Really love? ♥(het huis anubis/de vijf) ✔

Hoofdstuk 34

Pov Sterre

Pim en ik zitten alweer een tijdje in de wachtkamer. Verder lijkt het nogal uitgestorven, we zitten er als enigsten. "Sterre de Wit!" wordt er ineens geroepen. Ik kijk op en ik zie een vriendelijk uitziende vrouw staan. "Hai, ik ben Kate van der Boom, komen jullie verder!" zegt ze met een zangerige stem terwijl ze ons vriendelijk de hand schudt. "En dit is je vriendje, Sterre?" vraagt ze aan mij. Ik zie dat Pim wat wil gaan zeggen. "Ja dat klopt." zeg ik snel en ik zie Pim raar naar me kijken, gelukkig heeft Kate niks door. Ik ga op de stoel liggen. Kate doet voorzichtig mijn shirt een beetje omhoog en smeert koude gel op mijn buik. Ik ril. Even later zien we een echo van de baby. Meteen pak ik Pim zijn hand, die naast me zit. Hij geeft me een klein kneepje in mijn hand en samen kijken we naar de bewegende beelden van het kindje. Ons kindje. Terwijl ik dat denk voel ik een grote glimlach op mijn gezicht. "De baby is gezond en heeft geen groeiachterstand." vertelt Kate. Pim en ik kijken elkaar blij aan. "Ik kan zien wat voor geslacht het wordt, willen jullie het weten?" vraagt ze aan ons. "Eh ja ik wel." zeg ik zachtjes. "Ik ook" antwoord Pim. "Het is een meisje" zegt ze. Pim en ik vallen elkaar om de hals. Ik ben gelukkig nu. Zielsgelukkig. Even later lopen we samen naar buiten. "Nu nog een naam bedenken." zeg ik lachend en kijk Pim aan. Pim en ik stoppen met lopen en kijken elkaar aan. Duizende vlinders komen mijn buik in gevlogen. Verliefd op mijn beste vriend, wie had dat nou gedacht. Natuurlijk ben ik eerder verliefd op hem geweest, maar ik dacht dat ik wanhopig was. Maar dat blijkt dus niet zo te zijn, ik hou van hem. Ik geef hem een knuffel. Zo blijven we een tijdje staan. Al veel te gauw laat hij me los. We kijken elkaar aan en ik voel zijn warme adem in mijn gezicht blazen. Even later voel ik zijn lippen op de mijne.
Even later verlaat ik zijn lippen en doe een stap achteruit. "Sorry, ik had het niet moeten doen met Raph enzo." zegt hij zacht. "Pim.. Ik hou van je." zeg ik en ik kijk hem voorzichtig aan. "Ik snap het niet. Jij bent perfect en ik, ik ben gewoon suf." zegt hij. "Je bent helemaal niet suf. Jij bent juist perfect. Jij bent degene die er voor gezorgd heeft dat ik het huis niet ging verlaten.  Ik ben gebleven omdat ik je niet wil verliezen, omdat je zoveel voor mij betekent dan ik je kan vertellen!" ratel ik achter elkaar aan. "Pim, jij bent perfect." Hij glimlach naar me en weer vinden ons lippen elkaar. "Zullen we zo maar teruggaan?" zegt Pim. "De anderen zullen zich wel afblijven waar we blijven." Ik knik en pak zijn hand en we lopen richting het portaal. Even later staan we weer in het huis Anubis. Tineke komt net de hoek omlopen. "Wat was dat voor fel licht?" vraagt ze aan ons. Pim en ik kijken elkaar verschrikt aan...

Het heeft even geduurd, maar hier is het volgende hoofdstuk :)