Geçmişe Karşı (Tamamlandı✔)

Bölüm-34

O gün biraz lunaparkta eğlendikten sonra Başaklar'a geçtik. Evet bu Aras'la uzun zamandır ilk vakit geçirişimiz oldu.

Küçük Ada melek gibi uyuyordu. Başak'ın biraz ağrısı vardı ama yinede iyi gözüküyordu. Emir ise kendinde mi bilmiyorum. Ada'nın yanından ayrılmıyordu. Öylece dikilmiş onu izliyordu. Yanına gittim. Aras mutfaktaydı.

"İyi misin?"

"Çok güzel"

"Evet öyle"

"O, benim kızım"

"Çok tatlı bir kızın var Emir ama Başak'la da ilgilenmelisin"

"O, iyi mi?"

"Ağrısı var"

Yanına gitti. Ben de Ada'yla kaldım. Çok güzeldi. Çok güzel uyuyordu. Herşeyiyle mükemmel bir bebekti. Ben onu hayran bir şekilde izlerken Aras yanımda belirdi.

"Ben de istiyorum bundan bir tane"

Sadece güldüm. Evet o çok güzeldi. Ama ben anne olmaya onu korumaya hazır değildim. Bilmiyorum. Aras elimi tuttu ve beni dışarıya çıkardı.

"Anneyle baba acıkmıştır. Ben de acıktım. Birşeyler mi hazırlasak?"

"Tanam sen geç içeri ben de Başak'a bakıp hazırlarım birşeyler." başını salladı.

Hala bugünkü konuşmalar aklımdaydı. Evet onu kırmıştım. Belki de en derinden. Ama onun böyle üzgün olup kimsem yok demesi beni de kırmıştı.

"İyi misin küçük anne?"

"Turp gibiyim küçük teyze."

"Kalkabilecek misin birşeyler hazırlayalım dedik istersen buraya getirelim."

"Yok hazırladıktan sonra kalkarım hem biraz ayaklanayım hep siz olmayacaksınız"

"Öyle de yani sen yine de yorma kendini."

"Tamam tamam"

Odadan çıkıp mutfağa gittim ve pratik birşeyler hazırladım. Ne olabilir? Tabiki makarna ve çorba :). Masayı hazırlayıp salata ve sosları koydum. Daha sonra bizimkileri çağırdım. Yemek o kadar sessiz geçmişti ki bu bana biraz garip geldi. Sanıım alışık olmadığım bir durum.

Bulaşırları toplarken başım dönmeye başladı. Gerçekten yorulduğumun belirtileri bunlar. Hele ki o bulaşıkların üstündeki kalıntılar midemi bulandırıyordu. Her neyse mutfağı halledip uzansam iyi olacak diye düşünüp yıkamaya devam ettim ama daha fazla dayanamayıp lavaboya koşmak zorunda kaldım. Çünkü midem gerçekten çok kötüydü. Sesimi duyan Aras hemen yanımda belirdi. Başımın dönüş hızı ilkinden daha fazlaydı.

"Aras iyi değilim"

"Tamam gel, gel yat şöyle"

Yatırdı beni. Emir ve Başak da yanıma geldiler. Hepsi tekrar beynimle ilgili bir sorun olduğynu düşündü ve buna eminim.

Baş dönmem biraz azalınca ayaklanmaya kalktım. Aras beni hemen durdurdu.

"İyi misin?"

"Evet ama lavaboya gitmeliyim."

"Gel gidelim"

"Aras zenin görmeni istemiyorum"

"Yanındayım"

Mide bulantım bir türlü geçmemişti. Aras hastaneye gitme konusunda diretse de oralı olmuyordum. Lavabodan çıkıp tekrar uzandım. Biraz uyusam geçerdi. Gerçekten yorulmuştum çünkü.