Mijn pad.

Deel 12

Het was vroeg toen ik wakker werd. Soufiane lag nog steeds te slapen. Ik stond op om mij te gaan reinigen in de badkamer. Ik was net klaar met wat mascara op te doen en ik hoorde wat gekreun. Snel keek ik door de deur van de badkamer, het was Soufiane die wakker werd. Hij.. het leek alsof ik hem kwijt was. Alsof hij herrezen is van de dood."Hey.." fluisterde ik. Stiekem hoopte ik dat hij me zou herkennen. "Noor.." zei hij met een hese, stille stem. Er kwam een glimlach tevoorschijn die tot aan mijn oren reek. "Hoe voel je je?" vroeg ik hem bezorgd. Hij kreunde wat en sloot zijn ogen weer. Ik drukte snel op het rode knopje om de verpleger te roepen. Na een aantal seconden kwam er een vrouw binnen. Het was een Marokkaanse vrouw, niet de verpleger die ik dacht dat zou komen. "Zoon!" riep ze. Ik schoot recht. Het was zijn moeder. Wat moet ik doen? Wat moet ik zeggen? Ze keek naar me, ze had een dankbare gezichtsuitdrukking. Ik ging naar haar toe en drukte een kus op haar voorhoofd, iets dat we doen uit respect. We hadden het even over hoe de operatie verliep tot de vader binnenkwam. "Hoe gaat het met hem?" vroeg hij met een nog wat strengere blik. Die vraag was naar mij gericht. "Hij is daarnet wakker geworden dus het gaat wel goed denk ik.." hij knikte. "En jij bent?" vroeg hij me. "Ik ben.." ik wou net mijn naam zeggen maar de verpleger kwam binnen. Ze groette iedereen. "Is meneer al wakker geworden?" vroeg ze ons. Wij knikten allemaal en dan zei ik: "Hij was eventjes wakker en fluisterde mijn naam, dan sloot hij terug zijn ogen.." ze knikte en noteerde alles op een blad. "Ik ga hem de nodige medicijnen geven. Als je hem terug meeneemt naar huis, dat zal dan binnen een week zijn, dan moet je hem 2 keer per dag deze geven. Maar ik zal u die voorschrijven en dan kan u die beneden in de apotheek afhalen." vertelde ze me. Zijn ouders keken nogal onbegrijpend naar elkaar en dan naar mij. "Hij zal vaak wakker worden en dan weer in slaap vallen maar dat is normaal.. Als er iets is of u merkt iets vreemds op dan drukt u maar op het knopje." We gingen akkoord en ze verliet de kamer. "Waar ging dat over? 'Terug mee neemt naar huis?' Wonen jullie samen?" vroeg de vader. Ik slikte in. Vanaf het moment dat hij binnenkwam, kon ik perfect beschrijven wat voor een man hij is. Iemand met een strenge en harde uitstraling maar met veel liefde voor zijn familie. Hij kwam arrogant over maar ik neem aan dat dat puur is om zijn zoon te beschermen.

Ik kon me wel tegen het hoofd slaan. Ik had gezegd tegen de dokter dat ik zijn vrouw was want anders mocht ik niet binnen en had hij niemand, dus dat had ik dan even uitgelegd. "Ik wist dat jullie op vakantie waren, maar ik had jullie nummers niet om jullie te contacteren." voegde ik er nog aan toe. Ze keken al snel begrijpend naar me tot plots de moeder van Souf naast me kwam zitten. "Danku dochter, dat je zo goed voor mijn zoon zorgt en bij hem blijft ondanks je weet over zijn ziekte." ik knikte en glimlachte. Ze streelde me over mijn rug en gaf me dan een knuffel.
We hoorden geklop op de deur. Wie zou dat zijn? Ik hoop maar niet dat het Nesrine is want dan ging dat hier uitlopen tot een catastrofe. Maar gelukkig! Het was mijn moeder met de beloofde koffiekoeken. Ze groette de ouders van Souf en praatten wat met elkaar. Ik had nooit gedacht dat we elkaar zouden ontmoeten in het ziekenhuis, nogal een gekke plaats voor een eerste ontmoeting van -wie weet- uw toekomstige schoonouders. Na enkele minuten werd Soufiane wakker. Hij fluisterde alweer mijn naam maar ik bleef zitten, ik schaamde mij niet maar ik wilde zijn moeder gewoon tijd geven met haar zoon. "Soufiane.. Hoe voel je je? Wil je iets eten? Heb je pijn?" vroeg ze bezorgd in tranen. Tranen van geluk denk ik, omdat hij wakker is geworden. "Noor.." fluisterde hij. Alweer. Zijn ouders keken naar me met een blik dat ik naar hem moest gaan. "Ik ben hier." en ik pakte zijn hand vast. Ik voelde al gauw wat brandende ogen op me gericht en ik wist gewoon dat het zijn vader was, maar ik liet niet los! "Voel je je al wat beter?" vroeg ik hem. Hij knikte en vroeg om een slokje water. "Wil je wat eten? Mijn moeder heeft koffiekoeken mee, zonder rozijnen.." lachte ik zachtjes. Ik zag met moeite een glimlach op zijn gezicht verschijnen. Wat heb ik die gemist..