Really love? ♥(het huis anubis/de vijf) ✔

Hoofdstuk 21

Ik sla de eerste bladzijde om. Ik zie een hele opsomming staan over ons avontuur met de donker druïden. Ik sla de bladzijde om. Ik zie een tekening met hartjes met daarin sterretjes. Ik glimlach bij mezelf, zo'n tekening had ik nooit van hem verwacht. Ik hoor de deur weer open gaan. Snel pak ik het boek en stop het weer in de tas. Pff net op tijd, denk ik van mezelf. "Hai" begroet ik Pim weer. Pim groet terug met een minzame glimlach. "U mag meneer Versteeg weet meenemen." glimlacht de vrouw vriendelijk. Voorzichtig stapt hij uit de rolstoel. Ik doe zijn tas op mijn rug en help hem om te lopen. 20 minuten later zijn we het ziekenhuis eindelijk uit. Ik word somber van die lange, witte gangen. En ook de geur staat mij niet aan. We lopen de terugreis door het bos. Ineens denk ik aan de verrassing thuis. "Wil je ook een ijsje?" vraag ik aan Pim toen ik tot mijn vreugde een ijskarretje zag staan. Pim knikt lachend. Ik help Pim maar het bankje en ik ga in de rij staan bij de ijscokar. Het is vrij druk, wat ook niet zo gek is met dit mooie weer. Even later kom ik terug met 1 aardbeibolletje en 1 chocoladebolletje aan kwam lopen. "Kies maar." zeg ik tegen Pim. Hij pakt het chocoladeijs. Ik ga naast hem zitten en we genieten samen in stilte van het ijs. Na een tijdje kijk ik op mijn horloge. 14:30, dan zijn ze vast al klaar met de versieringen. "Zullen we naar huis toe gaan? De anderen vragen zich vast af waar we blijven." zeg ik tegen Pim. Als antwoord staat hij op. Ik sta ook op en samen lopen we richting het huis Anubis.

Ondertussen thuis...:

POV Raphael:

Iedereen valt op de bank neer. Eindlijk klaar met versieren. Niet dat het zo veel werk was maar er gingen een aantal dingen mis. Marcel zou de laatste slinger ophangen maar verloor zijn evenwicht, waardoor hij van het trapje viel. Hij viel midden op de ballonnen die Anna en ik net opgeblazen hadden. Dus moesten we nieuwe balonnen halen in het dorp. Maar uiteindelijk... Alles kwam goed toen we Marcel op de bank hadden neer gezet. Nu is het wachten op Pim en Sterre. Pim en Sterre denk ik bij mezelf. De afgelopen 2 weken heb ik Sterre nauwelijks gezien of gesproken. Alleen in de lessen was ze aanwezig, maar voor en na school was ze altijd in het ziekenhuis te vinden. Ja natuurlijk ging ik wel eens mee, maar de hele weg van school naar huis praatte ze over Pim en net zo bij de terugreis. Het voelt alsof ze Pim leuker vind dan mij... En dan moet ze ook nog de liefdesopdracht samen doen.. Ik vraag het haar straks, na het feest.

POV Sterre

Pim en ik komen aan bij ons huis. "Nou, hoe voelt het om weer thuis te zijn?" zeg ik lachend. "Super!" lacht hij met me mee. Ik loop naar de voordeur en druk op de bel.

Zo lang geleden i know..