Mijn pad.

Deel 7

We stopten voor mijn deur en we keken elkaar aan. "Zie ik je morgen?" vroeg hij me. "Ja natuurlijk," fluisterde ik "Ik zal je sturen." Snel gaf ik een kus op zijn wang en liep naar binnen.
Ik spoelde het afgelopen uur weer in mijn hoofd af. Ik viel huilend in slaap.

Zondag 12.00u. Net wakker. Nog nooit heb ik zo slecht geslapen. Geslapen, het is te zeggen.. Ik heb letterlijk de uren zitten tellen. Ik stond op en had barstende koppijn, mijn ogen waren opgezwollen en ik zal niet eens beginnen over mijn uitgelopen mascara, ik lijk net een wasbeer. Ik heb snel een frisse douche genomen en dan een aspirientje gepakt. Echt vies! Maar ik voelde me na enige tijd wel al stukken beter. Ik ging naar beneden en zag mijn moeder in de zetel zitten. "Heey," zei ik terwijl ik haar een kus gaf op haar wang. "Dag slaapkop, nu pas wakker?" vroeg ze. "Ja zoiets, heb nogal slecht geslapen." antwoordde ik eerlijk. "Slecht of laat? Je was niet in je kamer rond half twaalf. Ik had je nodig." en ze kruiste haar armen. Euh ja, gewoon eerlijk zeggen waar ik was. Met liegen bereik je niets. Ik heb haar het hele verhaal verteld en dan stelde ze mij de volgende vraag. "Ben je verliefd op hem? Hou je van hem?" ik keek haar met grote ogen aan en dan begon ik luidop te lachen. "Wat zeg je nouuu.. ik? Nee joh!" en ik lachte haar vraag weg. Ik voelde ogen op mij gericht. Toen ik keek naar mijn moeder, zag ik dat zij mij een serieuze blik gaf. "Ik weet het niet mama.. Echt niet. Ik denk de hele tijd aan hem maar ik kan niet nu al verliefd zijn. Ik ken hem echt nog maar letterlijk een week." aarzelde ik. Waarom vertel ik dit allemaal? Het is waarschijnlijk omdat ik mijn moeder het meeste vertrouw. "Wel, Noor.. Ik geloof dat jij een slimme meid bent. Niet te snel gaan want voor je het weet kunnen de vlinders verdwijnen. Misschien is dit maar een tijdelijke gevoel? Doe het daarom rustig aan. En dochter, ik vertrouw u blindelings, doe geen domme dingen. En ik zal uw papa hier niets over vertellen, want ik neem aan dat je dat liever niet wil." knipoogde ze. Mijn ouders zijn heel losjes, dat verklaart ook waarom ik contact mag hebben met Souf. Maar liever dat dan een moeder die streng is. Strenge ouders creëren stiekeme kinderen, weet je.
Ik stuurde Soufiane en vroeg hem waar ik hem ging zien. "Ik kom je zo meteen ophalen, ik laat je wel zien waar we naartoe gaan." Antwoordde hij. Dit is zo schattig! Echt een romanticus, daar hou ik wel van.

Ik hoorde de bel gaan, ik rende naar beneden maar mijn moeder was eerst. "Soufiane neem ik aan? Kom toch binnen, Noor is bijna klaar." net toen hij binnen stond, kwam ik naar de deur. Ik glimlachte naar Souf en gaf mijn moeder een blik dat ze moest weggaan. Ze had het begrepen en riep nog "Veel plezier en Soufiane rijd voorzichtig!"

Hij hield de deur van de auto voor me open en stapte daarna zelf in. "Zo, naar waar gaan we?" vroeg ik uit nieuwsgierigheid.

Hij keek naar me en zette een glimlach op. "Dat zul je wel zien als we er zijn." zei hij. Ik knikte en na enige tijd vroeg ik of het al wat beter met hem gaat. "Ik voel me als nooit tevoren, ik ben gelukkig." zei hij terwijl hij mijn hand vastpakte. Niets is schattiger dan een man die je hand vastpakt tijdens het rijden. Ik werd er helemaal warm van! "Hoezo ben je gelukkig?" wilde ik weten. Ik ben iemand die graag bevestigingen aanhoort. "Is dat nog een vraag?" vroeg hij. "Antwoord nu maar!" lachte ik. "Jij maakt me gelukkig." antwoordde hij. "Huh wat? Herhaal dat nog eens? Ik heb je niet verstaan.." plaagde ik hem. Hij kneep in mijn wang en zei dat hij me graag ziet. En volgens mij is dat helemaal wederzijds.
Na een rit van 20 minuutjes kwamen we eindelijk aan bij onze eindbestemming. Ik keek rond en zag mega grote attracties. Dit is geen pretpark maar meer zoals een kermis die ze hebben in Amerika. Ik keek er enorm naar uit, ook al heb ik last van hoogtevrees. Ik besloot om er niet moeilijk over te doen en er gewoon van te genieten. Na een paar attracties gedaan te hebben, kwamen we bij een kraam die suikerspinnen verkoopt. Hij kocht 1 hele grote en we aten die samen op. Ik denk dat ik na deze dag gevoelens heb gekregen voor hem. Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld, zo compleet. Er miste altijd al wel een puzzelstukje in mijn leven en nu heb ik eindelijk het gevoel dat ik die gevonden heb. Het ontbrekende puzzelstukje.
We liepen naast elkaar richting een grasveld waar we even tot rust gingen komen. We zetten ons onder een boom die lichtjes de zonnestralen door de bladeren heen liet schijnen. Alles was tot in de puntjes perfect, net een film. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en hij ging zachtjes met zijn vingers door mijn haren. We hadden het over zijn ziekte en over de toekomst. Nou ja, onze toekomst. Ik kan hem vanaf nu mijn vriendje noemen want hij leunde naar voor, pakte mijn gezicht vast en drukte lichtjes een kus op mijn lippen. Ik werd er helemaal enthousiast van. Hij is de mijne nu.