Mijn pad.

Deel 26

Soufianes perspectief 💢

"Hoe is het ongeluk gebeurd?" vroeg ik opzoek naar antwoorden."We veronderstellen dat meneer zijn remmen ging repareren want er lagen allerlei documenten in de auto. Hoe het exact is gebeurd, is het team nog aan het onderzoeken." vertelde de politieagent. "Dit mag heel raar klinken en onverwachts lijken, maar wij verdenken iemand van sabotage van de remmen. Diezelfde persoon heeft ook mijn aanstaande ontvoerd en gepijnigd. Wij wilden net aangifte komen doen." verhaalde ik aan hun. "Wie is uw aanstaande? Waarom vertellen jullie dit nu pas?" vroeg de rechercheur gechoqueerd. "Dit is mijn aanstaande. Haar broer en ik hebben haar kunnen bevrijden en wij zijn dan gevlucht. Uit angst durfden wij niet terug naar hier te komen omdat we wisten dat ze ons hier zouden vinden. Maar we zijn te laat, hij heeft het op iemand anders gemunt." vertelde ik met een brok in mijn keel hopend dat Noor en haar moeder me niet zouden horen. Ik gaf de mannen een naam en een adres van een mogelijke schuilplaats en weg waren ze.

Vijf maanden later.

Noor's perspectief 💢

Sinds de dood van mijn vader begon ik meer na te denken over het leven. Ik ben me beginnen te verdiepen in de Islam en heb daarin alle troost en comfort gevonden die ik nodig had. De woorden van Mijn Heer zorgden ervoor dat ik niet elke nacht huilend in slaap viel zoals ik afgelopen maanden deed. De woorden zorgden ervoor dat ik niet meer bang hoefde te zijn. Ik dacht nog 'mijn vader is te jong', maar er staat geen leeftijd op de dood. Het kan je op elk moment uit het leven grijpen. Hij is gestorven op een vrijdag en dat is iets heel mooi dat me altijd zal bijblijven. Tarik en ik werken nu altijd samen, wij doen er alles aan om onze moeder gelukkig te houden ook al is dat niet altijd even gemakkelijk.

Tarik zijn bruiloft was geannuleerd, wat ook heel logisch lijkt. Zijn schoonouders en Amani hadden daar alle begrip voor en stonden ook in de moeilijke periodes voor ons klaar. De bruiloft is uiteindelijk wel doorgegaan maar op een veel latere moment. Amani en Tarik zijn nu getrouwd en enorm gelukkig.

Soufiane en ik hebben besloten om het wat rustig aan te doen. Het was teveel voor me.. School, drama met Nesrine, Soufiane met zijn operatie, de ontvoering, de marteling, mijn papa's dood. Dat soort dingen kan een mens mentaal helemaal vernietigen en uitpuffen. Ik wilde een pauze en me gewoon eventjes focussen op school afmaken en mama en dat begreep Soufiane al te goed. De handvraging is al geweest en wij zijn officieel verloofd. Nu nog een halfjaar wachten op onze trouw en het verder opbouwen van onze toekomst samen.

Nussair is veroordeelt voor levenslang voor ontvoering, marteling en moord. Ik voel me helemaal niet schuldig, ik vind het juist terecht dat hij levenslang gekregen heeft. Hij is misschien wel mijn echte broer maar hij nam al het geluk van me weg en ik heb nooit geweten waarom. Dat was de enige vraag die tot op de dag van vandaag nog steeds in mijn hoofd rondspookte. Waarom is hij terug in mijn leven gekomen? Waarom heeft hij mij pijn gedaan? Waarom heeft hij mijn vader vermoord? Waarom kan hij niet gewoon blij zijn voor me dat ik in een goede familie ben terechtgekomen..? Op papier zijn wij familie, maar de verwantschap tussen hem en ik heb ik nooit gevoeld en ervaren.

De tijd vloog voorbij. Het is nog maar twee weken voor mijn bruiloft! Er stond nog zoveel op mijn to-do-list. Ik moest mijn bruidsjurk nog afhalen, mijn 2 Marokkaanse jurken zijn gelukkig al in orde, de uitnodigingen moesten nog uitgedeeld worden, de bedankjes moeten nog verpakt worden.. Teveel om op te noemen! Door de volle agenda had ik ook wat minder tijd voor Soufiane maar dat vond ik niet erg. Na de bruiloft heb ik hem toch voor het hele leven lang en In Shaa Allah (met God's Wil) ook in Akhira (het hiernamaals). Ik moest glimlachen bij die gedachte.

Nuria stond wel elke dag voor de deur, klaar om me te helpen met alle dingetjes. Niet dat zij er veel verstand van had, maar zij was letterlijk mijn enige vriendin dus ik denk dat zij wou laten zien dat ze er voor me is. Amani is mijn schoonzus en zij hielp mij ook met alles aangezien zij nog maar net een bruidje is geweest en dus wist van aanpakken.

1 week voor de bruiloft

Ik ben een pietje precies dus ik heb een hele lijst gemaakt met taken die ik nog moet doen/al gedaan heb.

✅ Zaal
☑️ Bruidsjurk
✅ Uitnodigingen
✅ Eten
✅ Decoratie
✅ Auto's (voor de stoet)
✅ Bedankjes
...

Mijn bruidsjurk! Hoe kan ik die nu vergeten! Ik stapte samen met Amani en Nuria snel de auto in om richting de stad te rijden. Sublime Boutique stond er geschreven op het bordje. We werden heel hartelijk ontvangen maar mijn geduld raakte op. Ik wilde mijn jurk zien en passen!

Ik heb gekozen voor een niet-witte maar ook geen beige jurk. Meer gebroken wit. De bovenkant was van kante stof. De armen waren ook van kant en lang tot aan mijn polsen. De onderkant van mijn jurk was groot maar toch simpel. Ik wilde niet teveel glitter dus hier en daar waren er een paar diamanten geplaatst. Ik kreeg hakken om het erbij aan te passen en vervolgens stak de verantwoordelijke van de Boutique mijn haar op en gaf zij mij een simpele kroontje op het hoofd. Tenslotte deed zij mij de sluier om.

"Wat vinden jullie ervan?" vroeg ik ongeduldig en vrij nieuwsgierig aan de 2 meiden terwijl ik de kleedkamer uitstapte. Er kwam haast geen klank uit hun mond. "Je.. Je straalt echt, Noor!" zeiden ze in koor. "Is 'm niet te lang? Lijk ik niet te dik? Past hij wel voor me? Gaat Souf mij mooi vinden hierin?" Na vele complimentjes maar toch twijfelmomenten, nam ik nog eens een kijk in de spiegel en vond hem precies op maat gemaakt. Ik neem de jurk mee!

*****************

Vergeet niet te stemmen als je het leuk vond!

Liefss, Sabrine ♥