Mijn pad.

Deel 5

Ik tikte snel het nummer in van mijn vader. "Komaan! Neem nu toch eens op!"
Ik hoorde voetstappen mijn richting uitkomen. "Hallo.." hoorde ik aan de andere kant van de lijn. "Hallo papa?!"
"Ik ben er momenteel niet. Als het belangrijk is, laat dan een boodschap achter na de biep. BIEEPP" Omg, het was voicemail. Kon het nog erger! Ik begon te huilen en verstopte me achter het eilandje van de keuken. Ik voelde dat er iemand aanwezig was in de keuken maar ik durfde niet te kijken. Hoe nieuwsgierig ik ook ben als persoon, ik durfde echt niet. Ik moest dringend naar adem happen. Ik kan er niet meer tegen! Ik liep snel naar de schuif waar de messen liggen en pakte er de grootste uit. Ik draaide me om en zag Tarik staan. Ik liet de mes vallen en begon te koken van woede waardoor ik nog meer tranen over mijn wangen liet stromen. "Hoe durf je! Denk je dat je grappig bent? Ik kon u even goed neergestoken hebben!" ik zag Tariks gigantische lach verdwijnen na een paar seconden. "Oke zusje, je hebt gelijk. Het was een stomme grap." hij kwam naar me toe en omhelsde me stevig. "Daar had ik je wel even he!" grapte hij. "Waaraan heb ik dit verdiend, sukkel! Ga weg van me." ik raapte de mes op van de grond en dronk een slokje water. Als ik hem neergestoken had, dan had ik degelijk iets crimineels gedaan. Nou ja, eigenlijk niet. Toch? Pure zelfverdediging. Maar niet veel later konden wij er allebei om lachen. Ik kan niet boos blijven op hem, hij is mijn broer. Ik hou van hem, hoe stom en achterlijk hij soms kan zijn. Maar hier laat ik het echt niet bij hoor!

Eindelijk! Het is zaterdag. Dat betekent dus concreet dat we bij Amani langsgaan vandaag om haar hand te vragen. Ik stond op om 10uur en ging even met mijn handen door mijn haren. Ik zie er niet uit! Ik liep naar beneden en zag Tarik heel zenuwachtig ijsberen, hij zag er heel verzorgd uit. Een mooi pakje, net van de kapper en hij had een lekker geurtje op. Ik durf te wedden dat het de Giorgio Armani is die ik voor hem gekocht heb. "Pssh, je bent nu al zenuwachtig. Wat gaat dat zijn op de verloving? Op de trouw?! Echt een stresskip dat je bent, chill eens!" zei ik tegen hem. Dat moest zogezegd rustgevend overkomen.. "Ga ga, maak u klaar want zo ga je het huis niet uit." keek hij met een afkeurende blik naar mijn te lange pyjamabroek waar ik bijna de vloer mee veegde. "Jaa ben al weg!"
Na een uurtje in mijn kamer te hebben doorgebracht, was ik klaar. Ik heb gedoucht, mijn haar gekruld en mijn perzikkleurige lange jurk aangedaan. Nog even wat mascara en een geurtje op en ik was klaar. Ik knipoogde naar mezelf in de spiegel, soms moet dat wel anders verlies je je zelfvertrouwen en beland je in een diepe put. En nu ik eindelijk uit die put geraakt ben, wil ik er niet terug in.
Het was 10 over 11 en ging naar beneden. "En? Wat vind je?" en ik draaide een toer rond mijn eigen as. "Mooi he? Ja dankjewel." zei ik egoïstisch tegen Tarik. "Wat is dat toch met jullie vrouwen, een uur nodig om zich klaar te maken. Maar het resultaat mag er wezen, zusje!" zei hij. We wachtten nog op onze ouders die suiker en cadeautjes zijn gaan kopen om daarna te vertrekken.
Aangekomen bij Amani's huis, drukte Tarik nerveus op de deurbel. Het zusje van Amani deed open. "Salaam Wa'alaykoum, kom binnen!" begroette ze ons en we stapten binnen.

Nadat iedereen elkaar begroet had, doken de moeders en dochters de keuken in. Hier hing een heerlijke geur in de lucht, wat een kooktalent! "Hey waar is Amani?" vroeg ik aan Inaya, het zusje. "Zij is nog boven met haar vriendin. Wil je gaan?" vroeg ze. Ik knikte en ze begeleidde me naar boven. Zachtjes klopte ik op de deur en liep naar binnen. "Olala wat een knappe schoonzus heb ik hier!" en ik pakte haar hand en liet haar ronddraaien. "Dankjewel." zei Amani heel erg timide. "Tarik heeft me verteld dat jij het allemaal geregeld hebt, ik heb de kans nog niet gehad om je te bedanken, meid!" zei ze terwijl ze mijn handen vast nam. "Nee joh, mij niet bedanken! Ik zie mijn broer graag gelukkig, het was geen moeite." zei ik. Ze knikte en 1 voor 1 liepen wij naar beneden. Amani begroette mijn ouders en keek heel stiekem 3 secondjes naar Tarik.
Na een 2-tal uurtjes te hebben gepraat, gegeten en gedronken zijn wij door gegaan. Het staat vast. Tarik en Amani gaan verloven!

Wat een lange dag! Ik kroop mijn bed in en besloot Nesrine en Nuria op te bellen, maar geen van beide nam op. Heel vreemd. Dan maar Soufiane proberen te bereiken. "Hey.." klonk er aan de andere kant van de lijn. Dit is niet bepaald de blije Souf die ik ken, naar mijn gevoel is er iets aan de hand.. "Hey Souf, hoe is het met je?" vroeg ik bezorgd. "Goed." kreeg ik terug als antwoord. Ik vroeg waar hij is maar hij deed heel brut en droogjes. "Kan ik je zien, Noor? Maar ik bedoel nu. Direct. Kom parkje achter station binnen 10 minuutjes." en hij hing op. Ik wist niet wat te doen. Ik belde eerst de meiden op voor hun mening, maar nog geen antwoord. Het is toch niet zo laat? Het is maar 23uur! Zou ik gaan?

-------------------------------

Vergeet niet te stemmen en te delen als je het leuk vond!

Liefss, Sabrine xx