Vriendinnen Bestaan Niet.

9

Ik loop naar beneden en tref mijn broer daar aan die aan het ontbijten is. Ik pak een broodje en smeer mijn boterham. Als ik klaar ben ga ik rustig mijn broodje in de woonkamer eten. Ik sta weer op en begin zenuwachtig rondjes te lopen in de woonkamer.

"Waarom ben je zo zenuwachtig a ezel".

"Nou gewoon, uhm  stel je voor he Abdel ik zou met een beste vriend van jou gaan hoe zou jij als broer op mij reageren?"

"Ik had je geslagen als je met mijn beste vriend ging en voor mijn beste vriend zou ik hem het ziekenhuis in hebben geslagen hoezo?"

"Gewoon is bij zo een meisje uit mijn klas Romaisa. De beste vriend van haar broer komt haar handvragen vandaar en ik vroeg me alleen af hoe jij er op zou reageren".

"Oké als je klaar bent van school wacht je op mij oké?"

"Jaa baas" zeg ik geïrriteerd.

Soms denkt hij echt nog dat ik een klein kind ben. Ik pak me tas voor school in als mijn moeder naar beneden loopt. Ik zeg haar gedag en loop dan naar de bus.

In de bus kom ik Amal tegen en ga ik naast haar zitten. Ik begin haar te vertellen over mijn plannen met Hicham en dat ik bang ben om het Abdel te gaan vertellen.

"Aicha je weet dat Abdel niet boos kan blijven op je. Je moet gewoon eerlijk zijn, eerlijk zijn duurt het langst en vergeet niet dat wat er ook gebeurt met Abdel en jij je altijd nog bij mij kan komen wonen".

" Bedankt maar Amal we weten beide dat we niet  met elkaar kunnen en zonder elkaar kunnen dus hoe dan ook ik blijf gewoon nog thuis".

Verder praten we nog over ditjes en datjes en lopen dan samen het schoolplein op. Ik heb al de hele dag een nare gevoel in mijn buik maar probeer het gewoon weg te wuiven.

Als ik het klaslokaal binnen loop zie ik Hicham al naar me glimlachen en ik krijg het al gauw warm van binnen. Ik vraag me echt af hoe een jongen zoals hij mij zo een gevoel kan geven.

De leraar Engels komt naar binnen en gelijk is de klas stil. Ik zie Amal snel met Hicham van plek wisselen en zie haar met een gemeen
Lachje naar mij kijken.

Echt een heks zij, altijd flikt ze weer iets raars. Ik kijk naar rechts en zie Hicham mij aankijken met zijn twinkelende oogjes. Ik ben echt verliefd op hem.

Als alle lessen zijn afgelopen zeg ik Hicham gedag en zie ik de auto van Abdel al staan. Ik versnel mijn passen en stap dan de auto in.

"Hoe was school vandaag kleintje?"

"Gewoon zoals gewoonlijk hoe school moet gaan".

We kijken elkaar aan en schieten allebei in de lach.

"Je hoeft echt niet te doen alsof je geïnteresseerd bent in mijn schoolleven hoor".

"Hayeck denk je echt dat ik niet geïnteresseerd ben in je schoolleven?"

"Ja, waar gaan we eigenlijk naartoe?"

"Ik neem je mee naar een restaurant, omdat ik vind dat je dat wel heb verdient".

Ik knik naar hem en kijk dan gewoon uit het raam. Als ik zie dat we richting Amsterdam gaan span ik me kaken gelijk. Beide stappen we de auto uit en lopen een restaurant binnen genaamd Du Maroc. ( Ik ken het zelf niet)

De ober wijst ons een plekje aan en vraagt gelijk onze bestelling die wij hem geven.

"Dus Aicha ik heb je hier heen gebracht, omdat ik je wat wou vertellen".