Vriendinnen Bestaan Niet.

6

Ik veeg mijn tranen weg en open het doosje ik probeer sterk te zijn maar toch lukt het me niet en als ik zie wat er in het doosje zit begin ik nog harder te huilen. De ketting die hij mij heeft gegeven toen we één jaar samen waren.

Ik bekijk de ketting goed en het ziet er nog steeds hetzelfde uit als twee jaar geleden, hij heeft het zelf weer gemaakt nadat ik hem die kapotte ketting terug had gegeven. Ik had het van mijn nek getrokken uit woede, ik kan het niet geloven dat hij na 2 jaar de ketting nog steeds heeft bewaard.

Door dit heeft hij zich wel erg bewezen maar ik weet niet of ik dit nog wel wil. Wat zeg ik nou natuurlijk wil ik hem maar zal hij mij gelukkig maken? Daar twijfel ik over, want iemand die je al een keer makkelijk heeft verlaten zal de volgende keer geen moeite doen om je te houden.

We weten beide dat ik hem weer terug ga nemen, hij kent mijn zwakke en sterke kanten. Ik zit echt in een dilemma, want waar komen Hicham de gevoelens opeens vandaan?

Begrijp me niet verkeerd hij is echt een leuke jongen maar ik heb hem nog nooit op een andere manier aangekeken dan als mijn goede vriend. Ik besluit maar om te gaan slapen ook al is het pas half 9, want mijn hoofd kan dit niet meer aan.

~

Als ik op sta voelt het alsof mijn hoofd aan het barsten is. Ik loop naar beneden om een glaasje water te pakken en pak dan ook een aspirientje. Ik kijk naar mijn telefoon en zie dat het al 08:00 is.

Ik ga even snel douchen en trek dan een setje kleren uit mijn kast aan. Ik sla het ontbijt over en app Amal met de vraag of we samen gaan ontbijten bij de Hema. Als ze terug reageert met oké pak ik mijn tas en loop ik richting haar huis.

Ik hoor dat ze haar moeder gedag zegt en op de Vespa van haar broer springt.

''Kom je nog achterop Aicha?''

''Sinds wanneer mag jij Achraf de Vespa lenen?''

''Mag ik niet maar ik heb van yemma gehoord dat hij een paar dagen naar België is en toen besloot ik dus om zijn Vespa te 'lenen' terwijl hij daar een paar dagen zit''.

Ik besluit om het te laten en spring achterop bij haar op de scooter. Als we daar zijn aangekomen rennen Amal en ik gelijk naar achter. Als we ons eten gehaald hebben en eindelijk zitten vertel ik Amal alles over wat er tussen Hicham en mij is gebeurt.

''Dus je gaat hem een kans geven? Zeg asjeblieft ja hij is een goeie jongen Aicha''.

''Ik weet nog niet Amal, je weet hoe ik over jongens denk ik moet eerst zien hoe Hicham mij wilt veroveren als je snapt wat ik bedoel''.

''Jaa, maar geef hem wel een kans dat is het minste wat je kan doen voor een jongen zoals hem''.

''Ik kijk wel Amal''.

We eten onze eten snel op en besluiten dan op onze gemak naar school te gaan. Als we op school aankomen zie ik al gauw dat Hicham mij richting op loopt. Amal besluit om weg te rennen en mijn benen die werken niet mee en blijven dus staan.

''Salaam Aicha''.

''Hey Hicham''.

''Ja even over gisteren ik wou mij verontschuldigen voor hoe ik over kwam ik wou je alleen duidelijk maken dat ik je leuk vind en dat als ik telkens een jongen bij jou in de buurt zie ik gek wordt''.

''Geef niet ik snap je punt wel''.

''Maar waarom wil je het niet proberen Aicha? Laat me het zo zeggen wat houdt je tegen?''

''Ik weet het niet, het is niet zo slim om er hier op school over te praten als we er over morgen nou uitgebreid over praten dan geef ik je mijn definitieve antwoord of ik ons een kans ga geven''.