Geçmişe Karşı (Tamamlandı✔)

Bölüm-33

O akşam hastanede kalıcaktık. Emir kalmak istese de Irmak buna izin vermedi. Emir'e eve gidip herşeyi hazılamasını söyledi. Az kaldı meleğim evine gitmene az kaldı.
*******
Irmak'ın ağzından:
"Artık eve gitme vaktiii"

"Evimize gidiyoruz kızım"

"Tamam anneeee" taklit yapmıştım ve bu ikimizin de gülmesine yetmişti. Az sonra Emir'ler geldi. Aras'ın yüzü düşük gibiydi. Ama nedenini sormadım. Akşama öğrenirdim nasıl olsa.
"Emir"

"Efendim Irmak"

"Adını ne koyucaksınız?"
İkisi birlikte "Ada" dediler. İşte küçük meleğimiz Ada. Biraz sonra doktor girdi içeriye.

"Başak hanım iyisiniz bakıyorum."

"İyiyim doktor hanım teşekkürler."

"Bakalım küçük hanım nasıl? Rutin kontrollerine göre çok sağlıklı bir bebeğiniz var. Aşılarına göre hastanemize gelirsiniz. Bu sırada tekrar kontrol yaparız. Geçmiş olsun. Çıkabilirsiniz."

"Hadi bakalım ben hastane işlerini ayarlıyım siz de yavaştan çıkın." dedi Aras.

Geldiğinden beri ilk konuşmasıydı bu. Emir'e bakıp ne oldu diye sordum. Ama onunda hiç bir fikri yoktu. Başak'ı hazırladıktan sonra Emir  Başak'a yardım etti ve arabaya götürdü. Ben de küçük Ada'yı yanlarına getirdim. Fakat Aras ortalıkta yoktu. Emir'e Aras'ın yanına gidiceğimi söyledim ve onları eve yolladım. Hastaneden içeri girdiğimde Aras bir sandalyede oturmuş öylece duruyordu.

"İyi misin?"

"Neden herkes aynı şeyi soruyo ki iyi olsam böyle mi olurum?"

"Aras ben sadece-"

"Özür dilerim bağırmak istemedim."

"Yok hayır önemi yok. Şimdi ne olduğunu anlatıcak mısın?"

"Ben senin gözündeki mutluluğu gördüm. Anne olma duygusunu sanki Ada'da tadıyormuşcasına baktın ona. Annen yanında. Ama ben , benim kimsem yok Irmak kimsem." bu biraz canımı acıtmıştı ben onun için hiç birşey miydim?

"Hatırlıyor musun?"

"Neyi?"

"O Hakan pisliği annemi gözümün önünde öldürdüğündeki perişanlığımı. Babamı öldürüp yatak odasında kanlar içinde gördüğümüz o günü. Başak'ın kanaması olduğunda ölücek mi korkusunu. Emir'in bir seçim yapması gerektiğinde benim ne kadar yorulduğumu. Annemi kaybettikten sonra tanımadığım kişilerin bana ailem olduklarını söylediği günü. Hakan pisliğinin o adamlarının beni sıkıştırdığında kriz geçirdiğim o günleri. Aras ben bu günlerde çok çaresizken yanımda hep sen vardın. Her zaman sen. Ben en ufak bir acı çeksem hep sen vardın. Hayattan bağımı koparacağım sırada yanımda hep sen vardın. Ben dağılmışken bitip tükenmişken sen bana destek oldun. Ben hiç bir şeyim kalmadı demedim hiç. Ben yanımda bana destek olan birinin olduğunu bilirdim hep. Çünkü benim bu zamandaki eşim , sevgilim , ailem , sırdaşım , evimi paylaştığım , aynı yatakta yattığım , ve çocuklarımın babası olacak kişi benim hep yanımdaydı. Kendimi kimsesiz hissetmedim ben hiç. Çünkü yanımda sen vardın."

Ağlamaya başlamıştık. O da ben de. O kadar sakin bir dille söyledim ki bunları. Belki de onun kalbini en derinden kırdım. En büyük pişmanlığımdı bu. Eminim onun canı şu an benden daha çok yanıyor.

Birden kalktı. Ne olduğunu anlamadan elimden tutup arabaya doğru koşmaya başladı. Kapıya kadar geldiğimizde kapıyı açtı ve oturmam için işaret etti. Ne yapmaya çalıştığını anlamasam da geçip oturdum. Oda hemen sürücü koltuğuna geçti ve arabayı çalıştırdı. Nereye gittiğimizi bilmiyordum. Daha sonra bu yolun lunaparka çıktığı geldi aklıma. Hadi canım yok artık. Aras hayatta böyle bişey yapmaz. Lunapark kiim Aras kim dememe kalmadan arabayı park etti ve hemen kapımı açıp beni kucağına aldı.

"Ay Aras napıyosun ya bırak herkes bize bakıyo"
Beni yere indirdi ve sımsıkı sarıldı.

"Ben hayatımdaki en güzel, sevgisi en çok, benim her zaman yanımda olan kişiyi kaybetme korkusu yaşadım az önce. İnsanlar bize bakıp sevgimizi görsünler. Görsünler ki benim karım gibisi yok. Görsüler ki o dünyada tek. Ben her gece sana benzeyen bir kızım olsun diye dua ettim. Huyu, güzelliği sen gibi olsun istedim. Ama ben eşeğin tekiyim. Ben hayatımdaki en önemli kişiyi göremedim. Beni sakın bırakma. İşte o zaman kimsesiz olurum"