Mijn pad.

Deel 3

"Eindelijk! Dat werd tijd!" riep Tarik en hij sleurde me mee naar de woonkamer. "Oke vertel, wat is het plan? Hoe wil je het gaan doen?" vroeg ik hem. "Geen idee, ik ben helemaal gestrest. Pff ik ben echt gelukkig met haar, Noor. Ik ben 22 dus ik hoop dat papa het niet erg vindt.. Hoe moet ik het hun vertellen?" vroeg hij in verwarring. "Chill gast, straks krijg ik ook nog stress door u. We doen het zo, wij bereiden het eten samen voor. Tegen dat onze ouders thuis zijn, is de tafel gedekt en moeten we enkel opdienen. Ze zullen waarschijnlijk wel iets vermoeden dan dus wanneer we aan tafel gaan zitten begin je er rustig over te praten. Deal?" zei ik. Hij knikte hevig zijn hoofd en zei klappend in zijn handen "Doen we!" We zijn nog wat boodschappen gaan doen en gingen daarna samen richting de keuken.

Het was 19uur en de voordeur ging open. "Hmm, wat ruik ik?" vroeg mijn vader met een glimlach. We lachten en babbelden en gingen daarna samen aan tafel. Van onder de tafel gaf ik Tarik een stamp dat hij erover moest beginnen praten. Hij keek naar me en ik gaf hem een blik die nogal veelzeggend was. "Euh ja, ik wou jullie iets vertellen en vragen.." begon hij. Even zag ik daar een moment van twijfel. "Ik heb een meisje leren kennen, ze heet Amani. Ik wil echt met haar trouwen. Zij is perfect! Ik zie haar als de moeder van mijn kindjes en zij kan mijn deen vervolledigen! Ik hou van haar & ik wilde jullie zegen en toestemming vragen om haar hand te gaan vragen." zei Tarik aan 1 stuk door. Ik zag mijn moeder al glimlachen, nog nooit heeft ze zo'n brede glimlach op haar gezicht gehad. Maar mijn vader daarentegen..

We keken alle drie vragend naar papa die nogal een serieuze blik op zijn gezicht tevoorschijn getoverd had. Wat zou hij nu toch allemaal aan het denken zijn.. "En?" vroeg mama nieuwsgierig en met spanning in haar ogen. Je zag dat ze niets liever wil dan dat haar zoon gaat trouwen. "Tarik, mijn zoon, ben je zeker dat je dit wil?" kwam er uit papa's mond. Hij knikte en zei "Hoe sneller, hoe beter." En toch zag ik papa nog steeds twijfelen. Mijn beurt! "Papa, ik ken dat meisje. Ze is echt goed, ze is opgegroeid in een goede familie, altijd braaf geweest.." en zo ging ik maar door. Op een gegeven moment sloeg papa zijn handen in elkaar en vroeg waar ze woont. Tarik omhelsde en bedankte me. Zaterdag gaan we dus langs haar gaan, super!

Na een lange avond lag ik alweer in mijn bed. Ik zat te denken aan deze dag en dat begon uiteraard toen ik Souf leerde kennen. "Soufiane!" riep ik onbewust heel luid. Ik ben hem helemaal vergeten te sturen! Wat als hij bezorgd is? Nee, vast niet. Weet je, ik ga nu gewoon slapen en dan leg ik het hem morgen wel uit.. Maar eerst toestemming vragen aan Tarik.
Hmm Soufiane.. en met hem in mijn gedachten viel ik vredig in slaap.

De volgende ochtend werd ik wakker gemaakt door mijn broer. "Ey Noor, ik wou je nog eens bedanken voor gisteren. Je hebt echt geholpen." fluisterde hij terwijl hij met zijn hand aan mijn schouder wreef. Ik kreunde zowat en draaide me weer om naar de andere kant. Hij trok mijn deken weg en riep "Wat ga je slapen! Het is tijd voor school, hup hup!"

Na ik me had klaargemaakt, greep ik mijn sleutel van op de toog en vertrok. Tarik was vlak voor me het huis uit, voor de rest was er niemand thuis.
Aangekomen op het treinstation keek ik vluchtig om me heen. Geen Soufiane te besporen, wat naar. Misschien is hij wat later. Ik ging zitten op een bankje terwijl ik de trein opwachtte en besloot Soufiane een smsje te sturen. "Hey, met Noor" Het was nogal droog maar wat kon ik zeggen.. Ik kreeg meteen een smsje terug. "Met wie? Ik ken geen Noor.." vroeg hij. Oh, dit is hard.. Hij is me gewoon vergeten. Ach wat dacht ik ook. Zo'n knappe jongen als hem kon elk meisje rond zijn vinger spinnen. Nou, ik niet! Ik heb niet terug gereageerd en stopte mijn gsm gewoon weer in mijn tas.

"Moet je niet antwoorden op mijn smsje?" hoorde ik iemand zeggen achter mijn rug. Ik kreeg meteen een glimlach op mijn gezicht maar die heb ik snel weer verborgen. Ik keek naar achter, maar niet naar hem, ik deed alsof ik hem niet zag. Alsof hij lucht was. Ik draaide me weer naar voor en zag de trein al aankomen. Ik stond op. "Hey Noor, wacht! Wat is er?" vroeg hij en hij greep me aan mijn arm. "Oh? Ken je me dan toch wel? Vreemd.. want in het smsje stond er degelijk iets anders." zei ik met een nog wat terughoudende attitude. "Awh, ben je op jouw teentjes getrapt meid? Ik wou je gewoon terugpakken." zei hij. "Terugpakken?" vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. "Ja weet je nog gisteren, je zei dat je had afgesproken met jouw 'vriend'? Trouwens! Nu we het over gisteren hebben.. Je stuurde me niet, was alles oke?" vroeg hij me. Oh, hij was toch bezorgd. "Pff, dat heb je goed gedaan dan, mij zo terugpakken. En jaa hoor meer dan oke!" en ik begon het verhaal uit te leggen.

----------------------------

Hey hey hey!

Wat fijn dat jullie meelezen.
Wat vinden jullie tot nu toe van het verhaal? Laat het me weten in de reacties ♥

Liefss xx