Mijn pad.

Deel 23

"Ik wil nog eens!" zei ik tegen de jongens. "Vet hé! Je moest helemaal niet zo bang zijn." zei de man met een Hollands accent. Deze keer wilde ik niet meer met hem maar met Souf. "Gaat dat lukken, lieverd?" vroeg ik hem voor de zekerheid. Hij knikte. "Jaja, en anders is dit onze vaarwel." Ineens verdween mijn glimlach. Hij begon te lachen. "Komt wel goed. Laten we het maar gewoon doen." zei Souf terwijl hij mij stevig vastpakte. "Oké. 3, 2, 1, spring!" En we vlogen allebei 100 meter naar beneden. Ik voelde me meer levend dan ooit. Het was net alsof de wind die langs mijn lichaam heen zoefden al mijn zorgen meenam, ver weg van mij.
"Leef je nog?" riep hij. Ik kreeg geen woord uit mijn mond door de zovele energie die ik net besteed had. Ik kneep in zijn handen als teken dat ik er nog was. Ik heb zonet mijn angst overwonnen, besef ik. En Tarik ja, die was niet te stoppen. Sprong na sprong. Hij heeft het wel 7 keer gedaan, het verbaast me dat hij er nog niet misselijk van is geworden. Het was ondertussen 3 uur later en we stapten de auto terug in, opzoek naar een snackbar of iets waar je eten kon grabbelen want ik rammelde van de honger.

Nadat we gegeten hadden en terug zijn aangekomen in het Mainporthotel, vertelde Soufiane mij dat ik mij nu mooi moest aankleden voor het strand. Ik ging me meteen opfrissen en trok een rode lange jurk aan met een spleet langs de zijkant en een blote rug. Ik deed mijn haar los en pakte nog een kort bontjasje uit de kast. "Wat vind je ervan?" vroeg ik en ik liep een rondje rond mijn eigen as, zoals ik altijd al wel doe. "Je bent.. Echt.. beeldschoon, zoals altijd." zag ik Soufiane kwijlen. "Jaja jij weet van aanpakken eh zusje!" zei Tarik. "Dat vat ik op als een compliment." knipoogde ik. "Waarom ben je niet aangekleed?" vroeg ik hem. "Oh, omdat ik niet meega. Ik ga wat bellen met Amani, nog 3 weken voor onze bruiloft, je weet wel.." Ik knikte. "Doe haar de groetjes!" zei ik nog voor ik het hotelkamer verliet.

Beneden aangekomen zag ik weer die jongen en raad eens? Hij kwam op ons af. "Op stap?" vroeg hij aan Soufiane. Hij keek zelfs geen seconde naar mij. "Hey, het meisje van deze ochtend. Vriendin van Souf en zusje van Tarik." zei ik en ik stak mijn hand uit. "Aangename kennismaking, ik ben Maher." En hij schudde beleefd mijn hand. Ik zag hoe Soufiane ineens veranderde van houding. "Zijn we weg, schat?" vroeg hij me met de nadruk op die 'schat'.

Ik nam zijn hand vast maar liet het al snel terug los toen ik voor het hotel een koets zag staan met 2 witte paarden. De deur werd voor ons opengedaan. Ik keek even rond. "Ik? Wij?" Ik was helemaal van mijn stoel geblazen. "Heb jij dit gedaan?" vroeg ik helemaal verliefd aan Souf. Hij lachte. "Dames eerst." en hij hielp me een handje. Hier heb ik nooit van durven dromen! Mijn prins op het witte paard. Nou ja, mijn prins aan het witte paard dan. Maakt niet uit. Ik was gelukkig.

De koetsier stopte op een gegeven moment. We zijn aangekomen bij het strand. Ik deed mijn schoenen uit en liep over het strand heen. "Kan je me niet bijhouden?" Lachte ik in de verte naar Souf. Al snel stond hij naast me. In mijn ene hand had ik mijn schoenen vast en in het andere zijn hand. We liepen langs het water te kletsen totdat ik een flesje zag liggen. "Hey! Kijk, zo'n SOS-flesje!" riep ik en ik liep naar het flesje toe. "Er zit een brief in!" Snel haalde ik de kurk van af het fles en pakte de brief eruit. Ik liet de fles en mijn schoenen vallen door wat ik net gelezen had. Ik kreeg tranen van geluk. 'Wil je met me trouwen?' Stond erop. Toen ging Souf op 1 knie zitten en haalde hij een doosje uit zijn zakken tevoorschijn."Noor.." begon hij zijn aanzoek. Ik legde mijn handen op mijn mond. "Hier op het strand, met 1 knie in het zand, vraag ik je of je de rest van je leven met me wil delen en mij de gelukkigste man op aarde wil maken?" en hij opende het doosje. De maan scheen op de ring die het licht naar alle kanten weerkaatsten.Ik heb volmondig 'ja' gezegd.Hij stond recht en ik vloog in zijn armen. Mijn tranen van geluk wilden maar niet stoppen. Mijn dag, mijn leven kan niet meer stuk.

Verderop was een tafeltje klaargezet voor twee. Hij wilde zijn aanzoek speciaal maken en dat is hem nog goed gelukt ook. Hij verschoof de stoel voor me zodat ik me kon zetten en ging dan tegenover me zitten.

Ik was op van het geluk. We lachten en hebben vooral veel gepraat over wat er ons te wachten staat. "Schat, zie je het zitten om te gaan wonen in ons huisje?" herhaalde hij zijn vraag die hij eerder gesteld had op het balkon in het hotel. Het huis is iets heel belangrijk voor hem en dat begrijp ik ook. Het is juist daarom dat ik me zo gelukkig en vertrouwd voel omdat hij daar met mij wil gaan in wonen. "Absoluut!" antwoordde ik vol overtuiging. "Ik wil niets liever." zei ik en hij pakte mijn hand vast die ik bovenop de tafel had gelegd.

Nadat we alles besproken hadden, begon het wat koud te worden. We besloten om terug te keren naar het hotel. Ik wilde Tarik uiteraard het goede nieuws vertellen, maar ik zou niet verrast zijn als hij al op de hoogte was. De koets stond ons op te wachten. Wat een mooie afsluiter van een bijzondere dag.

Arm in arm liepen we het hotel binnen. Maher kwam meteen naar ons toe en keek als eerst naar mijn hand. Wat wil je ook, deze ring kan je al vanuit de verte zien schitteren. "Proficiat! Jullie zijn verloofd nu?" vroeg hij uit nieuwsgierigheid. "Dankjewel. En ja inderdaad, het was een speciale aanzoek." antwoordde ik beleefd. "Jullie hebben geluk met elkaar, veel succes in jullie verdere leven." en hij verdween. Wat een rare knul. Toen ik eerder dacht dat ik hem van ergens herkende, had ik het totaal mis. Hij is volkomen onbekend en dat houden we ook zo want als ik hem zie en hoor praten, dan ruik ik jaloezie en onraad.

****************

Wat?? Noor en Soufiane verloofd?! Wie had dat gedacht.. lol :p

Vergeet niet te stemmen als je het leuk vond!

Kusjes, Sabrine ♥