Mijn pad.

Epiloog

Dag lieve lezers!

Ik heb jullie onlangs gevraagd of dat jullie een epiloog wilden aangezien dit eens gevraagd werd en omdat ik het geen slecht idee vind en nog veel kwijt wil over Nussair, besloot ik om het toch te schrijven. Hopelijk gaan jullie het een waardig einde vinden want dit verhaal is hierna definitief afgehandeld.

Reacties, stemmen en tips zijn altijd welkom x

Enjoy!

******************************

10 jaar later

"Mamaaa! Kom snel, papa is aan het wachten in de auto!" riep mijn zoon. "Ik kom al, nog eventjes mijn hoofddoek vastpinnen. Ga alvast in de auto zitten!" antwoordde ik op Iyad, mijn zoontje van 7 jaar.

Soufiane en ik hebben sinds het huwelijk vooral veel rondgereisd, we wilden niet direct aan kinderen beginnen maar eerst veel van de wereld zien met z'n tweetjes. Thailand, Bora Bora, de Malediven, Istanboel.. en natuurlijk niet te vergeten; New York. Mijn droom kwam uit. Ik wilde altijd nog eens naar NY, eerst lachte Souf mij uit, 'NY wie wil daar nu naartoe' maar daarna stemde hij in. We hadden er absoluut geen spijt van.

En toch voelde ik dat er iets miste. Kan je dat geloven? Ik, een vrouw die eindelijk genoot van elke minuut van haar leven, die gelukkig getrouwd is en twee kindjes heeft, miste iets. Er ontbrak iets. Al snel werd het me duidelijk. Het was iets dat mij mooi maakte. Het was iets dat me vervolledigde. Het was iets dat mij deed openbloeien langs binnen naar buiten toe. Mijn hoofddoek.

Het is morgen exact 8 jaar dat ik het nu draag en ik ben nog nooit zo trots op mezelf geweest. Toen Soufiane en ik ons dieper in de Islam verdiepten, voelde ik me ertoe verplicht. Want, waarom laat ik mannen toe om mijn figuur te zien? Om mijn haren te zien? De enige die mij mocht zien was mijn man. Bovendien wilde ik ook mijn Heer tevredenstellen en dat is wat telt voor me. Soufiane heeft me tot niets verplicht en daar ben ik eigenlijk tevreden mee, ik zou het anders met tegenzin aangedaan hebben en voor zoiets dat van hoog belang is het absoluut belangrijk dat je het met de wil van uw hart draagt.

De Koran zegt:

"Zeg tot de gelovige mannen dat zij hun ogen neergeslagen houden en dat zij hun passies beheersen. Dat is reiner voor hen. Voorzeker, is wel op de hoogte van hetgeen zij doen. En zeg tot de gelovige vrouwen dat zij ook haar ogen neergeslagen houden en hun passies beheersen, en dat zij haar schoonheid niet tonen dan hetgeen ervan zichtbaar moet zijn, en dat zij haar hoofddoeken over haar boezem laten hangen, en dat zij haar schoonheid niet tonen behalve aan (...)" (24:30-31)

Het was ongeveer 8 jaar geleden toen ik me misselijk begon te voelen op een boottrip in de Malediven. Ik dacht dat het kwam omdat ik iets verkeerd gegeten had of omdat ik nog moest wennen aan de nieuwe klimaat. Misschien was ik gewoon zeeziek, maar ik had het helemaal mis. Ik was zwanger. 9 maanden erna beviel ik van een jongetje Iyad én van een meisje Ahlam. Ik heb een tweeling op de wereld gezet. De eerste maanden waren enorm vermoeiend. Continu opstaan in de nacht om hun te voeden en hun pampers te verwisselen. Het gehuil van Ahlam de hele nacht dat ervoor zorgde dat Iyad wakker werd. Het gehuil bij de eerste tandjes die groeiden.. Het was een zooitje want ik had nog nooit een baby vastgepakt of verzorgd en dan had ik er ineens twee. Maar dat neemt niet weg dat ik enorm veel van ze hield en nu nog steeds super veel van houd. Ik kan niet zonder ze. Naast alle gehuil heb ik genoten van hun eerste keer 'mama' horen zeggen, hun eerste stapjes,  hun deugnieterijen zoals het kleuren op de muren en het verbergen met een stapel speelgoed hun eerste schooldag, het maken van hun eerste vrienden.. Ik kon niet genoeg krijgen van ze. En nu, 7 jaar later ben ik tevreden en verliefd op hun jeugd die nog steeds gaande is. Ik, die van een oorlogsgebied komt, heb nauwelijks genoten van mijn jeugd. Ik kan het me zelfs niet meer herinneren. Wat ik wel nog weet is dat ik af en toe als het rustig was in het land knikkerde of hinkelde. Met wie juist kan ik me niet meer herinneren. Het is juist daarom dat ik hen aanbied wat ik nooit gehad heb.