en zag een teleurstellend gezicht. "Ik lach maar joh, ik moet naar huis. Ik vertel je later wel waarom, goed?" en ik gaf hem een klopje op zijn schouder. Ik kende hem nog niet eens een dag.. waarom zou ik het hem wel vertellen en de meiden niet? Oneerlijk, dacht ik. Ik zag hem lachen en knikte oké. "Hier mijn nummer, stuur me als je aankomt." en zo wisselden wij onze nummers. Hij knipoogde nog naar me en ik liep verder. Ik wilde nog naar achter kijken maar besloot dat niet te doen.

Ik stopte de sleutel in de voordeur en deed die open. Ik zag een super gelukkige Tarik voor me staan, hij was me duidelijk aan het opwachten.

-----------------------------------

Dag lieve lezers!

Ik ben zo blij dat ik mijn verhaal met jullie mag delen en dat jullie gewild zijn om te lezen. Laat me weten wat je ervan vindt en vergeet niet te stemmen en te delen met jullie vriendinnen!

Liefss xx