Mijn pad.

Deel 6

Ik ga! Snel trok ik mijn joggingbroek aan en een t-shirt, mijn haar deed ik in een staart en weg was ik. Mijn sleutels en mijn gsm waren de enige spullen die ik meenam. Het was best wel donker, ik kon niet anders dan hele tijd om me heen kijken. Ik voelde me niet veilig, het leek net of ik niet alleen buiten was.. ook al was er geen kat te bespeuren. Aangekomen op het pleintje zag ik niemand. Geen Souf, geen ziel, niemand. Ik was echt niet van plan om te wachten dus ik belde hem meteen. Hij nam op. "Souf waar ben je? Ik ben hier al! Kom snel, het is koud en ik maak me zorgen om je." ratelde ik maar door en door. "Ik kom eraan.." zei hij. Net toen ik wou vragen hoelang het nog ging duren, had hij al opgehangen. Ik ging zitten op een bankje onder een grote paal dat licht scheen en ik had uitzicht op 2 schommels, letterlijk rilde ik van de kou. "Hey.." hoorde ik een mannenstem. Soufiane natuurlijk. Ik sprong recht en nam hem in mijn armen. Ik hoorde hem snikken waardoor ik ook een traan zijn vrije loop liet gaan, ik kan erg gevoelig zijn. Als iemand waarvan ik houd, huilt dan huil ik mee. Wacht, wat?"Het komt goed, Soufiane. Dat beloof ik!" zei ik om hem gerust te stellen, al wist ik niet wat er gaande was. We gingen samen zitten en ik nam zijn handen vast. "Vertel, wat is er?" vroeg ik. Hij keek me aan en dan weer weg. Zulke rode ogen heb ik nog nooit gezien. "Nu wil ik gewoon iemand die me stevig vast pakt en zegt dat het allemaal goed komt, ik wil je niet bang maken." zei hij. Wat is dit! Ik maak me zovele zorgen en dan wil hij niet zeggen wat er aan de hand is. Nu, ik ben een meisje die altijd iedereen opdringt dus ik pushte totdat hij het me vertelde. "Noor, ik wil niet dat je anders over me gaat denken nadat ik je dit vertel. Ik wil niet alleen blijven. Ik wil blijven leven. Ik wil jou aan mijn zijde hebben. Het gaat goed.." zei hij nogal zwakjes en gebroken op het einde. Ik verschoot! Wat bedoelde hij met blijven leven? Waar gaat dit om? "Soufiane, ik ben weggeglipt van thuis. Vertel het me, je kan me vertrouwen. Dat weet je!" en ik kneep in zijn handen om hem een warm gevoel te geven. "Ik had vandaag een afspraak bij de dokter. Mijn dokter van 12 jaar lang. Noor, ik ben ziek." Hij begon te huilen en ik kon het niet laten dus ik huilde mee.

"Hoezo ziek? Dan halen we toch een medicijn voor je! Kom laten we dat nu gaan doen! We gaan naar een apotheek van wacht." ik hoopte dat dit ging om een eenvoudige griepje, maar hoe hard ik ook mijn best deed om die leugen en troost te geloven, het wilde niet doordringen. Ik moest de waarheid onder ogen komen, Soufiane is jarenlang ziek. "Ziek?" en ik draaide zijn hoofd naar me toe. "Ja Noor, ik heb een vaatziekte. Laat me het uitleggen.. Ik krijg heel vaak een plotselinge hartaanval. Vroeger rookte ik, en dat vergrootte de risico op hartaanvallen nog meer. Ik ben er uiteraard mee gestopt, maar die aanvallen blijven doorgaan. Ik mag geen hoge bloeddruk etc hebben, daarom ga ik jaarlijks naar de dokter om me te laten checken. Vandaag zei hij dat ik misschien iets aan mijn hartkleppen heb, en de enige manier om dat te genezen is een operatie. Maar zo'n operatie heeft weinig slaagkans. Binnenkort moet ik dus een scan gaan laten nemen. Kom mee wil je?" vroeg hij emotieloos. Het is net of die ziekte al het leven uit zijn lichaam gezogen heeft. "Natuurlijk ga ik mee, ik blijf altijd aan uw zijde! Altijd.." we kwamen dichter bij elkaar, en net voor hij bijna zijn lippen op de mijne plantten, keek ik naar beneden. Ik kon hem toch niet kussen uit medelijden! En ik ben niet eens verliefd.. Hij nam wat afstand en ik bood mijn excuses aan, maar hij begreep het wel. "Ik wil niet te snel gaan Souf.." hij knikte. "Kom ik breng je naar huis. Het is koud." en onder zijn arm liep ik met hem naar mijn huis.